Τον Γιώργη τον κυνηγάω για να μιλήσουμε εδώ και καιρό. Από τότε που πήγα στο τρίτο Qreclaim, συγκεκριμένα, και το πιο πετυχημένο μέχρι σήμερα, πριν από ενάμιση χρόνο περίπου. Ήταν τόσο διαφορετικό εκείνο το πάρτι από ό,τι άλλο είχα δει στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια, που επέμενα ότι ήθελα να γνωρίσω οπωσδήποτε τον εμπνευστή του.
Όσο flamboyant όμως κι αν δείχνει η περσόνα του στην υποδοχή, στο DJ booth (ως Figkott) ή στο dancefloor, τόσο μετρημένος και προσεκτικός είναι ο ίδιος στην πραγματικότητα. Μου είχε υποσχεθεί ότι θα τα λέγαμε όταν ερχόταν η ώρα – και τώρα είναι η σωστή ώρα, λίγο πριν από το πέμπτο κατά σειρά Qreclaim που διοργανώνεται ως ένα από τα μεγάλα after-Pride events, και μάλιστα για πρώτη φορά σε commercial χώρο, το Ρομάντσο, και όχι σε κάποια αποθήκη ή άλλο, μη εμπορικής εκμετάλλευσης κτίριο.
Όταν μου λέει ότι είναι μόλις 23 χρονών, παθαίνω ένα μίνι σοκ – όχι γιατί θεωρούσα ότι είναι μεγαλύτερος αλλά επειδή συνειδητοποιώ ότι ένα παιδί ιδιαίτερα μικρής ηλικίας κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να κάνει τη διαφορά, να εδραιώσει την παρουσία του και να επιβληθεί στην queer αθηναϊκή νύχτα με απλά, δοκιμασμένα στο εξωτερικό (και παλιότερα και στην Ελλάδα) υλικά.
Ποια ήταν η κίνηση ματ; Να θέσει κανόνες στα πάρτι του για να μπορέσει να γίνει σωστό mingling ετερόκλητου κοινού που θέλει να παρτάρει, να ντυθεί in drag, να κάνει drugs, να χορέψει, να γδυθεί, ακόμα και να κάνει σεξ – και ο ένας να σεβαστεί απόλυτα τις επιθυμίες του άλλου.
Είχα έναν τύπο που έκλαιγε για τρεις ώρες μπροστά μου. Ήταν κομπλέ, δεν ήταν επιθετικός άλλα φαινόταν ότι δεν είχε ιδέα πού πάει. Άλλοι, ενώ δεν είχε καν είσοδο το πάρτι, μου έδιναν 50 και 100 ευρώ για να μπουν, κάποιος μου είδε δώσει το κινητό του για να το κρατάω όσο θα ήταν μέσα, επειδή τον είχα δει να τραβάει φωτογραφίες στην ουρά. Αυτά είναι τα χαριτωμένα. Τα μη cute πράγματα είναι όταν ο άλλος σε φτύνει, σε βρίζει, σε λέει πουστάρα, σου λέει «ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις αν θα μπω ή όχι».
Με βάση του εδώ και κάποιους μήνες το Βερολίνο –παρόλο που ο ίδιος δηλώνει ότι αγαπά περισσότερο το Παρίσι–, ο Γιώργης μας μιλά πριν από την αποψινή βραδιά στο Ρομάντσο, που θα περιλαμβάνει 4 stages ηλεκτρονικής μουσικής (techno main, house basement, darkroom και rooftop) και το αυριανό πρωί, όταν το πάρτι θα συνεχιστεί μετά τις 8:00 στον γνώριμο από τα προηγούμενα Qreclaim χώρο του Communitism στο Μεταξουργείο.
— Με τι έχεις ασχοληθεί μέχρι τώρα;
Μεγάλωσα στην Αθήνα, στο «τρίγωνο των Βερμούδων» που συνδέει τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, τα Εξάρχεια και την Κυψέλη. Πήγαινα σχολείο στους Αμπελόκηπους. Πέρασα στο ΤΕΙ Αθήνας, στη σχολή Δημόσια Υγείας. Δεν με ενδιέφερε πολύ, οπότε δεν τη συνέχισα.
Πάντα ήμουν πάρα πολύ ανήσυχος για το τι θα κάνω, δοκίμαζα ένα σωρό πράγματα και είχα στο μυαλό μου κάθε μέρα κάτι διαφορετικό. Από πολύ μικρός, η μουσική ήταν σημαντική για εμένα και σε καθετί αρνητικό λειτουργούσε σαν διαφυγή, πράγμα που το συνειδητοποιώ τώρα. Τα πάρτι προέκυψαν γιατί είχα λατρεία γι' αυτά, να βγαίνω στα κλαμπ με φίλους, να ντύνομαι, να βάφομαι. Την κουλτούρα του clubbing την είχα ζήσει αρκετά από τα 15, 16.
— Πότε άρχισες να ταξιδεύεις;
Το πρώτο ταξίδι μου στο εξωτερικό ήταν στα 17. Πήγα στο Παρίσι για έναν μήνα με την κολλητή μου. Λέω στη μανά μου μετά τις Πανελλήνιες «φεύγω, πάω στο Παρίσι, θα κοιμηθώ σε 3 διαφορετικά σπίτια μέσω couch surfing». Η μαμά supportive γενικά, αλλά δεν της έδινα και πάρα πολλά περιθώρια, αυτό που ήθελα το έκανα. Αυτό που μας ενδιέφερε πιο πολύ ήταν να πάμε στα κλαμπ να δούμε τι παίζει εκεί πέρα. Η gay nightlife ήταν αυτή που μου άρεσε, νομίζω δεν έχω παρτάρει ποτέ σε μεγάλο straight club, αν βρεθώ εκεί θα είναι για δουλειά και όχι γιατί το επέλεξα ως διασκέδαση. Ήταν life changing εμπειρία το Παρίσι, είχα πάρει κοστούμια, φούστες, περίεργα ρούχα και κυκλοφορούσα έτσι.
— Το παράδοξο με σένα είναι το εξής: έσκασες κάποια στιγμή και επιβλήθηκες από το πουθενά, πράγμα πολύ δύσκολο. Έκανες κάτι ωραίο, έθεσες τους δικούς σου κανόνες, βγήκες έξω, στην πόρτα, έκανες face control με σωστό τρόπο, σε μια Αθήνα που δεν τα έχει αυτά την τρέχουσα περίοδο. Πώς τα σκέφτηκες;
Ήμουν 20μισό, ήμουν στην σχολή και ένας γνωστός μου που είχε περισσότερο θράσος να διεκδικήσει πρακτικά πράγματα, χώρους κ.λπ., μου λέει «εσύ το έχεις, έχω βρει αυτό τον χώρο, είσαι ο πιο κατάλληλος να τον διαχειριστεί για ένα event». Δεν είχα ξανακάνει κάτι σχετικό, πήγαμε να κάνουμε ένα πάρτι για πλάκα, να δούμε πώς θα πάει. Και με έψησε γιατί ήθελα να παίξω μουσική. Έτσι ξεκίνησε, το είδα σαν ευκαιρία γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να με κλείσει κάποιος από το πουθενά να παίξω μουσική.
Ήταν περίπλοκη διαδικασία. Το πρώτο Qreclaim έγινε στην Ομόνοια, τελείως χύμα, αρχές του 2017. Είχαμε κάνει απλά μια ιδιωτική εκδήλωση στο Facebook, κι εγώ είχα στο μυαλό μου ότι κάνω ένα πάρτι, οπότε γιατί να μη γίνει όπως εγώ θα το ήθελα ιδανικά; Έτσι έγραψα τους όρους, σκεπτόμενος σε τι χώρο θα ήθελα να βρεθώ, ποια άτομα θέλω να έχω γύρω μου όταν παρτάρω, πόσο μπορώ να εκφραστώ εκεί, πού είναι τα limits. Μπορείς να είσαι έξαλλα ντυμένος ή να μη φοράς τίποτα, να χορεύεις χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε κοιτάνε –γιατί δεν θα σε κοιτάνε–, να κάνεις σεξ μέσα στον χώρο, να μιλήσεις, να φλερτάρεις, να αλλάξεις παραστάσεις σε διαφορετικά stages, να βιώσεις κάτι άσχημο, κάτι όμορφο.
Δεν περίμενα πάρα πολύ κόσμο και ξαφνικά έρχονται πάνω από 800 άτομα. Παθαίνω σοκ, μη συνειδητοποιώντας τι έχει συμβεί αλλά βλέποντάς το να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου. Το feedback των επόμενων ημερών ήταν θετικά τεράστιο.
— Εμένα μου έκανε εξαρχής εντύπωση ο τρόπος που το είχες πλασάρει, που δημιουργούσε high expectations.
Ήξερα ποιες ήταν οι προθέσεις μου εξαρχής. Έκτοτε μεγαλώνει. Τα επόμενα τρία έγιναν στο Communitism, ειδικά το τρίτο συζητήθηκε πάρα πολύ, με πιάνει ακόμα κόσμος και μου λέει ότι δεν μπορεί να το ξεχάσει. Και είναι πολύ ωραίο και να σ' το λένε άτομα από το εξωτερικό, από το Βερολίνο ας πούμε, που συνέχεια παίζει αυτή η ηλίθια σύγκριση με την Αθήνα. Όταν καταλαβαίνεις ότι το εννοούν, όντως έχει αξία.
— Παράλληλα τρέχεις το δεύτερο κόνσεπτ σου, το Schenkens. Σε τι διαφέρει από το Qreclaim;
Το Schenkens προέκυψε αφού είχα πάει στην Νέα Υόρκη. Είχα μεγαλώσει βλέποντας ταινίες όπως το «Party Monster», παρακολουθούσα την clubkid κουλτούρα, είχα λιώσει στον David Bowie. Τότε έβγαινε η Gaga με τα κοστούμια, ήταν εκείνη η εποχή. Οπότε σκεπτόμενος ότι γίνεται και όλος αυτός ο ντόρος με το «RuPaul's Drag Race», θεώρησα ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνω ένα event όπου θα μπορούσε ο καθένας να εκφραστεί όπως θέλει, να ντυθεί και να είναι σαν διαγωνισμός. Θεωρώ ότι έχει πετύχει αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό όπως το Qreclaim και δεν μιλάω για μεγέθη αλλά για τον στόχο του. Είναι πιο δύσκολο, γιατί αυτή η κουλτούρα αφορά μια μειονότητα της μειονότητας στην Ελλάδα.
Έγραψα τους όρους, σκεπτόμενος σε τι χώρο θα ήθελα να βρεθώ, ποια άτομα θέλω να έχω γύρω μου όταν παρτάρω, πόσο μπορώ να εκφραστώ εκεί, πού είναι τα limits. Μπορείς να είσαι έξαλλα ντυμένος ή να μη φοράς τίποτα, να χορεύεις χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε κοιτάνε –γιατί δεν θα σε κοιτάνε–, να κάνεις σεξ μέσα στον χώρο, να μιλήσεις, να φλερτάρεις, να αλλάξεις παραστάσεις σε διαφορετικά stages, να βιώσεις κάτι άσχημο, κάτι όμορφο.
— Με το πέμπτο Qreclaim είσαι σε μια καμπή γιατί γίνεται για πρώτη φορά σε κανονικό κλαμπ. Γιατί αυτή η στροφή;
Είναι και η πρώτη φορά που το Facebook event είναι δημόσιο, γίνεται και σε εμπορικό χώρο, άρα έχουμε τον κίνδυνο να χαλάσει όλο αυτό. Είναι τόσο λεπτές οι γραμμές ώστε να μη γίνει άλλο ένα πάρτι σαν τα υπόλοιπα. Διεκδικώ να μη χαλάσει η ατμόσφαιρα, ακόμα και μέσα σε μαγαζί. Το Ρομάντσο είναι ένας τέλειος χώρος με πάρα πολύ καλό ηχοσύστημα που είναι σημαντικό και δεν το είχαμε μέχρι στιγμής. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα.
Το Communitism υπήρξε τέλειος χώρος, με τέλεια άτομα και με πολλή στήριξη γιατί με εμπιστεύθηκαν και με πήραν στα σοβαρά εξαρχής. Παρόλα αυτά είναι σε μια γειτονιά σκληρή. Καλώς ή κακώς έχει γύρω-γύρω τα μπουρδέλα και κόσμο που θα έρθει στην πόρτα, θα τους πεις ότι δεν γίνεται να μπουν επειδή αφορά συγκεκριμένο κοινό το πάρτι και θα επιμένουν, θα σε απειλήσουν, θα θέλουν να σε πλακώσουν, τέλος πάντων η συμπεριφορά τους δεν θα διευκολύνει τη δουλειά μου. Επέλεξα να είμαι στην πόρτα γιατί νομίζω δεν μπορεί κανείς άλλος να κάνει αυτό που κάνω εκεί. Έχω θυσιάσει να χαρώ εγώ το πάρτι, οπότε να έχω και κόσμο να με βρίζει είναι too much. Έχει να κάνει και με την ασφάλειά μου και την ασφάλεια του κοινού.
Έχω ζήσει απίστευτα περιστατικά τις προηγούμενες φορές. Είχα έναν τύπο που έκλαιγε για τρεις ώρες μπροστά μου. Ήταν κομπλέ, δεν ήταν επιθετικός άλλα φαινόταν ότι δεν είχε ιδέα πού πάει. Άλλοι, ενώ δεν είχε καν είσοδο το πάρτι, μου έδιναν 50 και 100 ευρώ για να μπουν, κάποιος μου είχε δώσει το κινητό του για να το κρατάω όσο θα ήταν μέσα, επειδή τον είχα δει να τραβάει φωτογραφίες στην ουρά. Αυτά είναι τα χαριτωμένα.
Τα μη cute πράγματα είναι όταν ο άλλος σε φτύνει, σε βρίζει, σε λέει πουστάρα, σου λέει «ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις αν θα μπω ή όχι». Βλέπει νταβαντούρι και θέλει να μπει, that's it.
— Είναι διαφορετικό να σου ρίχνει πόρτα ένας φουσκωτός από ένα γκέι αγόρι;
Έτσι πίστευα κι εγώ. Την τελευταία φορά κατάλαβα ότι πρέπει να μιλήσω τη γλώσσα τους. Είχα δέκα φουσκωτούς γύρω μου και πάλι όμως η κατάσταση ήταν στο όριο να βγει εκτός ελέγχου. Παράλληλα εγώ είχα να ελέγχω χιλιάδες πράγματα, να βλέπω αν οι καλλιτέχνες κάνουν σωστά τη δουλειά τους, να ακούσω πώς παίζουν αυτοί που δεν είχα ξανακούσει ποτέ...
— Πες μου περισσότερα για την –όπως και να το κάνουμε μη δημοκρατική– διαδικασία της πόρτας. Πώς καταλαβαίνεις ποιους θα βάλεις μέσα και ποιους όχι;
Βλέπω τους άλλους ενώ περιμένουν στην ουρά και κρίνω με τα θετικά και τα αρνητικά vibes που λαμβάνω. Φυσιογνωμικό μεν, αλλά αυτή είναι η φύση του face control και σίγουρα δεν είναι πάντα σωστή. Αυτό που σκέφτομαι είναι: θα είμαι άνετα με αυτό το άτομο δίπλα μου, ενώ είμαι γυμνός με τον γκόμενο μου και φιλιέμαι; Μπορείς να καταλάβεις ποιοι ξέρουν τη φάση και ποιοι όχι. Συν τοις άλλοις πρέπει να κόψεις κόσμο, γιατί είναι ένα πάρτι στο οποίο δεν χωράνε όλοι, γίνεται χαμός και μετά οι υπόλοιποι δεν θα μπορούν να χορέψουν, οπότε χάνεται το νόημα.
— Στο after πάρτι τι θα γίνει;
Στο Ρομάντσο η ταράτσα θα κλείσει νωρίς, λόγω γειτονιάς, και το πάρτι θα τελειώσει στις 8. Όταν όμως έχεις κοινό που έχει μυηθεί, είναι λίγο βίαιο να του πεις στις 8, τράβα σπίτι σου. Οπότε σκέφτηκα να συνεχιστεί στο Communitism το πρωί, που δεν θα έχουμε τους κινδύνους της νύχτας, μέχρι το μεσημέρι. Θα μπορεί ο κόσμος να πάρει έναν καφέ, να φάει πρωινό, να αράξει στον καναπέ. Αλλά θα αφορά αποκλειστικά τα άτομα του main πάρτι που έμειναν στο Ρομάντσο μέχρι το τέλος.
— Σε καλούν πλέον και ως DJ αλλά και ως clubkid σε πάρτι, ακόμα και για την πόρτα.
Στην αρχή έπαιζα δειλά-δειλά με το λάπτοπ. Πλέον, από τον Σεπτέμβρη, παίζω με CDJ. Πέρασα ένα διάστημα που ήθελα να εκτεθώ, να πηγαίνω όπου με καλούν. Φέτος είπα ότι με ενδιαφέρει περισσότερο να παίζω μουσική. Από τον Σεπτέμβρη και μετά βλέπω πόσο καλυτερεύω, μήνα με τον μήνα, και έχοντας επαφές με ανθρώπους από όλο τον κόσμο, έρχονται και άλλα πράγματα.
Πόρτα δεν μου αρέσει να κάνω, στα πάρτι μου το κάνω αναγκαστικά. Ok, είναι ωραίο να έχεις στην υποδοχή κάποια ωραία φιγούρα που να είναι ντυμένη, κι εγώ να πουλάω την περσόνα μου, το έκανα όμως απλά για να έχω δουλειά. Πλέον αποφάσισα να επιλέγω πού θα εκτεθώ. Δεν θέλω να με κλείνουν για την περσόνα αλλά για τη μουσική, είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
— Στο Βερολίνο γιατί πήγες;
Από τα 21 έμενα μόνος μου στο Μεταξουργείο. Το σπίτι ήταν να γίνει Airbnb και πρακτικά με πέταξαν έξω. Τα ενοίκια στην Αθήνα είναι πάρα πολύ ακριβά, εγώ δεν βγάζω τόσα λεφτά, να γυρίσω στους γονείς μου δεν ήθελα, οπότε πήρα το ρίσκο. Αισθανόμουν ότι είναι το πιο οικείο μέρος για να πάω το Βερολίνο, γιατί έχω φίλους και πήγαινα συχνά εδώ και 2 χρόνια, όχι όμως το πιο τέλειο. Το Παρίσι μου αρέσει περισσότερο.
Μεγάλωσα μέσα στην κρίση. Έχω τόσες πολλές ομοφοβικές επιθέσεις να σου διηγηθώ. Δεν ξαφνιάστηκα καθόλου, ας πούμε, με το ποσοστό της Χρυσής Αυγής στους νέους. Ο κόσμος έχει πολύ θυμό, είναι μέσα στα νεύρα και το μίσος. Στην Αλεξάνδρας και στην Ευελπίδων όπου μεγάλωσα, τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που θα περάσω, όπως και να είμαι ντυμένος, κάτι θα μου συμβεί. Πάντα έχω κάτι να με χαστουκίζει και να με ξυπνάει. Να μου υπενθυμίζει ότι αυτή είναι η πραγματικότητα γύρω μου, ότι δεν άλλαξε κάτι επειδή εγώ το προηγούμενο βράδυ πάρταρα, ντύθηκα, πέρασα καλά.
— Συμπλήρωσε τη φράση «Δεν θα ήμουν εδώ, αν...»
Δεν θα ήμουν εδώ, αν δεν είχα θράσος.
Info
Qreclaim V
Σάββατο 8/6, 22:00
Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5)
Είσοδος: 6 €
Qreclaim V afterhours
Κυριακή 9/6, 08:00
Communitism (Κεραμεικού 28)
Είσοδος μόνο με τη σφραγίδα του main event
σχόλια