Αφού είχαν ολοκληρωθεί οι προσλήψεις του «προσωπικού» για τον πρώτο κύκλο της σειράς, οι δημιουργοί του Friends Ντέιβιντ Κρέιν και Μάρτα Κάουφμαν συγκέντρωσαν την ομάδα των σεναριογράφων για να τους ενθαρρύνουν αλλά και να τους θέσουν μια πρόκληση. «Η κωμωδία είναι βασίλισσα» τους είπε ο Κρέιν. «Αυτή είναι μια σειρά που θέλουμε να είναι όσο πιο αστεία γίνεται». Για πρωτόβγαλτους συγγραφείς γύρω στα 25, όπως ήταν οι περισσότεροι, αυτό αποτελούσε μια συναρπαστική διακήρυξη.
Η αίθουσα των σεναριογράφων του Friends ήταν συγχρόνως ένα κλειστό πάρτι κι ένα κελί φυλακής, μια άγρια καθημερινή μάζωξη από την οποία οι παριστάμενοι, όπως οι συνδαιτημόνες στον «Εξολοθρευτή Άγγελο» του Μπουνιουέλ, δεν μπορούσαν να διαφύγουν ποτέ. Το καθημερινό ωράριο γύρω από το τεράστιο γραφείο του εβδόμου ορόφου απλωνόταν στις δεκαεπτά ώρες, ενώ καμιά φορά έφτανε και το 24ωρο πλήρους απασχόλησης, θυμίζοντας γιατρό σε εφημερία ή εργάτη φάμπρικας σε υπερωρίες.
Σε άλλες σειρές, δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στο ατομικό γράψιμο. Στα «Φιλαράκια», όλη σχεδόν η δουλειά γινόταν συλλογικά στην αίθουσα εκείνη και όλοι οι σεναριογράφοι ήταν από κοινού υπεύθυνοι για την βελτίωση κάθε ατάκας, κάθε αστείου, κάθε συναισθηματικού ρυθμού της σειράς.
Με βάση τα μοντέλο της επίσης θρυλικής κωμικής σειράς Seinfeld, κάθε επεισόδιο είχε τρεις επιμέρους πλοκές (λ.χ., Η Κάρολ είναι έγκυος, η Μόνικα μαγειρεύει για τους γονείς της, η Ρέιτσελ έχει χάσει το δαχτυλίδι αρραβώνων της), δημιουργώντας έτσι στους συγγραφείς μια ακόρεστη πείνα για διαφορετικές ιστορίες. Ένας και μόνο κύκλος του Friends απαιτούσε γύρω στις 72 διαφορετικές (υπο)πλοκές, καθεμιά με τη δική της εισαγωγή και επίλυση, καθεμιά με τη δική της διάταξη αστείων και συναισθηματικών στιγμών.
Σε άλλες σειρές δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στο ατομικό γράψιμο. Στα «Φιλαράκια», όλη σχεδόν η δουλειά γινόταν συλλογικά στην αίθουσα εκείνη και όλοι οι σεναριογράφοι ήταν από κοινού υπεύθυνοι για τη βελτίωση κάθε ατάκας, κάθε αστείου, κάθε συναισθηματικού ρυθμού της σειράς.
Η τελευταία μέρα της εργασιακής εβδομάδας αποκαλούνταν από τους ίδιους τους σεναριογράφους "Fraturday" αφού συχνά ξεκινούσε την Παρασκευή το πρωί και έφτανε μέχρι το Σάββατο το μεσημέρι. «Βλέπω τα γένια σου να μεγαλώνουν» είχε πει μια τέτοια μέρα η συγγραφέας της σειράς Αλέξα Γιουνγκ στον συνάδελφο της Μάικ Σίκοβιτζ.
Η αναζήτηση της ιδανικά δομημένης πλοκής ήταν εξαντλητική, κάποιες φορές πάντως ήταν οι πρωταγωνιστές της σειράς αυτοί που παρενέβαιναν στη διαδικασία και ακύρωναν κάποια πλοκή που τους αφορούσε τον χαρακτήρα που υποδύονταν αλλά οι ίδιοι δεν μπορούσα να αντέξουν. Όπως στην περίπτωση που ο Τσάντλερ παρουσιαζόταν να πηγαίνει κρυφά σ΄ ένα στριπτιζάδικο επειδή εκεί έβρισκε τα πιο νόστιμα σάντουιτς με τόνο. Όταν το διάβασε, ο Μάθιου Πέρι είπε «όχι, με τίποτα» κι έτσι η ιστορία μπήκε στο συρτάρι.
Από την άλλη, ο Ματ Λε Μπλανκ (Τζόι Τριμπιάνι) ήταν ο πιο ενθουσιώδης στις αντιδράσεις του για ένα πετυχημένο αστείο, εισβάλλοντας συχνά στην αίθουσα των σεναριογράφων για να ρωτήσει «ποιος το έγραψε αυτό;». Ο Λε Μπλανκ αποκαλούσε τέτοιες ατάκες «μπόμπες», εννοώντας ότι έριχναν κάτω το κοινό από τα γέλια.
Εκείνο το δωμάτιο ήταν σαν βαμπίρ, διαρκώς πεινασμένο για φρέσκο αίμα. Και οι συγγραφείς δεν είχαν κανένα πρόβλημα (αντιθέτως) να «δαγκώσουν» κομμάτια από την ίδια τους τη σάρκα και να τα μεταφέρουν στις προσωπικές ιστορίες των χαρακτήρων της σειράς, οι οποίοι λειτουργούσαν ως σωσίες και υποκατάστατα, αντικατοπτρίζοντας τις ζωές των σεναριογράφων και παρουσιάζοντας ιδανικές, ρομαντικές εκδοχές των εμπειριών τους.
Εκτός από τη διαρκή επίβλεψη και την εστίαση στην αναζήτηση της ιδανικής, σπαρταριστής ατάκας, ένας από τους ρόλους των δύο δημιουργών της σειράς ήταν να υπενθυμίζουν στους νεαρούς, κατά κανόνα single, και ενδεχομένως αλλεργικούς λόγω ηλικίας στον συναισθηματισμό, σεναριογράφους, ότι το συναίσθημα τελικά είναι αυτό που γέρνει την πλάστιγγα υπέρ της δημοτικότητας μιας σειράς.
Χωρίς τον Ρος και τη Ρέιτσελ, και την επιθυμία του κοινού να δει μια ευτυχή κατάληξη στη σχέση τους, είναι αμφίβολο πόσοι από τους αμέτρητους θεατές της θα έμεναν πιστοί στη σειρά ως το τέλος, όσες «μπόμπες» κι αν έριχναν με τις ατάκες τους ο Τσάντλερ και ο Τζόι.
Υπ' αυτή την έννοια, το βασικό μοντέλο για τα «Φιλαράκια» ήταν το «Μπαράκι» (Cheers): αστείο, αστείο, αστείο, αστείο, ώσπου ξαφνικά το έδαφος υποχωρεί και μια στιγμή απροσδόκητου συναισθηματισμού δικαιολογεί και εμπλουτίζει αναδρομικά όλο το αβίαστο χιούμορ που προηγήθηκε.
Με στοιχεία από τo New York Magazine
σχόλια