Πώς προέκυψε η ιδέα του τίτλου;
Πάντα μου άρεσε ο τίτλος των «Times», γιατί αυτό που κάνει στην ουσία μια εφημερίδα είναι να αποτυπώνει τους καιρούς, την εποχή, το χρόνο. Επίσης, πάντα μου άρεσαν οι τοπικές εφημερίδες, κάτι που δεν είναι ανεπτυγμένο όσο θα έπρεπε στην Ελλάδα, και έτσι ήρθε ως ιδέα ο τίτλος «Καιροί στο Κολωνάκι», που αργότερα άλλαξα και έκανα «Times in Kolonaki». Στην αρχή το φύλλο είχε έντονο τοπικό χαρακτήρα. Το Κολωνάκι έχει να σου δώσει άπειρο υλικό. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε η εφημερίδα, μου έλεγαν, δεν καταλαβαίνουμε τι λέει. Δεν πειράζει, τους έλεγα εγώ, θα το καταλάβετε στην πορεία.
Γιατί στο Κολωνάκι και όχι κάπου αλλού;
Δεν έμενα πάντα στο Κολωνάκι. Το επέλεξα λοιπόν γιατί θεωρώ ότι είναι το κέντρο της πόλης. Επίσης, το ωραίο με αυτήν τη γειτονιά είναι ότι στο ίδιο καφέ μπορεί να κάθεται ένας αληταράς, ένα υπουργός, ένας εφοπλιστής και ένας περαστικός και να συνυπάρχουν μια χαρά.
Ναι, αλλά τι ήταν αυτό που σας έκανε να κολλήσετε με το Κολωνάκι;
Θυμάμαι που παλιά ερχόταν εδώ ο Χορν, που ήταν μεγάλος πια, και ήταν σπάνιο να τον πετύχεις γιατί δεν πολυκυκλοφορούσε. Τέλος πάντων, τον έχω δει να έρχεται στη Λυκόβρυση και να μπαίνει μόνος του μέσα στην κουζίνα για να τσιμπήσει κάτι μπατόν σαλέ που του άρεσαν πολύ.
Μου άρεσαν πάντα πολύ τα μαγαζιά της πλατείας, αλλά και άλλα εδώ της περιοχής. Να σκεφτείς ήταν τα μόνα που μπορούσες (και ακόμα μπορείς) να βρεις την παραδοσιακή φασολάδα αλλά και άλλα σπιτικά φαγητά. Χωρίς καμία προσποίηση. Ήταν και που έβλεπα μαζεμένους όλους τους συγγραφείς, τους ηθοποιούς - ο κόσμος εδώ ήταν μορφωμένος και οι άνθρωποι ευγενικοί. Έτυχε να μείνω και σε ορισμένα πολύ ωραία σπίτια. Και έτσι κόλλησα με το Κολωνάκι.
Οι «Καιροί» έκλεισαν αισίως τα είκοσι χρόνια και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Πώς τα καταφέρνετε;
Τα κάνω όλα μόνος μου, στην κυριολεξία. Από το γράψιμο, το στήσιμο, τις διαφημίσεις, το τυπογραφείο μέχρι τη διανομή. Υπάρχουν συνδρομητές που τους πηγαίνω εγώ ο ίδιος το τεύχος στη πόρτα τους. Θέλω να καθίσω μια μέρα και να μετρήσω πόσες χιλιάδες φύλλα έχω πάει στην κυριολεξία door-to-door. Με αυτό τον τρόπο όμως νιώθω πραγματικά ελεύθερος. Εάν έχεις συνεργάτες, πρέπει συνεχώς να βλέπεις εάν έγινε εκείνο ή το άλλο, πρέπει συνεχώς να έχεις το νου σου. Είναι μεγάλη ανακούφιση να είσαι τελείως μόνος σου αλλά και πολυτέλεια. Έχει βεβαίως και τα κακά του. Έτσι όπως είμαι κι εγώ, μπορεί να αποφασίσω να πάω στο Λος Άντζελες και να μείνω εκεί για τρεις μήνες. Με αυτό τον τρόπο όμως η επιχείρηση δεν βγάζει λεφτά και ξοδεύω και τις πέντε δεκάρες που έχω βγάλει.
Διαβάζοντας τα κείμενά σας στους «Καιρούς» καταλαβαίνω ότι μπορεί να έχετε δημιουργήσει και εχθρούς, έτσι όπως τα βάζετε με διάφορους κατά περιόδους.
Ναι, είναι αλήθεια, αλλά είναι όλοι τόσο ανίσχυροι μπροστά σε ένα κείμενο. Βέβαια, υπάρχει πάντα η προϋπόθεση να είσαι καθαρός σε αυτό που κάνεις και να μην αποσκοπείς σε προσωπικά σου συμφέροντα ή να κάνεις κακό σε κάποιον άλλον. Νιώθω πως ό,τι κάνω το κάνω για να υπερασπιστώ τα πιστεύω μου. Θα μπορούσα να τα έχω καλά με διάφορους και να είμαι μια χαρά, αλλά θα ήταν τόσο βαρετό - άσε που θα ήταν και άτιμο. Ένα πράγμα που έχω μάθει επίσης είναι ότι αν ο μοναδικός σου σκοπός είναι να τα έχεις με όλους καλά, τελικά αυτό που καταφέρνεις είναι να δέχεσαι την περιφρόνησή τους. Καλύτερα να αδικήσεις κάποιον παρά τον γλείψεις.
Η εφημερίδα έχει αφιερωμένες κάποιες σελίδες στη Μύκονο. Λέγονται μάλιστα «Οι Καιροί στο Κολωνάκι στη Μύκονο».
Κάποια στιγμή άρχισα να πηγαίνω στη Μύκονο. Και εκεί έγινε της τρελής. Συνάντησα ανθρώπους ανοιχτόμυαλους και με χιούμορ. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, έγινε πια η ζωή μου καλοκαίρι-Μύκονος και χειμώνα-κέντρο. Από τότε άρχισα να βγάζω και το «Καιροί στη Μύκονο».
Έχω πετύχει και κάποιες εκδόσεις που έχουν βγει στην Αμερική.
Ναι, κάποια στιγμή μου ήρθε η επιθυμία να ξαναπάω στη Νέα Υόρκη, που με τις υποχρεώσεις της εφημερίδας είχα αμελήσει να πάω δέκα χρόνια. Είπα λοιπόν, γιατί να μην κάνω μια έκδοση από εκεί! Σε ένα μήνα λοιπόν προσγειωνόμουν στο JFK. Το πρώτο βράδυ που κατέβηκα, το '98, πήγα και άφησα τα πράγματά μου στο σπίτι ενός φίλου που με φιλοξενούσε και βγήκα για να περπατήσω. Εκεί που περιφερόμουν βρίσκω ένα ωραίο deli με το όνομα «Λικιτσάκος». Να και η πρώτη μου διαφήμιση! Από εδώ και πέρα, έχει πολύ πλάκα το θέμα. Υπήρχαν εποχές που έφευγα με κούτες ολόκληρες με εφημερίδες, βιβλία ακόμα και τα άπλυτά μου που δεν προλάβαινα να πλύνω εδώ. Συνειδητοποίησα ότι άμα πιστέψεις πως μπορείς να κάνεις κάτι δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνεις.
Πόσα φύλλα περίπου πουλάτε;
Υπήρξαν φορές που η εφημερίδα πούλησε 4.500 φύλλα (συμπεριλαμβανομένων των συνδρομητών). Σκέψου ότι έχω 200 συνδρομητές στο Σικάγο, 600 φύλλα κυκλοφορούν στη Νέα Υόρκη. Μερικές φορές την τυπώνω στη Ν.Υ. γιατί εκεί είναι πολύ πιο φθηνά τα τυπογραφεία.
σχόλια