Ένα τεράστιο στολισμένο δέντρο στο κέντρο, άνθρωποι που βγάζουν εκστασιασμένοι φωτογραφίες γύρω γύρω, γραφικά περιπτεράκια με κάθε είδους ζαχαρωτό, καρουζέλ, χαρούμενα παιδάκια, χριστουγεννιάτικες μουσικές, φωτογράφοι με πόνυ στην Ερμού. Οι πρώτες εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό από τα Χριστούγεννα στην πόλη. Φέτος, η Αθήνα ετοιμάζεται να ξαναβάλει τα καλά της για να υποδεχτεί τα Χριστούγεννα. Αυτή τη φορά θα την ακολουθήσει άραγε ο κόσμος;
Προσωπικά ποτέ δεν τρελαινόμουν με τα Χριστούγεννα. Πάντα μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που προσπαθούμε να αυτοεπιβεβαιώσουμε αυτές τις μέρες την όποια ευαισθησία μας έχει απομείνει. Με απλά λόγια, αν δώσουμε 50 σεντ στο ζητιάνο, κάποια παλιά μας ρούχα στους απόρους, αν αφήσουμε κάποιον μετανάστη να μας καθαρίσει το τζάμι του αυτοκινήτου, τι; Ίσως πιστεύουμε ότι έτσι ξεγελάμε τη συνείδηση μας που κάθε βράδυ μας υπενθυμίζει όλα όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλά τελικά δεν καταφέραμε. Ή στην τελική δε θέλαμε να καταφέρουμε. Τα Χριστούγεννα, λοιπόν, αποτελούν το καλύτερο άλλοθι για ενέσεις φιλευσπαχνίας, φιλανθρωπίας και όλα τα άλλα φιλ. Η ουσία, όμως, είναι αλλού.
Διαβάζω στη σημερινή Ελευθεροτυπία: «2.147.108 Έλληνες ή 19,7%, οι απειλούμενοι από τη φτώχεια πριν ακόμη το μνημόνιο δείξει τα δόντια του». Τα συμπεράσματα δικά σας.
Όπως τραγουδά και ο Φοίβος Δεληβοριάς: «Γιορτάζω μπας και αλλάξουμε οριστικά, χρόνια πολλά, χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια»
