Όλοι έχουν δικαίωμα στις δικαιολογίες. Γιατί όχι και οι πολιτικοί;

Πέμπτη απόγευμα 30 Μαΐου 2019. Μετά την δουλεία κατεβαίνω την Εθνική οδό Αθηνών Λαμίας με κατεύθυνση προς Πειραιά, δεξιά λωρίδα. Η βοηθητική λωρίδα γεμάτη, τα αυτοκίνητα κατά εκατοντάδες τρέχουν σε αυτήν για να γλιτώσουν 5, 10, 15 λεπτά κίνησης. Ξαφνικά ένα λεωφορείο μου κορνάρει γιατί δεν χωράει να με περάσει από την λωρίδα αυτή. Θυμάμαι εκείνη την στιγμή ένα συνάδελφο σε συζήτηση από το παρελθόν, «έλα μωρέ, δε πειράζει να μπαίνεις και βοηθητική, αν δε μπω δε θα φτάσω ποτέ σπίτι και είμαι πτώμα από την δουλειά όλη μέρα».

Παρόμοια συμπεριφορά παντού, στο φανάρι που περνάμε με πορτοκαλί, στο τσιγάρο που πετάμε στον δρόμο, στις επικίνδυνες προσπεράσεις, στο ένα ποτηράκι κρασί που θα πιούμε και μετά θα πιάσουμε το τιμόνι. Όλοι έχουμε κάποια δικαιολογία για αυτό που κάνουμε και συνήθως πάντα έχουμε δίκιο. Τι κερδίζουμε από όλα αυτά αναρωτιέμαι. Χρόνο, διασκέδαση ή κάτι άλλο; Μήπως ικανοποίηση του εγωισμού μας. Σίγουρα όχι λεφτά...Τότε; Τότε γιατί παραπονιόμαστε συνεχώς για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα μας; Παιδιά μας δεν είναι και οι πολιτικοί; Εμείς δεν τους εκλέγουμε; Αυτοί τουλάχιστον έχουν ένα χειροπιαστό λόγο για ότι κάνουν. Τα λεφτά, την εξουσία. Εμείς;