Μόνο αν ζεις εκεί ξέρεις ότι η εικόνα που δείχνουν τα media δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τα Εξάρχεια, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, είναι μια ασφαλής περιοχή, και όχι φυσικά επειδή τη φυλάνε νυχθημερόν τα σώματα ασφαλείας. Όταν τον περασμένο Ιούνιο οι κάτοικοι μαζεύτηκαν και φώναζαν να φύγουν οι διμοιρίες και οι κλούβες απ' τους δρόμους που ορίζουν τα «σύνορά» τους, φοβούνταν αυτό ακριβώς που έγινε το Σάββατο το βράδυ. Όπως αποδείχτηκε, οι Εξαρχειώτες και οι επισκέπτες τους δεν κινδυνεύουν από τα τζάνκι, τους «αναρχικούς», τους «αντιεξουσιαστές» και τους «γνωστούς-αγνώστους» που τα κανάλια παρουσιάζουν ως τέρατα και επικίνδυνους για την ακεραιότητά τους. Οξύμωρο; Ειρωνικό; Αυτός που πυροβόλησε και σκότωσε τον 16χρονο ήταν ένας «μπάτσος». Ένας φρουρός που πληρωνόταν να τον φυλάει.
Η είδηση ότι κάποιος πιτσιρικάς πυροβολήθηκε από φρουρό στην Τζαβέλλα διαδόθηκε αστραπιαία στη γειτονιά (όσοι μαζεύτηκαν, στην αρχή δεν ήξεραν ότι το παιδί ήταν νεκρό), ακόμα πιο αστραπιαία διαδόθηκε στο Ίντερνετ (το indymedia πήρε φωτιά και τα σχόλια στα blog μιλούσαν για λεκτική διαμάχη που κατέληξε σε φόνο), ενώ μέσα σε 20 λεπτά απ' την ώρα που διαπιστώθηκε ο θάνατος του νεαρού Αλέξανδρου όλοι είχαν βγει στους δρόμους. Κανείς δεν τους οργάνωσε (ποιος να οργανώσει τη γιαγιά με το μπαστούνι που έβριζε δακρυσμένη τους δολοφόνους έξω απ' το φούρνο ή την κοπέλα απ' το σουβλατζίδικο που έτρεξε κι έκλαιγε με αναφιλητά;), κανείς δεν πρόλαβε να τους κατευθύνει, η αντίδραση ήταν αυθόρμητη και η αγανάκτηση λογική.
Βέβαια, ούτε η γιαγιά τα 'σπαγε στις 11 στην Εμμανουήλ Μπενάκη, ούτε ο περιπτεράς, αλλά με τόση οργή συσσωρευμένη το κάψιμο των πλαστικών κάδων και το ξέσπασμα στους δρόμους γύρω απ' την Τζαβέλλα ήταν μια υγιής αντίδραση. Υπήρξε δολοφονία ενός παιδιού εν ψυχρώ, σε μια περιοχή που μόνο η παρουσία των φρουρών είναι προκλητική και σε μια περίοδο που όλοι ήταν έτοιμοι να εκραγούν λόγω σκανδάλων, απολύσεων, της συμπεριφορά μιας «απαράδεκτης κυβέρνησης που δεν μπορεί να βρει λεφτά για κοινωνικές παροχές, αλλά δίνει δισεκατομμύρια για να στηρίξει τις τράπεζες». Κανείς πάντως δεν φανταζόταν ότι αυτό που φάνηκε να είναι μια μικρή εξέγερση σε δρόμο των Εξαρχείων θα γινόταν κύμα οργής που θα μεταδιδόταν από στόμα σε στόμα, mail σε mail, sms σε sms και θα έβγαζε τόσο κόσμο στους δρόμους. Νέο κόσμο, πολύ νεαρό, καταλήγοντας σε μια «εφηβική επανάσταση» που είχε πολλά χρόνια να ζήσει η Ελλάδα.
Ως κάτοικος των Εξαρχείων έζησα τρεις μέρες (μέχρι αυτήν τη στιγμή) σε «πολιορκία», μέσα σε δακρυγόνα και πορείες, σε καταστροφές στη Στουρνάρη και στην Αλεξάνδρας, σε μια μανία που ήταν πρωτοφανής. Και δικαιολογημένη. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς υπέρ των καταστροφών για να κατανοήσει αυτό που συνέβη. Η πρώτη διαπίστωση ήταν ότι αυτοί που τα έσπαγαν στην Αλεξάνδρας την Κυριακή δεν ήταν οι 100 συνήθεις «γνωστοί-άγνωστοι». Ήταν νεαρής ηλικίας άτομα ανάμεσα στους τέσσερις χιλιάδες που φώναζαν συνθήματα ενάντια στον «τρόμο»: «Ελλάς Ελλήνων αστυνομικών, ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών». Οι διαμαρτυρόμενοι δεν ήταν μόνο νεαροί και δεν ήταν μόνο οι προβλέψιμες φιγούρες που πετυχαίνεις στις άλλες πορείες διαμαρτυρίας. Στη Σπύρου Τρικούπη πέτυχα την κυρία του ψιλικατζίδικου να φωνάζει με μένος -«Ως μάνα που θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια θέση με του Αλέξανδρου»-, αρκετούς οικογενειάρχες και γονείς που έβλεπαν τις τζαμαρίες να κατεβαίνουν χωρίς σχόλια, αδιαμαρτύρητα. Που κατανοούσαν την οργή. Άκουσα πατέρα να σχολιάζει ότι «κι εγώ τα ίδια θα έκανα, αν ήμουν στην ηλικία του γιου μου» και «άντε μάζεψε τα 15χρονα τώρα που ξεσηκώθηκαν». Ήταν ένα περίεργο ρεύμα συμπαράστασης με σκηνές σουρεαλιστικές: από τις ηλικιωμένες κυρίες που πέταγαν νεράντζια στις διμοιρίες απ' τα μπαλκόνια, μέχρι τις εικόνες των νεαρών που περίμεναν υπομονετικά στην ουρά για να κάνουν πλιάτσικο στα κατεστραμμένα μαγαζιά ηλεκτρονικών, με τους κουκουλοφόρους να βγαίνουν με δύο δύο τα λάπτοπ στις μασχάλες χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς, άλλους να σπάνε πλάκες στο Πολυτεχνείο όλο το βράδυ, να τις κουβαλάνε με καροτσάκι στη μέση του δρόμου και να συνεχίζουν τον πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ.
Ακόμα πιο εντυπωσιακή ήταν η επιδοκιμασία των νεαρών που έσπαγαν την τράπεζα χθες στην Πανεπιστημίου, - όταν πέταξαν τη μολότοφ απ' το σπασμένο τζάμι το πλήθος ζητωκραύγασε). Από την απάθεια στο αντίθετο άκρο. Την πλήρη καταστροφή με την ανοχή του κόσμου που δεν ξέρει πια πώς να αντιδράσει σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του ή βλέπει μεγεθυμένα και δραματοποιημένα στην τηλεόραση με συνοδεία ανόητων σχολίων. Απ' τη μια αγανακτείς και από την άλλη χαίρεσαι που επιτέλους κάτι γίνεται. Χθες το βράδυ το κέντρο θύμιζε πεδίο μάχης, τα δακρυγόνα έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική, ήταν αδύνατο να κυκλοφορήσεις, να επιστρέψεις στο σπίτι σου. Το ότι χιλιάδες άνθρωποι (και μάλιστα έφηβοι) βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για την ασυδοσία του κράτους ήταν πάντως ενθαρρυντικό και αφήνει μια ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Η δολοφονία του νεαρού Αλέξανδρου ήταν εντελώς άδικη. Τουλάχιστον ας μην πάει κι εντελώς χαμένη...
σχόλια