Το Φεστιβάλ Αθηνών ανοίγει στους νέους Έλληνες χορευτές και χορογράφους με το διήμερο πρόγραμμα «Μέσα από τον καθρέπτη/ Ντουέτα και Σόλο». Γεννημένοι μεταξύ 1975 και 1983, οι χορευτές που θα φιλοξενηθούν στο Σχολείον στις 7 και 10 Ιουλίου εκπροσωπούν τη δυναμική, εξωστρεφή νέα σκηνή του σύγχρονου ελληνικού χορού, μέλη της οποίας σπουδάζουν ή εργάζονται σε μητροπόλεις όπως το Λονδίνο και το Βερολίνο και διακρίνονται σε σημαντικές διοργανώσεις για την τέχνη του χορού. Όπως το σόλο της Κατερίνας Παπαγεωργίου που θα δούμε στις 7 Ιουλίου, το οποίο έχει ήδη διακριθεί με το βραβείο «Jarmila Jerabkova» στο πλαίσιο του New Europe international festival στην Πράγα. Έχει τίτλο Αυτό που γδέρνει το τζάμι από τη μέσα πλευρά και η μουσική είναι του Ανδρέα Ιωάννου.
Στη συνέχεια η Ζωή Δημητρίου, που διδάσκει και χορογραφεί στο Λονδίνο, θα χορέψει μαζί με την Τζουλιέτ Μπάρτον το σαραντάλεπτο ντουέτο Θεότητες στην εξορία (σε μουσική Ρεϊνάλντο Γιανγκ). Πρόκειται για μια απόπειρα ανίχνευσης της γυναικείας ταυτότητας μέσα στους παλιούς μύθους αλλά και στη σύγχρονη μυθοπλασία, και στο τρόπο που αυτή προσλαμβάνεται σήμερα. Με διάθεση ειρωνική και νοσταλγική, η Ζωή Δημητρίου αναρωτιέται πού να βρίσκονται οι θεές σήμερα και τι έκαναν όλο τον προηγούμενο καιρό;
Στις 10 Ιουλίου θα δούμε το Serenity Square του Τάσου Καραχάλιου και της Γεωργίας Βαρδαρού, τον Πινόκιο του Κώστα Τσιούκα και την περφόρμανς της Μέντης Μέγα και του Μανώλη Ανδριωτάκη Ποιητικό Άσυλο.
Το πρώτο είναι ένα ντουέτο που εμπνέεται από τις ιδεές του Φουκό («Les espaces autres», διάλεξη, 1967) για το χώρο της σκηνής, σαν ου-τοπία και ετεροτοπία, έναν χώρο μ' άλλα λόγια που είναι ένα ελάχιστο κομμάτι του κόσμου και ταυτόχρονα ο κόσμος όλος. Ο Τάσος Καραχάλιος και η Γεωργία Βαρδαρού θα κινηθούν σε μουσικές του Τζον Κέιτζ και του Γουίλιαμ Όρμπιτ.
Για το δεύτερο, το σόλο Πινόκιο, ο Κώστας Τσιούκας λέει ότι εμπνέεται «από την κωμική και τραγική φιγούρα ενός αγνού και αθώου χαρακτήρα, κάποιου που διαθέτει την ανυποκρισία ενός Φραγκισκανού μοναχού, που δεν φοβάται το θάνατο και είναι ερωτευμένος με τη ζωή. Το σώμα του Πινόκιο, με τις συνεχείς εκρήξεις ζωτικότητας, είναι ένα από τα σημεία αναφοράς για τη δημιουργία του έργου». Η ιστορία λειτουργεί σαν αφετηρία για τη δημιουργία ονειρικών δράσεων, χρησιμοποιώντας τους συμβολισμούς και τις ψυχαναλυτικές έννοιες που κρύβονται πίσω από αυτή.
Τελευταίο έργο της μέρας είναι το ημίωρο Ποιητικό Άσυλο της Μέντης Μέγα και του (συγγραφέα και δημοσιογράφου) Μανώλη Ανδριωτάκη. «Πρόκειται για περφόρμανς που διαπραγματεύεται την αγωνία της δημιουργίας και η οποία φιλοδοξεί να μιλήσει για την ποίηση - άρα, δεν μπορεί παρά να στοχάζεται πάνω στη φύση της ποιητικής του σώματος, του χώρου, του χρόνου» λένε οι δύο καλλιτέχνες. Στην «αναζήτηση της χαμένης ενότητας», την πάλη μεταξύ του Μέσα και του Έξω υπαινίσσεται η ύπαρξη επί σκηνής ενός ιδιόμορφου κουτιού. Βασική γλώσσα του έργου είναι και η ζωγραφική, η οποία, σε μια σκηνική πραγματικότητα άυλη και εφήμερη, κατορθώνει να εγγράψει στο παρόν τη δράση της. Η πρωτότυπη μουσική είναι του Τάσου Στάμου.
σχόλια