Το στυλ της Αθήνας

• Δρόμοι που μοιάζουν ου-τοπικοί και αυτόνομοι: Η οδός Διδότου στο κέντρο («Κάτω Κολωνάκι, Άνω Εξάρχεια», που λένε και τα παιδιά του δισκάδικου Vinyl Microstore) και επίσης η οδός Γρανικού (στο Γκάζι, όχι στον Παράδεισο), η οδός Απόλλωνος στο Σύνταγμα, η οδός Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια, η οδός Σούτσου (στο Κολωνάκι, όχι στη Μαβίλη) και η οδός Παστέρ κοντά στην Πλατεία Μαβίλη.

• Ακόμα: Ο ναός του Ηφαίστου στο Θησείο, τα Αναφιώτικα στην Πλάκα, και ο λόφος του Λυκαβηττού (κάποιος δήμαρχος Αθηναίων τον είχε φωτίσει με κάτι σαν πράσινο νέον και έμοιαζε με καλοκαιρινή ντίσκο, αλλά η αισθητική κομαντατούρα ξεσηκώθηκε. Κακώς, κατά τη γνώμη μου): Ας φανταστεί κάποιος το σοκ και το τραύμα που θα προκαλούσε το θέαμα του Λυκαβηττού να καίγεται. Ποια Πεντέλη και ποιος Υμηττός...

• Ανεβαίνοντας τη Μεσογείων διακρίνεις μια άρπα που τελικά είναι... γέφυρα. Σχεδιασμένη από τον Santiago Calatrava, αυτή η πεζογέφυρα της Οδού Κατεχάκη δίνει μια απίστευτα στυλάτη νότα σε έναν από τους πλέον άχρωμους δρόμους της πρωτεύουσας. Μια αρχιτεκτονική αντίστιξη με στυλ.

• Μια τοποθεσία στο κέντρο της πόλης που θεωρώ ότι «σφύζει» από διαχρονικό, αστικό στυλ είναι η αυλή του καφενείου του Εθνικού Κήπου από την είσοδο της Ηρώδου του Αττικού. Μπορεί το καφενείο να μη διακρίνεται για την ποιότητα του καφέ που προσφέρει, αλλά η τοποθεσία του, που έχει κάνει άπειρα guest σε σίριαλ, ταινίες και διαφημίσεις, αποτελεί ένα αυθεντικό retro αθηναϊκό landmark.

• Οι πιο στυλάτοι Αθηναίοι citizens. Είναι οι θαμώνες του Clemente (τέωςBrazilian), του all time classic καφέ, δίπλα στο Παλλάς, στη Βουκουρεστίου, το πιο στυλάτο ίσως τετράγωνο κομμάτι γης της πρωτεύουσας.

• Burgers στο Nixon.
• Χορός στο Τ Palace.
• Maria Yanna little peoples portraits.
• To καινούργιο μουσείο.
• Το περιοδικό «Monocle» και η επιστροφή.
• Το θέατρο του Μαρκουλάκη.
• Η Σοφία Καρβέλα.
• Η ιδέα του Αργυρόπουλου για τον αδελφό του. Έκλεισε τα σαράντα!
• Ο κήπος.
• Τα δέντρα.
• Η μυρωδιά στο Κολωνάκι των φύλλων μέσα στο νερό.
• Το σπιτικό παγωτό αμύγδαλο στο Blue Pine.
• Το ταρτάρ στο Blue Pine.
• Η αίσθηση στο Blue Pine.
• Το King George.
• Εγώ.
• Οι γύρω μου.
• Το «Mother».
• To μαγικό CD της Άλκηστης.

• Συγκεκριμένα για την Αθήνα (και τους λόκαλς της, τους οποίους δεν μας θεωρώ καθόλου διεθνείς trend setters, γεγονός αδύνατον από τον αριθμό μας και μόνο), πιστεύω ότι πιο στυλάτα είναι τα μέρη και οι καταστάσεις εκείνες που δεν έχουν ανάγκη να αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, δεν ακολουθούν κανένα στυλ υποτακτικά, άρα και δεν προσαρμόζονται σε αυτό, και ουσιαστικά το μόνο που τα εκσυγχρονίζει είναι ο κόσμος που εναλλάσσεται και τα ασπάζεται έτσι όπως είναι, πέρα από οποιαδήποτε προσποίηση.

• Το καφέ Φίλιον στη Σκουφά, γεμάτο όλες τις ώρες και μέρες, και πολύ συχνά από ανθρώπους που το επισκέπτονται τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα! Για τα υλικά του (καφέδες και φαγώσιμα), για τους θαμώνες, αλλά πάνω από όλα για τη συμπεριφορά των εργαζόμενων, που σε κάνει να νιώθεις της «οικογένειας» χωρίς υπερβάλλουσα γλοιώδη οικειότητα. Ένα μέρος που μου λείπει όταν δεν είμαι στην Ελλάδα.

• Το bar Galaxy στη Σταδίου! Για όλους τους παραπάνω λόγους, αλλά και για τη διακόσμηση που είναι αυθεντική και για τον κύριο Γιάννη που είναι τζέντλεμαν.

• Το ζαχαροπλαστείο Delicieux, για την τόσο κομψή διακόσμηση και κυρίως για τα φωτιστικά.

• Ο μελαψός κύριος που πουλάει περπατώντας στο Κολωνάκι μεγάλες πολύχρωμες μαργαρίτες, δικής του επινόησης και κατασκευής, τις ίδιες τόσα χρόνια.

• Ο κύριος στο Κολωνάκι που παίζει ακορντεόν τόσα πολλά χρόνια και τραγουδάει με γλυκιά παράφωνη φωνή «Το πρωί σε ξυπνώ με φιλιά», και είναι τόσο διαφορετικός από όλους τους νεο-μουσικούς βαλκανικού ύφους που, σαν κακή ταινία του Κουστουρίτσα, έρχονται και σε βιάζουν με τα δυνατά τους «όργανα» διαλύοντας όλες τις σημαντικές σκέψεις και λόγια της στιγμής!

• Ο Φιλίππου (Κολωνάκι), ο Βλάσσης (Πλ. Μαβίλη) και ίσως κάποια ακόμη παλιά αστικά μαγειρεία σε διαφορετικές γειτονιές, που τα ξέρουν αυτοί που μένουν εκεί κοντά, γιατί η κύρια ποιότητα αυτών των εστιατορίων είναι ότι απευθύνονται στους «διπλανούς» και δεν κάνουν προσπάθεια να «κινητοποιήσουν μάζες».

• Η μπλε πολυκατοικία στα Εξάρχεια! Η ωραιότερη πολυκατοικία στην Αθήνα, με τα ωραιότερα διαμερίσματα, τα οποία, σε αντίθεση με τα νεο-εργολαβικά, έχουν μεγάλες σάλες και μεγάλα δωμάτια και ψηλά ταβάνια που αφήνουν το μυαλό να φύγει (και ας μην έχουν απόλυτες ανέσεις), αλλά και με τους χειρότερους ιδιοκτήτες, που δεν μπορούν να συνεννοηθούν και αφήνουν ένα τέτοιο μοντέρνο μνημείο να ρημάζει!

• Τα περίπτερα, γιατί είναι από τις λίγες ωραίες ελληνικές πατέντες και αξίζει που διατηρούνται ακόμη μόνο στην Ελλάδα!

• Το Αν club, γιατί είναι στο σωστό μέρος και έχει το σωστό μέγεθος και ατμόσφαιρα, πιθανότατα και πρόγραμμα (δεν είμαι ειδική), για να νιώθεις ακόμη και τώρα (όταν με πηγαίνουν φίλοι) ότι είσαι στο πιο μυημένο μουσικά μέρος και ευτυχώς αυτό το μοιράζεσαι με σχετικά λίγους, όσους χωράει!

• Νιώθω πως επαναλαμβάνομαι και επαναλαμβάνω, αλλά νομίζω ότι, όποτε και να χρειαστεί να απαντήσω κάτι τέτοιο, τα ίδια θα λέω, γιατί αυτά τα μέρη δεν μοιάζει να αλλάζουν εύκολα... Ίσως θα πρέπει να μην απαντώ εγώ.

• Υ.Γ. Τα πάρτι των Amateur είναι το μόνο τόσο φρέσκο γεγονός που θεωρώ στυλάτο!

• Ο Κωνσταντίνος Τζούμας στο περίπτερο της Ξενοκράτους.
• Τα κοσμήματα της Joanna Cave στο πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη. Και το ίδιο το μουσείο όμως.
• Τα κακάο του Petit Fleur. Ειδικά αυτό με το τσίλι.
• Η πλατεία Λυκαβηττού καθ' οδόν προς το Σύνταγμα.
• Η Καλλιδρομίου και η Τοσίτσα.
• Η μπλε πολυκατοικία στα Εξάρχεια - αν και επιβάλλεται ολίγη ανακαίνιση.
•Το καφεκοπτείο Cafe-tierraστην Καλλιθέα, με διάφορες γεύσεις καφέ και τσάι από όλο τον κόσμο.
• Η άστεγη ηλικιωμένη κυρία με τα μαύρα γυαλιά που βάφει τα νύχια της στη Βουλής.
• Tα ρούχα στο κατάστημα Orfanidis στην Κολοκοτρώνη. Από τη Σουηδία και τη Γερμανία στην καρδιά της πόλης μας. Μίνιμαλ και γκρίζα.

• Το Hermés.
• Οι αφίσες του Βiοs.
• Η γκαλερί Bernier Eliades.
• Η Bettina.
• Το βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ στην Αμερικής.
• Τα κιμονό στην Εύχαρις.
• Το σινεμά Αττικόν.
• Η Ράτκα.
• Το Burberrys.
• Το De toute Façon.
• Η αντικερί Ομήρου & Σταδίου.
• Το Cake στην Ηροδότου.
• Το Θησείον, ένα θέατρο για τις Τέχνες. Και ο χώρος, αλλά και οι παραστάσεις που φιλοξενεί.
• Ο Κόλιας.
• Το Φεστιβάλ Αθηνών.
• Η Κηφισιά ολόκληρη.
• Το Σούνιο.
• Το Παλλάς.

• Πολύ νέα κορίτσια με κόκκινο κραγιόν
• Ο κάτω όροφος του Η&Μ - φούτερ, φορέματα, t-shirts σε μοβ, γκρι, κίτρινο, πορτοκαλί, μπλούζες με μικρές ροκ κιθάρες και φούξια χείλια.
• Tο καφέ Τζόκερς στην οδό Βουλής.
• Το City Link.
• Το Νixon στον Κεραμεικό.
• Οι αγορές επώνυμων προϊόντων που ανοίγουν σε τσιμεντένιες αποθήκες στο Γκάζι μόνο για μια εβδομάδα και πρέπει να τρέξεις για να αγοράσεις χρυσά φορμάκια και πλατφόρμες κοθόρνους ανάμεσα σε τρελαμένες στυλίστριες.
• Το μακιγιάζ emo.
• Ο Μίμης στην Κάνιγγος.
• Το μαγαζί που πουλάει μόνο καρφίτσες στη στοά που ενώνει Καραγεώργη Σερβίας και Σταδίου.
• Το amaretto sour στο Galaxy της Σταδίου.
• Οι νεραντζιές της Παλιάς Βουλής.

• Το μαγαζί της Apple στην Ακαδημίας.
• Ο vintage καναπές του Vinyl Microstore.
• To «Quizas, quizas, quizas» του Νat King Cole στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους.
• Οι κυρίες που μαζεύουν τα κακά των σκυλιών τους στην Τσαμαδού.
• Το Petit Fleur.
• Η στήλη του Μιχάλη Μιχαήλ.

• Το πιο στυλάτο... πάρτι: Τα Amateur parties. Eκκεντρικές εμφανίσεις, fashionistas με άποψη και μια στυλιστική πολυμορφία που σε απελευθερώνει από τις ταμπέλες.

• Η ιδιοφυής, έμφυτη και αβίαστη κομψότητα της Νατάσας Ασμανίδου οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή.