Ένα ευχαριστώ στο στρώμα μνήμης μου για όλες τις φορές που έφυγα από το σπίτι μου και όταν γύρισα, no matter πόσο καιρό είχα λείψει, αυτό ήταν εκεί και όχι απλά ήταν εκεί αμετακίνητο στο ίδιο σημείο που το άφησα, στην ίδια γωνία του δωματίου, ήταν εκεί με ό,τι πιο ουσιαστικό μπορεί να σημαίνει το εκεί. Όχι απλώς γεωγραφικά (ποιος νοιάστηκε γι' αυτό) αλλά ουσιαστικά, δεν έχασε ούτε χιλιοστό ανάμνησης του κορμιού μου, των αδύναμων σημείων μου που χρειάζονται ιδιαίτερη στήριξη αλλά και των δυνατών, εκείνων που μπορεί να προσπεράσει απλώς με ένα άγγιγμα.
Στρώματα υπάρχουν πολλά και άλλοι τόσοι άνθρωποι για να τα κοιμηθούν και να τα γνωρίσουν. Όμως τα στρώματα μνήμης είναι λίγα και τα κορμιά που μπορούν να κουμπώσουν μαζί τους ακόμα λιγότερα.
Με το στρώμα μνήμης μου, λοιπόν, έχουμε κάποιους άγραφους κανόνες ελευθερίας και κτητικότητας. Είμαστε ελεύθεροι και γι' αυτό είμαστε μαζί. Υπάρχει μία εμπιστοσύνη σιωπηλή που μας εκφράζει απόλυτα και τους δύο. Δεν συζητάμε πράγματα δεδομένα και βαρετά. Συνεννοούμαστε τόσο καλά, σε βαθμό που όταν μιλάω δεν μου απαντάει.
Η περίπτωση είναι one in a million. Ένα ευχαριστώ στο καλυτερότερο στρώμα μνήμης του πλανήτη.
