«Οι γυναίκες έχουν μια μοναδική αντίληψη του εαυτού τους ως αντικείμενα» εξηγεί η Samantha Severin, η σκηνοθέτης που εξερευνά την φιλήδονη ηδονοβλεψία σε αυτή την μικρού μήκους ταινία. «Είμαστε σε μια συνεχόμενη έκθεση του εαυτού μας – μερικές φορές αισθανόμαστε σαν λεία».
Η σκηνοθέτις, με έδρα την Νέα Υόρκη, περιγράφει το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ως ένα «σουρεαλιστικό όνειρο» ενός web μοντέλου που φοβάται ότι παρακολουθείται διαδικτυακά αλλά και εκτός σύνδεσης – στην πραγματική ζωή.
Η κυριαρχία του μπλε χρώματος δημιουργεί μια αίσθηση ανωνυμίας μεταξύ της ίδιας και των πελατών της. Αλλά με την πάροδο του χρόνου αυτή η διαχωριστική γραμμή γίνεται όλο και λεπτότερη και πιο αδύναμη. «Οι άντρες την παρατηρούν τόσο σε ιδιωτικούς όσο και δημόσιους χώρους» λέει η Severin. «Όταν είναι ασφαλής πίσω από μια οθόνη, έχει τον έλεγχο και απολαμβάνει την έκθεση του εαυτού της. Όταν είναι εκτός σύνδεσης, τα βλέμματα που τραβάει πάνω της, την τρομάζουν».
Η Severin επίσης, περιγράφει την έκθεση μας στην κάμερα ως ένα παράθυρο, από το οποίο μπορούν να εισέλθουν στη ιδιωτική μας ζωή. Η ταινία «Blue» δεν εξετάζει μόνο το εάν η κοινωνία μας έχει κάνει «cam-girl» αλλά μας ενθαρρύνει να αναρωτηθούμε ποιος κρύβεται και μας κοιτάζει πίσω από την οθόνη.
