Δεν πρέπει να υπάρχει στα πρόσφατα παγκόσμια χρονικά άλλη περίπτωση δολοφονίας που να προκάλεσε τόσο μεγάλη πολιτική και κοινωνική αναταραχή όσο η υπόθεση του Αλέξη. Γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με το θάνατο ενός 16χρονου μαθητή, αλλά με τους τελευταίους σπασμούς όχι μόνο μιας κυβέρνησης αλλά και του ιδιόμορφου ευρωπαϊκο-τριτοκοσμικού συστήματος που επιβλήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα.
Ξεκινώντας από την αρχή, ο θάνατος κάποιου νεαρού, Εξαρχειώτη ή διαδηλωτή, ήταν ζήτημα χρόνου να συμβεί. Ήδη, από το 2007 οι γιατροί που περιέθαλπταν τους τραυματίες στις φοιτητικές διαδηλώσεις προειδοποιούσαν ότι κατά τύχη δεν είχαμε θρηνήσει θύματα. Τα γκλομπ που κρατούσαν τα «ακούνητα στρατιωτάκια» του κ. Πολύδωρα είχαν προσγειωθεί στα κεφάλια των φοιτητών μερικά εκατοστά πιο πέρα από το σημείο που θα προκαλούσε το θανάσιμο πλήγμα.
Από τότε η κατάσταση χειροτέρευσε. Οι θύτες, από τους βασανιστές του Αστυνομικού Τμήματος στην Ομόνοια μέχρι τους τραμπούκους αξιωματικούς της ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη αθωώνονται ή πέφτουν στα μαλακά. Τα θύματα, όπως ο Κύπριος φοιτητής στην υπόθεση της ζαρντινιέρας, παραπέμπονται σε δίκες από μια Δικαιοσύνη που όχι μόνο τυφλή δεν είναι αλλά αλληθωρίζει μονίμως προς την εξουσία. .
Το Σάββατο, μερικές μόνο ώρες πριν τον θανάσιμο πυροβολισμό του 16χρονου Αλέξη στα Εξάρχεια, ένας μετανάστης -από τους εκατοντάδες που συνωστίζονται καθημερινά στη Πέτρου Ράλλη για να εξασφαλίσουν άδεια παραμονής- είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο τραυματισμένος από αστυνομικούς. Μερικές εβδμάδες πριν, ένας ακόμη είχε χάσει τη ζωή του. Απλώς ήρθε και η σειρά ενός Ελληνα, με τον πιο βίαιο και αδικαιολόγητο τρόπο.
Η κυβέρνηση έκανε το μόνο που ξέρει να κάνει: προσπάθησε να χειριστεί το θέμα επικοινωνιακά. Τη Κυριακή το πρωί ανακοινώθηκε μια θεατρινίστικη «παραίτηση» των αρμόδιων υπουργών Παυλόπουλου- Χηνοφώτη, που μάλλον έριξε λάδι στη φωτιά: το απόγευμα και το βράδυ της Κυριακής κάηκαν δεκάδες καταστήματα, κτίρια και αυτοκίνητα. Στο κυβερνητικό επιτελείο θεώρησαν ότι αυτό ευνοούσε τα σχέδιά τους: η σιωπηρή πλειοψηφία θα αποδοκίμαζε την καταστροφή περιουσιών, ίσως μάλιστα η κυβέρνηση να κέρδιζε και κάποιους πόντους στις δημοσκοπήσεις.
Έτσι, τη Δευτέρα το πρωί αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το μεγάλο επικοινωνιακό της ατού. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός απηύθυνε διάγγελμα στον ελληνικό λαό για την αποκατάσταση της ηρεμίας και γαλήνης: ίσως δεν υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία άλλο πρωθυπουργικό διάγγελμα που να πέρασε τόσο απαρατήρητο. Σε λίγη ώρα ήρθαν τα μαντάτα: από το Αργοστόλι μέχρι τα Χανιά οι μαθητές εξεγείρονταν. Στο Βερολίνο είχε καταληφθεί το ελληνικό προξενείο, στο Λονδίνο κατέβαζαν την ελληνική σημαία, ακόμη και στη Πάφο της Κύπρου διαδήλωναν. Αστυνομικοί σταθμοί δέχονταν επιθέσεις σε όλη τη χώρα .Μέχρι και στην Καστοριά έγινε διαδήλωση, μάλλον η πρώτη μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου.
Για να καταλάβουμε τι συνέβη αυτές τις μέρες, πρέπει να ξαναδούμε το Μίσος. Την περίφημη γαλλική ταινία που είχε θέμα τις ταραχές στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού. Ένας νεαρός της περιοχής σκοτώνεται από μια αστυνομική σφαίρα. Οι σύντροφοί του απαντούν με την πολιτική «οφθαλμός αντί οφθαλμού», καταστρέφοντας ό,τι συμβολίζει το άλλο, πλούσιο Παρίσι.
Στη σημερινή Ελλάδα έχει δημιουργηθεί ένα παρόμοιο χάσμα. Ανάμεσα στους νέους των 700 ευρώ και στους μεγαλύτερους που κρατούν μονοπωλιακά την εξουσία και τον οικονομικό πλούτο. Ανάμεσα στα βόρεια και στα δυτικά προάστια. Ανάμεσα στην Αθήνα και στην άλλη όχθη, τη Θεσσαλονίκη, ή τις άλλες πόλεις. Ανάμεσα στους Ρουσόπουλους που χτίζουν τρία σπίτια σε τέσσερα χρόνια και στην πλειοψηφία που γίνεται διαρκώς φτωχότερη.
Ανάμεσα στους πολίτες από τη μια πλευρά και στη Δικαιοσύνη, το Κοινοβούλιο και τα κόμματα, όχι μόνο το κυβερνών. Σε άλλες εποχές, η δολοφονία ενός νεαρού στα Εξάρχεια θα είχε προκαλέσει μεγάλες ειρηνικές διαδηλώσεις, τις οποίες θα καλούσαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Στη σημερινή Ελλάδα την παράσταση έκλεψαν αυτοί που έκαιγαν και κατέστρεφαν αδιακρίτως.
Οι πολίτες παρακολουθούν τα τελευταία χρόνια ατελείωτα σκάνδαλα, από τη ζαρντινιέρα και τους βασανισμούς στην Ομόνοια μέχρι τα ομόλογα, τη Ζίμενς, το Βατοπέδι και τα 28 δισ. δώρο στις τράπεζες που κουκουλώνονται καθημερινά. Με ευθύνη της πολιτικής εξουσίας, στη χώρα έχει δημιουργηθεί άβυσσος ανάμεσα στους κυβερνώντες και στους κυβερνώμενους. Τόσο μεγάλη, που όταν ένας υπουργός που φοροδιαφεύγει τολμάει να δηλώνει δημοσίως ότι «ηθικό είναι ό,τι είναι νόμιμο», οι άλλοι να καίνε αδιακρίτως περιουσίες αθώων ανθρώπων απαντώντας: ηθικό είναι ό,τι είναι παράνομο. Από τη στιγμή που οι υπουργοί δεν τηρούν τους νόμους, αφού τους έχει δοθεί η ευκαιρία, γιατί να τους τηρήσουν οι υπήκοοι, όταν τους δίνεται η ευκαιρία να το κάνουν;
Την ευκαιρία είχε δώσει η ίδια η κυβέρνηση. Φοβούμενη ότι ένας ακόμη διαδηλωτής-θύμα «μεμονωμένου περιστατικού» από τα ΜΑΤ θα την οδηγούσε σε πτώση, διέταξε την αστυνομία να σκοτώνει τους πολίτες, αλλά μετά τη παρέλευση της τετραετίας: μέσα δηλαδή από τους τόνους των καρκινογόνων χημικών που για πρώτη φορά έπεσαν πάνω στις ελληνικές πόλεις σε τόσο μεγάλες ποσότητες. Προς το παρόν, δεν έπρεπε να υπάρξουν άλλα θύματα.
Το σκηνικό ήταν έτοιμο για όσα επακολούθησαν τη Δευτέρα το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και των άλλων πόλεων, όπου τα κτίρια άρχισαν να καίγονται το ένα μετά το άλλο. Η κυβέρνηση έδωσε ομολογουμένως πρωτότυπη απάντηση: ανακοίνωσε ότι ο πρωθυπουργός θα συναντούσε την επομένη τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μέχρι την Τρίτη το μεσημέρι τους πολιτικούς αρχηγούς.
ήταν το σύνθημα για το γενικό πλιάτσικο: τουλάχιστον μέχρι την Τρίτη το μεσημέρι η αστυνομία δεν επρόκειτο να επέμβει. Οργανωμένες συμμορίες που δεν είχαν καμία σχέση ούτε με τους κουκουλοφόρους ούτε και με διαδηλώσεις έσπασαν οποιοδήποτε κατάστημα έβρισκαν μπροστά τους, κλέβοντας από τηλεοράσεις μέχρι κόκα κόλες. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι επρόκειτο για κυβερνητικό σχέδιο ώστε να γυρίσει η κοινή γνώμη υπέρ του νόμου και της τάξης, αλλά δεν είναι αλήθεια: θα ήθελαν να το είχαν σχεδιάσει, αλλά δεν είναι τόσο ικανοί.
Τις όποιες αμφιβολίες για το προηγούμενο θέμα ξεκαθάρισαν οι σουρεαλιστικές δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών μετά το τέλος της κυβερνητικής επιτροπής που συνεδρίαζε με την ησυχία της μέχρι τα μεσάνυχτα της Δευτέρας. Ενώ στη πρωτεύουσα επικρατούσε πλήρης αναρχία, ο κ. Παυλόπουλος ξεκαθάρισε ότι «η κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχθεί αυτά που συμβαίνουν!», χωρίς να αναγγείλει κανένα μέτρο!! Σε μια νέα έκδοση της «ασύμμετρης απειλής» την περίοδο των πυρκαγιών του 2007, κάλεσε τους δημοσιογράφους να βρουν ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται από τις ταραχές και τις λεηλασίες. Και σε μια αποθέωση απογείωσης από την πραγματικότητα τόνισε ότι «άλλο η εικόνα και άλλο η πραγματικότητα», εννοώντας ότι οι ζημιές δεν είναι τόσο μεγάλες όσο παρουσιάζονται από τις τηλεοράσεις!
Την Τρίτη το βράδυ, ο κ. Καραμανλής εμφανίστηκε στα δελτία των 8 με το δεύτερο, μέσα σε δύο μέρες, διάγγελμά του. Σε μια εκδήλωση πρωτοφανούς αμηχανίας κατηγόρησε και επέκρινε εμμέσως τη ΓΣΕΕ που επέμεινε στη πραγματοποίηση των αυριανών συγκεντρώσεων και ζήτησε από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης «να καταδικάσουν απερίφραστα τη βία». Πρόκειται προφανώς για υπαινιγμό προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο το ΚΚΕ κατηγόρησε ότι «χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων». Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο όπου σε τέτοιες συνθήκες κρίσης ο πρωθυπουργός να πετάει το μπαλάκι στα συνδικάτα και στην αντιπολίτευση.
Γιατί ο κ. Καραμανλής δεν έδωσε καμία ένδειξη για το τι προτίθεται να κάνει η κυβέρνηση του για να αντιμετωπίσει τη συνεχιζόμενη αναταραχή που θα συνεχιστεί. Τρίτη βράδυ, όταν γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη διέξοδος από την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη νέων εκλογών. Ακόμη όμως και αν η κυβέρνηση φύγει, αργά ή γρήγορα, η κρίση θα συνεχίσει να υπάρχει. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αποτελούν και αυτά μέρος ενός συστήματος που έχει φτάσει στα όριά του και θα χρειαστεί να ξεπεράσουν τον εαυτό τους για να τα καταφέρουν. Γιατί ανεξάρτητα από τους κουκουλοφόρους, τις λεηλασίες και τα πλιάτσικα, η εξέγερση των νέων και των μαθητών σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας δείχνει ότι η δολοφονία του Αλέξη δεν ήταν παρά η σπίθα που έβαλε φωτιά σε ένα ολόκληρο βάλτο.
σχόλια