Έκλεισα τα μάτια μου και σε είδα απόψε ξανά.
Ήσουν μια παιδική μαριονέτα που χόρευε αδιάκοπα μαζί μου. Κοιτούσα πίσω από το κενό βλέμμα σου και παρατηρούσα με κάθε λεπτομέρεια τα πληγωμένα πόδια σου. Άραγε πόσες ώρες να χορεύεις;
Είμαι εδώ μπροστά σου, σου φώναζα μα έμοιαζες να μην ακούς.
Συνέχιζες να χορεύεις πιστή στα αλλόκοτα βήματα σου και εγώ συνέχισα να σε κοιτάζω και όσο σε κοίταζα τα μάτια μου γίνονταν όλο και πιο μικρά, όλο και πιο μικρά.
«Δεν είναι ο χορός που δεν ξέρεις, είναι που δεν ακούς τη μελωδία» μου είπες με εκείνο το άψυχο βλέμμα.
Ύστερα σε έχασα και άρχισα να χορεύω όπως και εσύ.
Αναρωτιέμαι αν έχω ερωτευτεί τον αδέξιο χορό σου ή αν έχω ερωτευτεί τον ήχο που αφήνεις κάθε φορά που ψάχνω τα χαμένα βήματα.
Δεν το ξέρω αυτόν τον χορό, οι κινήσεις γίνονται γρήγορα και οι νότες ανάκατες ανασύρουν έναν ήχο σαν εκείνη την απαγορευμένη σιωπή. Την σιωπή που εσύ ξέρεις να χορεύεις ως τον τελευταίο βηματισμό.
Δεν θυμάμαι αν στο έχω πει αλλά μισώ τον ήχο, τον χορό της σιωπής.
Η σιωπή σε αναγκάζει να την ακολουθήσεις, να γίνεις ένα μαζί της, σε προκαλεί, σε παρασύρει, σε ξεμυαλίζει και ύστερα χάνεται για πάντα και μένεις μόνος. Ύστερα γίνεται αγέλαστος σύντροφος, απαιτεί, δε σε λογαριάζει, δε σου μιλάει αλλά νιώθεις την παρουσία της σε κάθε χορό που σου ζητάει να χορέψεις.
Σε κάθε χορό που σου ζητάει να χορέψεις μόνος ακούγοντας ψιθύρους χαμένων εποχών και μειλίχιων λέξεων που αγκιστρώθηκαν κάτω από ξεχασμένα φλας φωτογραφιών σε μια ακμή του εαυτού σου που νόμιζες ότι ξελόγιασες τη ζωή και γέλασες δυνατά να σε ακούσουν όλοι...μέχρι τελικά να φτάσεις να χορεύεις αθόρυβες κλεμμένες μουσικές που πίστεψες ότι ήταν το κονσέρτο μιας δανεικής ευτυχίας χωρίς μελωδία πια.
Σήμερα.
Αναρωτιέμαι αν έχω ερωτευτεί τον αδέξιο χορό σου ή αν έχω ερωτευτεί τον ήχο που αφήνεις κάθε φορά που ψάχνω τα χαμένα βήματα. Και ενώ ξέρω πως θα μείνω μόνος επιμένω να σφραγίζω τα μάτια μου περιμένοντας να βυθιστώ ξανά μέσα σου. Βυθίζομαι σε έναν χορό που ξέχασε τα βήματα του, που δε γνωρίζει πια ούτε ρυθμό ούτε μελωδίες.
Δεν ξέρω αν γνωρίζει και εσένα τελικά.
Όμως ακόμη επιμένω.
O έρωτας μας γεννήθηκε διθυραμβικά και έσβησε αθόρυβα μέσα στα ουρλιαχτά μιας ατάλαντης μουσικής. Ο απόηχος του επαναλαμβάνεται σε αποτυχημένες συνθέσεις χωρίς ταλέντο...
Σφραγισμένες σιωπές, αδέξιος χορός...και αναζητώ ακόμη τον βηματισμό και εκείνο τον ήχο που γνωρίζεις μόνο εσύ και μόνο εγώ...
Τι θα έλεγες λοιπόν για έναν ακόμη χορό;
Άνοιξα τα μάτια μου και σε είδα απόψε ξανά.
