Η Δομνίτσα Λανίτου - Καβουνίδου (6 Απριλίου 1914 - 20 Ιουνίου 2011) ήταν Κύπρια αθλήτρια του στίβου, η οποία το 1936 έγινε η πρώτη Ελληνίδα που έλαβε μέρος στο στίβο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν γνωστή ως Δομνίτσα. Για την προσφορά της στον αθλητισμό τιμήθηκε από τον ΣΕΓΑΣ, την Διεθνή Ολυμπιακή Ακαδημία και από φορείς στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Γεννήθηκε στην Λεμεσό και ήταν κόρη του Κύπριου Νικολάου Λανίτη και της Σαπφούς Κολακίδη. Από πολύ νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Σε ηλικία 14 ετών νίκησε στο αγώνισμα των 60 μ., όπως επίσης και στο μήκος και το ύψος κατά τους Παγκύπριους Αγώνες. To 1931 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και γράφτηκε στο Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδος που τότε βρισκόταν στο Ελληνικό. Μετά το κολέγιο φοίτησε στην Πάντειο Πολιτικές Επιστήμες και ολοκλήρωσε τις σπουδές της το 1939. Το 1941 παντρεύτηκε τον Κώστα Καβουνίδη και απέκτησε έναν γιο, τον Σπύρο.
Γυμναζόταν στο Αμερικανικό Κολέγιο και στον Αθλητικό Όμιλο Παλαιού Φαλήρου. Επί πολλά έτη ήταν πρωταθλήτρια Ελλάδας στα 60μ., 100μ., 80μ. με εμπόδια, στο μήκος και στο ύψος με φορά και άνευ φοράς, κατέχοντας μάλιστα 7 πανελλήνια ρεκόρ, τα οποία επανειλημμένα βελτίωσε με νέα -κάθε φορά- πανελλήνια ρεκόρ. Το 1932 ισοφάρισε το παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος χωρίς φόρα. Αίσθηση και σχόλια προκαλούσε εκείνη την εποχή η παρουσία της με σορτς. Το 1931, αφού νίκησε στους Πανελλήνιους Αγώνες στα 100 μ., ο Σπύρος Μελάς έγραψε:
Ο λαός χειροκροτούσε εις το Παναθηναϊκόν Στάδιον την δίδα Λανίτου όχι ως νικήτρια των 100 μέτρων, αλλά ως θυγατέρα του επαναστάτη βουλευτού Κύπρου, τον οποίον έχουν συλλάβει οι Άγγλοι. Η παρουσία της δίδος Λανίτου, ηλέκτριζε τα πλήθη, όπως άλλοτε μια κρητική βράκα στην οδό Σταδίου προκαλούσε διαδηλώσεις.
Το 1935 μπήκε στην εθνική ομάδα όπου είχε προπονητή τον Ότο Σίμιτσεκ. Τα τελευταία της ρεκόρ καταρρίφθηκαν τη δεκαετία του '60.
Ο ΣΕΓΑΣ δεν είχε επισημοποιήσει την συμμετοχή για αθλήτρια στο Βερολίνο το 1936 και είχε γράψει ότι "ίσως" έστελνε κάποια, παρότι η Δομνίτσα είχε διεθνείς επιτυχίες. Τελικά, η Λανίτου εκπροσώπησε τα ελληνικά χρώματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της χρονιάς αυτής και έγινε η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που πήρε μέρος στο στίβο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αγωνίστηκε στα 80 μ. με εμπόδια και κατάφερε να φθάσει ως τον ημιτελικό (προκρίθηκε στον ημιτελικό με χρόνο 12.6 και ήταν 6η στον ημιτελικό). Στο Βερολίνο αγωνίστηκε επίσης στα 100 μ. Στο δρόμο της επιστροφής από το Βερολίνο αγωνίστηκε στη Βουδαπέστη και στο Βόλο, όπου η Δομνίτσα συμμετείχε στην σκυταλοδρομία 4Χ100 των ανδρών καθώς δεν υπήρχε τέταρτος άνδρας για το αγώνισμα.
Δεν σταμάτησε να αθλείται και στην κατοχή. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου είχε υπηρετήσει ως εθελόντρια νοσοκόμα, η Λανίτου έγινε μέλος του ΔΣ του ΣΕΓΑΣ. Έλαβε μέρος ξανά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948, καταλαμβάνοντας την 5η θέση στον πρώτο γύρο. Και σε αυτούς τους αγώνες ήταν η μοναδική Ελληνίδα αθλήτρια που είχε λάβει μέρος.
Το 1950 η καριέρα της τερματίστηκε και αγωνίστηκε για τελευταία φορά στα 200 μ.
Τα επόμενα χρόνια η Λανίτου ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία. Ήταν μέλος του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και του Συλλόγου Ελληνίδων Επιστημόνων, υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας και μέλος της Εταιρείας Αυτοδιάθεσης Κύπρου. Επίσης, κατήλθε στον πολιτικό στίβο, θέτοντας υποψηφιότητα με το Κόμμα των Φιλελευθέρων για μία έδρα στην Α' Αθηνών το 1958. Απεβίωσε σε ηλικία 97 ετών, το 2011. Για τη Δομνίτσα έγραψαν πολλοί διανοούμενοι της εποχής, όπως: ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Καββαδίας, ο Α. Κύρου, η Μυρτιώτισσα, ο Π.Παλαιολόγος κ.ά.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 19.7.2019
σχόλια