Τεράστιο, χαώδες και απολύτως δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει η απώλεια ενός ποιητή, ανθρώπου του λόγου και της σκέψης (και του ιδιοφυούς χιούμορ) και απέραντα χαρισματικού τύπου σαν τον Νάνο Βαλαωρίτη. Τουλάχιστον μένουν τα γραπτά αλλά και τα οπτικοακουστικά ντοκουμέντα με τον ίδιο να ξεδιπλώνει τον γλυκό, συμπαγή λόγο και τις πολύτιμες σκέψεις του. Όπως αυτό το φιλμ που γυρίστηκε στο σπίτι του στην Πατριάρχου Ιωακείμ, όπου πριν από τρία χρόνια υποδέχτηκε τον Θοδωρή Σκριβάνο, τον ξενάγησε στον φορτωμένο από ιστορία και μνήμες χώρο, του έδειξε προσωπογραφίες που είχε ζωγραφίσει πριν από 70 σχεδόν χρόνια και του μίλησε για την ποίηση, για τον Καβάφη που ήταν «η αρχή» και τον Σεφέρη που τον μύησε στον μοντερνισμό, για τον Ώντεν και τον Γκίνσμπεργκ, για την Ελλάδα που ποτέ δεν αρνήθηκε, για την καταγωγή του από δύο οικογένειες που η καθεμιά είχε το δικό της ιδιωτικό νησί, για την αγάπη του για τον λόγο: «Το δύσκολο δεν είναι να είναι κανείς πρωτότυπος, το δύσκολο είναι να μπορεί να φτιάξει ένα οντολογικό σύνολο λέξεων ανεξάρτητο τόσο από τον δημιουργό όσο και από την ποιητική παράδοση...».
