Πρωινό στο νησί
Καλημέρα. Ήταν δύσκολο το χθεσινό βράδυ. Είναι ανυπόφορα αυτά τα πρωινά καλοκαιρινά hang over. Χαλάρωστε. Έχετε όλο το χρόνο μπροστά σας. Με ένα σωστό πρωινό η μέρα θα σταματήσει να γελά με τα καμώματα της νύχτας. Η Αδριανού στην Πλάκα είναι γεμάτη τουρίστες. Δεν θυμίζει με τίποτα την πρωτεύουσα. Προσπάθηστε όσο μπορείτε να αποφεύγετε να κοιτάξετε την Ακρόπολη. Η θέα της θα σας επαναφέρει διαρκώς στη θέση σας. Κυδαθηναίων και Αδριανού έχει έναν καταπληκτικό φούρνο. Αγόραστε μια τυρόπιτα και ένα σοκολατούχο ρόφημα και ξεχυθείτε στα Αναφιώτικα. Η απόλυτη Χώρα μέσα στην πόλη. Άσπρα σπιτάκια, κολλημένα το ένα στο άλλο, με υπέροχες μικρές αυλές και στενά σοκάκια. Βρείτε ένα σκαλάκι και απολαύστε το πρωινό σας. Χορτάτοι, σουλατσάρετε λίγο στα σοκάκια και καταλήξτε για έναν καφέ στην Κλεψύδρα πάνω από τους Αέρηδες. Ησυχία, γάτες, καθόλου αυτοκίνητα και θέα στη Ρωμαϊκή Αγορά.
Κάπου στην ηπειρωτική Ελλάδα
Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Βάλτε στο νου σας μια κωμόπολη της επαρχίας που να βρέχεται από θάλασσα. Εκεί που μικροί τρέχαμε στα στενά αγνοώντας τις φωνές της θείας μας. Στα μέρη όπου το πολύ καλό ψάρι συνδυαζόταν με το εξίσου καλό κρέας. Ελληνική επαρχία με τα όλα της, με λίγα λόγια... Πέραμα, Κοκκινιά, Κερατσίνι και τα διάφορα πέριξ είναι ό,τι πρέπει. Ανοίξτε τα παράθυρα ή ανεβάστε την οροφή στο αυτοκίνητο, γκαζώστε στους άδειους δρόμους και σταματήστε στη Στροφή στο Πέραμα. Οικογενειακή ταβέρνα με άρωμα αντιστασιακό και υπέροχα θαλασσινά και μεζεδάκια. Άλλη ποιότητα, άλλη πόλη. Μετά κατεβείτε στην Καστέλα. Scuba αλλά όχι Diving. Καφέ-μπαρ αλά Χαβάη: τα τραπέζια ακουμπούν την αμμουδιά. Απομονωμένο από το δρόμο, ούτε κλαμπ ούτε μπαρ ούτε καφέ αλλά και όλα μαζί. Glxάκι και παπί παρκαρισμένο απ' έξω. Λίγα λεπτά από το κέντρο και είναι σαν να βρίσκεστε στο διαμάντι των Καμένων Βούρλων ή στο καλύτερο κλαμπ της Βόρειας Εύβοιας.
Σούρουπο στην Αίγινα καθήμενος
Πετράλωνα: Λίγες πολυκατοικίες, αρκετά διώροφα, μερικά νεοκλασικά, καλός κόσμος, καλλιτέχνες και πολιτικοί. Σινεμά, καλό φαγητό, μόνο οι φιστικιές και το φέρι-μποτ μας λείπουν. Αφού έχετε παρακολουθήσει μια ταινία ιταλικού νεορεαλισμού στο Ζέφυρο, βγαίνετε με μια άσπρη ενδυμασία. Κάθεστε απέναντι στον Οικονόμου, δίπλα στις Πλειάδες, για ψάρι στο Θεραπευτήριο ή για γαλλική κουζίνα στο Chez Lucien. Στην ουσία είστε στην Αθήνα, νιώθετε όμως πως είστε πάρα πολύ κοντά της. Όπως όταν είστε στην Αίγινα, νιώθετε σαν να είστε στην Αθήνα. Μια γειτονιά λαϊκή και αισθητική που προσφέρει ένα υψηλό επίπεδο διασκέδασης χωρίς όμως να ξελογιάζει. Ανάλογο αίσθημα μόνο με το νησί του φιστικιού που διατηρεί την ακαθόριστη ταυτότητά του.
Νύχτες στη Μύκονο πάνω από το μετρό
Κατ' αρχάς ξεκινάτε με Sea Satin στο Κολωνάκι. Τα λόγια είναι περιττά. Μόνο μια λεπτή κλωστή χωρίζει τη Μύκονο από την Αθήνα στο συγκεκριμένο μαγαζί. Με τη φωνή του Αντώνη Ρέμου και ένα φρέσκο ψάρι να χωνεύεται, κατηφορίζετε προς τη Χάριτος. Εκεί η Μύκονος μπερδεύεται με την Άνδρο και με οποιοδήποτε λιμάνι γενικότερα μπορεί να προσεγγίσει ένα γιοτ. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι στον πεζόδρομο ντύνονται λες και έχουν τα κλειδιά της καμπίνας στην τσέπη τους. Διόλου απίθανο, βέβαια, πολλοί από αυτούς να τα έχουν κιόλας. Σταματάτε λίγο το όνειρο μέχρι να φτάσετε στο A liar Man στο Γκάζι. Άσπρο του ασβέστη στο έδαφος, τραπεζάκια έξω, καλά κοκτέιλ και φανκοτζάζ ακούσματα. Μετά τα πρώτα δεν είναι άσχημα να περάσετε και στο Μamaca's να διαολιστείτε με την ηλεκτρονική μουσική και τη μυκονιάτικη ατμόσφαιρα. Τα τελευταία λεπτά της πανσελήνου τα περνάτε στο Guzel στην παραλία. Μικρή Βενετία, η Αθήνα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από σένα. Και ανεμόμυλους θα βάλουμε, άμα λάχει.
Κρήτη, Αμοργός, Φολέγανδρος, Αστυπάλαια, Κουφονήσια, Ικαρία
Όλη η γη μια ρακή. Ψυρρή, Γκάζι, Μεταξουργείο είναι σε θέση να καταναλώσουν όλη τη ρακή της Κρήτης. Με μέλι, με μοσχοκάρυδο, με κανέλα, ψημένη, άψητη, σκέτη, με στραγάλι, με λουκάνικο, όπως τη θέλετε. Γιατί να πάμε στα νησιά να την απολαύσουμε αφού τους ίδιους μανουτσαούσηδες και τις ίδιες Τσιπρούλες θα συναντήσουμε στο κέντρο της Αθήνας να επιδίδονται σε ρακοποσίες που θα ζήλευαν και τα πιο βέρα κρητικάτσια.
Η Αίγυπτος είναι εδώ και μόνο για σένα
Βάλτε στο i-pod Αλκίνοο Ιωαννίδη και την «Αγορά του Αλ Χαλίλι». Ξεκινήστε, ντάλα μεσημέρι, και πάτε στον Εθνικό Κήπο στην Αμαλίας. Μπείτε από την είσοδο και αγοράστε ένα σακουλάκι με αράπικο φιστίκι. Με το που μπαίνετε, πίσω από το ηλιακό ρολόι, είναι περίπου 20 πανύψηλοι φοίνικες. Για το καλό σας, να κάθεστε με την πλάτη στο δρόμο και να τους παρατηρείτε. Λίγο η ζαλάδα από τον ήλιο, λίγο ο Ιωαννίδης, θα το πιάσετε το νόημα, ξεχνώντας πως αυτούς τους φοίνικες μπορεί να τους έχει φυτέψει ο Βαυαρός γεωπόνος Σμάρατ το 1839, αλλά οι σπόροι μεταφέρθηκαν μόνοι τους πάνω στα σακιά των βουβών καραβανιών της Αφρικής. Με τη φαντασίωση να φουντώνει για τα καλά, πάρτε ένα ταξί, παρακαλέστε τον οδηγό να πιάσει στα MW κάποιον αραβικό σταθμό και φύγετε για Σοφοκλέους. Η αλήθεια είναι πως εκεί θα μπερδευτείτε λίγο, αφού το μέρος περισσότερους Πακιστανομπαγκλαντεσινδούς έχει παρά Αιγύπτιους, αλλά δεν βαριέστε, όλοι μέσα στο λιοπύρι ίδιοι φαινόμαστε. Πάρτε τα χαρμάνια σας, ανακατευθείτε λίγο με τον κόσμο, ψώνιστε και τίποτα. Τι νομίζετε; Καλύτερα θα ήταν στην Αίγυπτο; Αφού τελειώσετε την υπέροχη βόλτα σας, εκτοξευτείτε στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Κατεβείτε στα υπόγεια να δείτε την έκθεση με τις μούμιες και τα συναφή. Προσοχή τώρα! Με γοργά βήματα και δίχως να υπολογίζετε τους φωτεινούς σηματοδότες, διασχίστε όλους τους δρόμους προς την πλατεία Καραϊσκάκη (κάντε και μια παράκαμψη, περάστε από την πλατεία Αιγύπτου, να είστε πλήρης). Εκεί στην αρχή της Δεληγιάννη υπάρχει ένα καφενείο που λέγεται (ή λεγόταν) Όαση. Φίνο, με πολύ καλό καφέ. Τώρα, αν ακούσετε κάποια ελληνικά εκεί μέσα θέλω ν' ανατρέξετε στην ιστορία και να θυμηθείτε την ελληνική αιγυπτιακή παροικία. Αν πάλι δεν θέλετε να ακούσετε λέξη, η αρχή της Αχαρνών και τα καφέ της δεν διαφέρουν και πολύ από μια κεντρική λεωφόρο του Καΐρου. Το βράδυ δεν θέλει και πολύ ψάξιμο. Κεραμεικός! Το μαγαζί; Αιγύπτιος. Όνομα και πράμα. Ναργιλέδες, παραδοσιακή αιγυπτιακή κουζίνα, μετανάστες και ανάλογες τιμές. Άραξτε, κάντε και τα τσιγάρα σας, παίξτε και ένα ταβλάκι και τελειώστε τη μέρα σας όπως κάθε γνήσιος «Καϊρινός».
Ινδονησία και Ντουμπάι και απ' όλα
Βασική προτεραιότητα είναι πάντα το πέρασμα από τη Σοφοκλέους και τους γύρω δρόμους. Με το που νιώσετε ένα με τους εκεί κατοίκους, φεύγετε για Βallux στη Γλυφάδα. Όλο το ντεκόρ θυμίζει ακριβό ξενοδοχείο σε αναπτυσσόμενες χώρες. Αποικιακό στυλ με βιβλιοθήκη στη μέση, πολυθρόνες, ανάκλιντρα και πολλά εξωτικά φυτά. Living, Dining και Playing room ώστε να μη μπορείτε να δραπετεύσετε, αφού έξω από τις πόρτες είναι ο λάκος με τα. Μείνετε εκεί όλο το καλοκαίρι. Θα ξεχάσετε πού είναι το σπίτι σας και ποια είναι η εθνικότητά σας.
Viva Fidel, Viva Bournazi
Κάντε την Αθήνα έναν λάτιν παράδεισο. Φάτε ελαφρά και πιείτε αρκετά μοχίτο και ντάκιρι στην αυλή του Μπαλτάζαρ στην Τσόχα, πίσω από τη Λεωφόρο. Τα φυτά και το νεοκλασικό κτίριο θυμίζουν άνετα μια χασιέντα στην Κούβα ή σε άλλη τοποθεσία της Λατινικής Αμερικής. Συνέχεια στο Folie στην Αλεξάνδρας, που εκτός από τη χαρακτηριστική του μουσική φημίζεται και για τα μπουγελοπάρτι του, αφού πρώτα έχει γεμίσει το πάτωμα με άμμο. Copa Cabana λοιπόν, αλλά αν αποζητάτε Αβάνα τότε πρέπει οπωσδήποτε να ξημεροβραδιαστείτε στο Enzo De Cuba στο Μπουρνάζι. Μπαμπού, καλαμιές, αρώματα Κούβας και λάτιν χορευτικά μέχρι τελικής πτώσης.
σχόλια