Μπαίνω στο Santa Botella πρώτος απ’ όλους και κάθομαι στο bar. Παραγγέλνω έναν εσπρέσο. Οι θαμώνες κυρίως νεολαία που απολάμβανε καφέ, ζεστές σοκολάτες και τσάι. Δεν περνάνε 10 λεπτά και η Μερόπη εμφανίζεται μαζί με τη Δέσποινα. Παραγγέλνει μια μπίρα. Κάπου εκεί ξεκίνησαν όλα. Ο Αντώνης, bar tender, μας σερβίρει ένα κονιάκ από το μπουκάλι 2.253. Μας περιγράφει πώς γίνονται τα διάφορα cocktail, μας αποκαλύπτει κάποια μυστικά (για το λιωμένο σιρόπι ζάχαρης στο mohito) και για το χαμό που γίνεται στα live του Santa Botella. «Τρία για το δρόμο» μας προτείνει. Δεν είπαμε όχι. Στις 14:00 βγήκαμε για ταξί. Η βροχή είχε σταματήσει. Santa Botella, Πανόρμου (2 μπίρες μεγάλες, 7 σφηνάκια Grey Goοse, 3 σφηνάκια Μεταξά, 1 espresso, 1 capuccino, 1 σάντουιτς, φιστίκι αράπικο). Φτάνουμε στο Τραλαλά στην Ασκληπιού στις 14:15. Προστίθεται και ο Π. Παραγγέλνουμε 2 Bloody Mary. Η συζήτηση έχει γίνει πιο προσωπική. Εικόνες μας έρχονται στο μυαλό. Στις 14:45 η Μερόπη έκανε να χορέψει. Η Μαρία μας μιλάει για την επιτυχία του μαγαζιού. «Δεν έχει σημασία μόνο το μπαρ αλλά και οι άνθρωποι που δουλεύουν» μας τονίζει. Στις 15:50 έχουμε αποχωρήσει. Τραλαλά, Ασκληπιού (2 μπίρες μικρές, 2 Bloody Marie, 10 σφηνάκια 1 Coca Cola light, ένα σάντουιτς, 1 εσπρέσο, λαχανικά και ελιές βουτηγμένες σε λάδι και ρίγανη).
Σταύρος Διοσκουρίδης
Όταν ξεκινάς να πίνεις από τις 12 το μεσημέρι και η ώρα έχει πάει 6 το απόγευμα, είσαι στην ίδια κατάσταση που θα βρισκόσουν στις 6 τα χαράματα, αν ξεκινούσες στις 12 το βράδυ. Απλά δεν είναι και ο υπόλοιπος κόσμος σε αυτή. Τέλος πάντων, έχουμε αποφασίσει η Δέσποινα, ο Σταύρος κι εγώ να περπατήσουμε από το Τραλαλά στην Ασκληπιού μέχρι το Bar Tessera στην Κολοκοτρώνη. Τότε είχα την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να μας συνεφέρει λίγος φρέσκος αέρας. Σήμερα, μετά βίας μπορώ θυμηθώ αυτήν τη διαδρομή. Μας περιποιήθηκαν πολύ στο Bar Tessera, δεν μπορώ να πω. Αλλά θελήσαμε να τους περιποιηθούμε κι εμείς, γι’ αυτό και καλέσαμε άμεσες ενισχύσεις: τον Μιχάλη, τον Φώτη και τον Γιώργο. Οι δύο τελευταίοι είναι γερά ποτήρια, ό,τι πρέπει για να ξεκάνουν μια κάβα. Όταν ήρθε ο Μιχάλης έμαθα ότι όταν ζούσε στο Λονδίνο σπούδαζε ναυτιλιακά! Κι εγώ, που χρόνια πίστευα ότι είχε σπουδάσει μαγειρική, απογοητεύτηκα. «Σίγουρα δεν σπούδασες μάγειρας, είσαι σίγουρος γι’ αυτό;». Ήταν σίγουρος. Στην επιστροφή στο μπαρ μας περιμένει άλλη μια γύρα σφηνάκια Gray goose. Και κάπου εκεί αρχίζουν όλα να γίνονται θολά, σαν να έχω βγάλει τους φακούς της μυωπίας 5 βαθμών. Κάτι λέει ο Σταύρος για ανθρώπινα τσαμπιά. Και έτσι σιγά σιγά ξεκινήσαμε για το Key Bar.
Μερόπη Κοκκίνη
Το πίνειν εστίν φιλοσοφείν, που θα έλεγε και ένα φιλόσοφος (ποιος άραγε;), και αυτό το βράδυ στο Key Bar θα επιβεβαιωνόταν η ρήση του και θα έμενε κάπως στην ιστορία (ίσως να έμπαινε και στο wikipedia). All Time (‘90s) classics στα ηχεία («Common People», Rolling Stones και τα ρέστα), ο Διοσκουρίδης να έχει πέσει με τα μούτρα στις πέννες μακαρόνια και στις μπρουσκέτες, η Τριβόλη να προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει το effect μιας σούπας ρεβιθιών σε μια ερωτική σχέση, η Μερόπη να χορεύει ένα κομμάτι των Smiths (νομίζω ήταν το «Bigmouth Strikes Again») και το Key Bar να έχει περάσει στη σφαίρα του λυκόφωτος, αφού το βιολογικό του ρολόι έμοιαζε να βρίσκεται κάπου κοντά στο ξημέρωμα και όχι λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα.
Φώτης Βαλλάτος
Φτάνουμε στην Πρίζα, στην πλατεία Καρύτση, και θρονιαζόμαστε σε έναν καναπέ (2 βότκες, 2 περιέ και 1 γύρος σφηνάκια). Μένουμε πάλι η αρχική παρέα - ο Σταύρος, ο μυστηριώδης φίλος του, η Μερόπη κι εγώ. Είμαι πεπεισμένη πως δεν είμαι μεθυσμένη μέχρι που κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι έχω μολύβι ματιών στη μύτη μου. Όλα πλέον γίνονται σε slow motion - φωτογραφίζουμε ο ένας τα παπούτσια του άλλου, αγκαλιαζόμαστε και κάνουμε μετέωρες κινήσεις πάνω από τον καναπέ. Μιλάμε μόνο για τα απαραίτητα («Μια βότκα στάνταρ με τρία παγάκια, ένα περιέ και ένα τζιν με τόνικ»). Ο Σταύρος εξαφανίζεται για κανένα μισάωρο («Πού ήσουνα;» «Εδώ» μου απαντά αφοπλιστικά) και μετά γυρνάει και χορεύει μόνος του, δίπλα στον τοίχο με τις πρίζες. Μετά γυρνάμε στο Key Bar. Ο Σταύρος και η Μερόπη χορεύουνε στις σκάλες, πίνουμε κι άλλα ποτά. Πολύ αργότερα μπαίνουμε σε ένα ταξί για να φτάσουμε στην Πειραιώς - τσακωνόμαστε με τον ταξιτζή λίγο πριν τη Σοφοκλέους. Στο Bios συναντάμε τον Μ. Hulot που κάνει μίνι πάρτι και θέλει με το ζόρι να μας ταΐσει γαλακτομπούρεκο. Η ιδέα ήταν ότι η βραδιά θα συνεχιζόταν επ’ άπειρον: είχαμε μεγαλεπήβολα σχέδια για πρωινά ποτά στο Σκαραβαίο και στον Μπάτμαν και μαγειρευτά στον Παπανδρέου. Κατά τις 4.00 όμως, μετά από 16 ώρες ποτού, αποφασίζουμε να το διαλύσουμε. Τα έχουμε καταφέρει χωρίς κανείς μας να πάει στο νοσοκομείο. Πρόκειται για επίτευγμα…
Δέσποινα Τριβόλη
σχόλια