Τα καλοκαίρια μου είναι συνδεδεμένα με την τέχνη μου. Κι ένα πάλκο. Παίζω και την άλλη μέρα ψάχνω να βρω παραλία για να κάνω καμιά βουτιά. Αν είμαστε τυχεροί και μείνουμε στο μέρος που πάμε να παίξουμε...
Ξεκίνησα περίπου το ‘78-‘79, στα μαθητικά μου χρόνια. Την πρώτη σχέση με μουσικό όργανο -εξομοίωση οργάνου δηλαδή, αυτό που ονειρευόμουν να παίξω- την είχα με ένα σύμπλεγμα από πλαστικούς κουβάδες του Dixan, μια σπασμένη σχάρα μπισκότων για πιατίνια και μια μπότα ντίνγκο καουμπόικη να χτυπάει ένα χαρτόκουτο. Προσπαθούσαμε να σκαρφιστούμε πατέντες, γιατί το να ζητούσες απ' τον πατέρα σου ηλεκτρική κιθάρα π.χ. ήταν μια απόμακρη περίπτωση.
Οι πρώτες απόπειρες για γκρουπ ήρθαν στο σχολείο. Έμενα στου Ζωγράφου, δίπλα στο Μπάσκετ, πόλος έλξης της αναδυόμενης τότε -ξανά- ροκ σκηνής. Είχε γίνει θεσμός. Θυμάμαι κάθε Κυριακή μεσημέρι ολόκληρο το χρόνο ή τα απογεύματα του καλοκαιριού τις συναυλίες που στήνονταν, το Crazy Love του Πουλικάκου, την περιβόητη συναυλία της βροχής η οποία ανακοινωνόταν για τέσσερις συνεχόμενες Κυριακές κι αναβαλλόταν επειδή έβρεχε. Κι άντε πάλι αναβολή. Ήταν τόσο δημοφιλής ο χώρος, που έρχονταν και έπαιζαν συγκροτήματα από κάθε γωνιά της Αθήνας που δεν ήταν καν στην «ημερήσια διάταξη». Θυμάμαι να γίνονται προβολές του Woodstock -7 φορές συνεχόμενες- ή τουQuadrophenia -5 φορές- για να μαζέψουν λεφτά για την 5νθήμερη.
1979. Το καλοκαίρι που ήμουν 16 πήγα να δω τους Led Zeppelin στη Γερμανία. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι. Μάζευα λεφτά για το εισιτήριο όλο το χρόνο και πήγα σε ένα Γερμανό φίλο που είχα γνωρίσει το προηγούμενο καλοκαίρι στην Πάρο. Αυτός ήταν το κίνητρο. Έφυγα πριν τελειώσει το σχολείο, ακόμα θυμάμαι τις φωνές του πατέρα μου!
Το πρώτο μου ουσιαστικό συγκρότημα με άποψη ήταν οι Σύνδρομο.Ήμουν 17, τέλειωνα το σχολείο, όταν μου ήρθε η πρόταση του Νικόλα του Γκίνη και του Βασίλη του Κοροβέση να παίξω ντραμς μαζί τους. Ήταν το εφαλτήριο για να βουτήξω στα βαθιά. Στα 17 και στα 20 μπορεί να μην έχεις πολλά βιώματα, αυτά που έχεις όμως είναι πολύ έντονα. Φλογισμένοι στίχοι, sex, drugs και rock ‘n' roll. Είχαμε γράψει ένα καταπληκτικό κομμάτι, το «Ίος», μια αναφορά στα rock ‘n' roll καλοκαίρια ενός μουσικού και ολόκληρης της παρέας και τι μας είχε κάνει το νησί. «Η Ίος μ' έχει δέσει και δεν κάνω μακριά» λέγαμε, κι άντε κι άλλο καλοκαίρι στην Ίο. Ήταν πραγματικά rock ‘n' roll καλοκαίρια, γνωρίζαμε ξένο κόσμο κι ήταν μια ευκαιρία να παραγγείλουμε δισκάκια που δύσκολα βρίσκαμε στην Αθήνα. Εναποθέταμε τις ελπίδες μας στους τουρίστες φίλους μας που έρχονταν πού και πού.
Την δεκαετία του ‘80 υπήρξε μια αναβίωση του ροκ στην Ελλάδα. Συνέπεσε με μια αλλαγή στην πολιτική σκηνή, το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Δημιουργήθηκε μια ανακατανομή δυνάμεων, δράσεων, πλούτου. Ανέβηκε η αστική τάξη, μεγάλωσε η εναλλακτική σκηνή, ο ελληνικός στίχος κέρδισε στη ζυγαριά τον αγγλόφωνο. Μερικές φορές ο ελληνικός στίχος λειτουργεί λίγο «αφορμαλιστικά», λίγο αυθαίρετα κατά κάποιον τρόπο, αλλά έχουμε έναν τρόπο να τζαμάρουμε. Οι βάσεις είχαν υπάρξει με τα teenager rock group: Νοστράδαμος, Poll κ.λπ., υπήρχε μια πολύ μεγάλη παρακαταθήκη για αυτό που έγινε από το ‘80 και μετά. Στους Σύνδρομο παίζαμε με ελληνικό στίχο με επιρροές στον ήχο από Brian Eno, Roxy Music, τις κιθάρες των U2. Με γοήτευε όμως το νεορομαντικό, το new wave και η νέα ποπ της εποχής, ο καινούργιος -τότε- ηλεκτρονικός ήχος. Η πρώιμη ηλεκτρονική σκηνή. Το 1983 έφερα κάποια ηλεκτρονικά drums, τα Simons, και πειραματίστηκα με τα electronics. Κάπου εκεί έμπλεξαν οι δρόμοι μας και με τη Λένα Πλάτωνος.
1982. Οι Bauhaus για live στην Αθήνα. Με το Σύνδρομο ήμασταν στην Polygram. Κι οι Bauhaus το ίδιο. Η εταιρεία έχει αναλάβει την προηγούμενη μέρα να τους βγάλει έξω, κι αφού τους τάισε, τους έκανε βόλτες και το βράδυ τους έφερε για διασκέδαση σε ένα κλαμπ στην Πατησίων που λεγόταν Station Van. Εκείνο το βράδυ στο μαγαζί έπαιζαν ο Λήτης και οι Τρικ. Ακούνε οι Bahuaus τον Λήτη, ενθουσιάζονται και ζητάνε να τζαμάρουν μαζί στη σκηνή. Το αποτέλεσμα συνεπαίρνει το κοινό γιατί είναι καταπληκτικοί όλοι τους. Γουστάρουν όλοι και γίνεται ένα πανηγύρι. Πάνω στον ενθουσιασμό χτυπιέται ο Λήτης και δεν ξέρει τι έγινε, πέφτει σπρωξίδι, γίνεται μια πανκ κατάσταση. Ξαφνικά, φεύγει μια κλωτσιά απ' τον Peter Murphy στον Λήτη, εκείνος ανταποδίδει και γίνεται ένας ορυμαγδός μεταξύ Bauhaus και Λήτη, σκοτωμός. Όλοι δικαιολόγησαν την πανκ κουλτούρα τους. Μετά, σαν να μη συνέβη τίποτα απολύτως, όλοι αγαπημένοι! Έφαγαν όμως και έδωσαν πολύ ξύλο...
1984. Η Λένα είχε κάνει το Σαμποτάζ, τις Μάσκες Ηλίουκαι το Γκάλοπ και ετοίμαζε τα Λεπιδόπτερα.Θυμάμαι την προετοιμασία της συναυλίας με τα θεατρικά στοιχεία εκείνο το καλοκαίρι στο Λυκαβηττό, η οποία επαναλήφθηκε στο Καζαντζάκειο του Ηρακλείου και στο Κηποθέατρο Θεσσαλονίκης. Σαββίνα, Παλαμίδας... Θυμίζει έντονα αυτό που θα γίνει τώρα στο Ηρώδειο. Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που ήταν τότε στο Λυκαβηττό θα έρθει και σήμερα. Ήταν πολύ μπροστά η Λένα, σχεδόν spacey. Μου αρέσει αυτή η ζεστασιά, η γοητεία που έχει η χροιά της φωνής της τώρα, είναι πιο πολύ κοντά σου επειδή συνεχίζει το υλικό της να αναφέρεται σε ψυχικές καταστάσεις. Είναι συνθέτρια, ποιήτρια, λογοτέχνης, όλα αυτά μαζί. Είναι σαν τις γυναίκες που παρακολουθήσαμε να εξελίσσονται όπως η Μαριάν Φέιθφουλ, ή το πώς άλλαξε ο τρόπος που τραγουδάει ο Ψαραντώνης ή ο Robert Plant.
1985. Άλσος του Οικονομίδη στο Πεδίο του Άρεως. Με τον Δημήτρη Πουλικάκο και τα Αδέσποτα Σκυλιά. Παίξαμε εκεί δυο χρονιές συνέχεια. Τον Ιούνιο του 1986 που ήταν το Μουντιάλ παρουσιάζαμε rock ‘n' roll παράσταση με οθόνες να δείχνουν το ματς. Σούπερ μπάντα, 15 μέλη, με θαυμάσιους μουσικούς να παρελαύνουν και έκτακτες συμμετοχές. Πέρναγε ο Παύλος Σιδηρόπουλος κι έκανε φωνητικά. Παίζαμε όλα μας τα βιώματα, τα ακούσματα που είχαμε όλοι από την κούνια μας. Με τα Αδέσποτα Σκυλιά παίξαμε σε μια παραλία κοντά στα Σφακιά που την είχαμε κάνει δικιά μας. Ήταν δύσκολη η πρόσβαση, πήγαινες μόνο με βάρκα, σαν τους κρυφούς παράδεισους που μπορεί ν' ανακαλύψει κάποιος σε παραλίες. Ήταν το «γραφείο» μας, έτσι το λέγαμε. Συνεδριάζαμε για το τι θα κάνουμε το χειμώνα. Στα βοτσαλάκια, γυμνοί, σε τέντες, με ακουστικές κιθάρες και ήλιο ανελέητο. Ηχογραφούσαμε σε κασετόφωνο ντέμο κι από εκεί το φθινόπωρο προέκυπταν τα κομμάτια. Σχεδιάζαμε να κυκλοφορήσουμε ένα δίσκο με τίτλο Τα Καραβίσια με τα κομμάτια αυτά, αλλά δεν έγινε ποτέ.
1987. Άλλα Μαντάτα.Περισσότερο funky και σόουλ, με ηλεκτρονικά στοιχεία πάνω σ' ελληνικές φόρμες. Το καλοκαίρι πήγαμε στα Χανιά για δουλειά, αλλά δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε με κανέναν μαγαζάτορα. Λίγο η τρέλα του καθενός, λίγο οι προτάσεις που δεν μας άρεσαν, αποφασίσαμε να παίξουμε έξω στην προβλήτα, δίπλα σε ένα καΐκι. Την πρώτη βραδιά ο καπετάνιος αντέδρασε γιατί κάναμε φασαρία και ξυπνάγαμε το πλήρωμα. Στο τέλος έβγαλε ρακή και σε μερικές μέρες ήθελε να μπει συνεταίρος, ως γνήσιος Κρητικός! Μαζευόταν κόσμος κι είχαμε επιτυχία. Λόγω της μεγάλης κοσμοσυρροής το πήραν είδηση οι μαγαζάτορες και ήρθαν για προτάσεις: αν δεν θέλαμε να παίξουμε στα μαγαζιά τους, τουλάχιστον ας μας έφερναν να βάλουν δίπλα μας την πινακίδα!
1988. Club Τάκη 13 με τον Μπάμπη τον Ξυράφη. Το πρώτο μαγαζί που άνοιξε στου Ψυρρή. Χωρίς άδεια, χωρίς τουαλέτες, δυο βαρέλια κρασιού με τάβλες για μπαρ και για τον DJ. Ρεύμα «κλέβαμε» από τον πάνω όροφο με μια μπαλαντέζα. Χώραγε 70 άτομα αλλά είχε συνωστισμό, κάθονταν έξω στο δρόμο. Ένα μήνα λειτούργησε. Ερχόταν η αστυνομία και δηλώναμε «πάρτι γενεθλίων». Στο δικαστήριο πήγαμε με το πρώτο «ΚΛΙΚ» ανά χείρας που μας είχε σε κάποιο αφιέρωμα με τα καλύτερα μπαρ της Αθήνας...
1990. Με τον Ψαραντώνη. Ο Αχιλλέας ο Περσίδης πειραματιζόταν με την κατασκευή πήλινων κρουστών, τις στάμνες κι ο Ψαραντώνης θεώρησε ότι ίσως ταίριαζαν στη μουσική του. Με κάλεσε να παίξω, με βάφτισε Πανάγο και έγινε ο δάσκαλός μου. Όλοι όσοι περνάνε δίπλα σου στη ζωή έχουν κάτι να σου δώσουν. Κι εσύ έχεις να τους δώσεις. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι τυχαίες. Έπαιξα σε 5 άλμπουμ του Ψαραντώνη και γύρισα μαζί του όλη την υφήλιο. Το περίεργο ήταν ότι ενώ ξεκίνησα με το ροκ, με τη δημοτική γύρισα όλο τον κόσμο. Καναδάς, Ευρώπη, η δεκαετία του ‘90 είχε ταξίδια παντού.
Καλοκαίρι του 2000, Παγκόσμιο Κύπελλο. Ήταν στον αγώνα Ελλάδα - Αργεντινή που χάσαμε 4-0. Έρχεται ο Ψαραντώνης, ρίχνει μια ματιά στην τηλεόραση και λέει: «Πανάγο, εκειός ο παίχτης ο δικός τους ο καλός παίζει;». «Ποιος;» «Εκειός, ο Μαραντώνης!». Ακούγοντας τον εξελληνισμό της κατάληξης δεν μπόρεσα να κρατηθώ και γελάω. «Είναι καλός, ε;», με ρωτάει. «Τι καλός, Ψαραντώνη, ο καλύτερος στον κόσμο!». Και σχολιάζει: «Ε, αφού είναι Αντώνης!».
1992. Ζορζ Πιλαλί, Θεοκωμωδία. Από το '92 μέχρι το '97 περιοδεύουμε σε Θεσσαλονίκη, Βόλο, Καρδίτσα, Ηράκλειο, παίζουμε στο Λυκαβηττό. Live, με όλο το τσούρμο, την επονομαζόμενη Σούφρα Μπαντ. Η Θεοκωμωδία ήταν μια διέξοδος από οτιδήποτε σοβαρό, ήταν ένα πράγμα που σε πέρναγε σε άλλη σφαίρα. Το κοινό προσπαθούσε να καταλάβει την ιδιόρρυθμη γλώσσα, την αρχαΐζουσα και τη δύσκολη. Είμαστε στην Καρδίτσα, μεσημέρι καλοκαιριού, και ο Κλέων το Κτήνος κοιμάται. Εμείς από πάνω του τραγουδάμε το κομμάτι του Δώρου Γεωργιάδη «Αν ήμουν πλούσιος... καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής κι εσύ κι εσύ κι εσύ θα ονειρευτείς...» και ασυναίσθητα δείχνουμε όλοι με τα δάχτυλά μας τον Μηλιώνη (το Κτήνος) και αυτό φαίνεται ότι ενεργειακά λειτούργησε πάρα πολύ, γιατί ενώ πραγματικά κοιμόταν σηκώθηκε μέσα στον ύπνο του και έκλεισε κι αυτός με α καπέλα: «Όταν θα κλείσουνε τα φώτα της γιορτής!». Σηκώθηκε, τραγούδησε και συνέχισε τον ύπνο του.
2003. Με τον Γιώργο Μαργαρίτη και τους 667. Φοβερός χιουμορίστας. Οι ροκάδες απ' τη μια, η φοβερή περσόνα του από την άλλη. Το πιο ενδιαφέρον ήταν το περιβάλλον του και πώς ερμήνευε αυτήν τη συνύπαρξη. Κινδυνολογούσαν. Με κορυφαία ατάκα ότι «οι μαλλιάδες καταστρέφουν τον Γιώργο». Αναγκαστήκαμε να κουρευτούμε όλοι, να τα κόψουμε πολύ κοντά. Ο δίσκος έγινε χρυσός, αλλά τον σταμάτησε η εταιρεία, φαίνεται έπαιρνε σβάρνα τα άλλα. Live Θεσσαλονίκη, δυο βραδιές sold out στο Ρόδον, η δεύτερη από λαϊκή απαίτηση. Φοβερή επιτυχία. Άρχισαν να με αναγνωρίζουν στο σχολείο των παιδιών μου. Από το 2000 και τα τελευταία 8 χρόνια είμαι στους Palyrria. Από ανάγκη προσωπικής γραφής, ήταν η ώρα να γράψω δικά μου κομμάτια και οι συνθήκες ήταν οι ιδανικές...
σχόλια