Aφησε το αυτοκίνητο στον κεντρικό δρόμο και κατευθύνθηκε πεζή προς την παραλία. Την ήξερε καλά την περιοχή, σαν να μην πέρασε ούτε μια στιγμή από την τελευταία φορά που ήταν εκεί. Δεκαπέντε χρόνια πριν, η Έμιλι γνώρισε τον Τζον στο δεύτερο έτος της σχολής για σεφ Gordon Bleu στο Λονδίνο. Ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα ανάμεσα σε άπειρα μαθήματα γαστρονομίας και εκατοντάδες ώρες σκληρής πρακτικής εξέτασης. Μοιράζονταν το ίδιο πάθος για τη μαγειρική και τη γαστρονομία. Στη σχολή τους αποκαλούσαν «the gourmet couple» και είχαν δίκιο. Όλος τους ο έρωτας ήταν ένα παιχνίδι με τις γεύσεις, που πάντα οδηγούσε στις πιο ευφάνταστες γαστρονομικές δημιουργίες και άφηνε τους συμφοιτητές τους άφωνους. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς άφησαν το γκρίζο Λονδίνο και ταξίδεψαν σε χώρες της Μεσογείου για να γνωρίσουν την τοπική κουζίνα περιοχών που θαύμαζαν πολύ: Βηρυτός, Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Ισπανία, νότια Γαλλία, Ιταλία. Κατέληξαν στον Πειραιά, με ελάχιστα λεφτά αλλά με δεκάδες συνταγές από τα μέρη που γύρισαν στις αποσκευές τους. Πήγαν στο Σούνιο με οτοστόπ. Ο ναός του Ποσειδώνα ήταν ό,τι πιο εντυπωσιακό είχαν δει σε αυτό το ταξίδι. Η ελληνική ομορφιά ξετυλίχθηκε μπροστά τους ακριβώς όπως την είχαν διαβάσει σε περιγραφές στα βιβλία Ιστορίας που κουβαλούσαν μαζί τους. Στην παραλία έφτιαξαν μια τέντα με καλαμιές, που στο μυαλό τους έμοιαζε με το ωραιότερο παλάτι του κόσμου.
Η Έμιλι σταμάτησε να αναπολεί το παρελθόν, έβγαλε τα παπούτσια της και περπάτησε στην αμμουδιά. Ήταν ακόμα αρχές Μαΐου, κανείς στην παραλία. Προχώρησε προς το σημείο που ήξερε καλά. Κάπου ο βράχος έκανε μια φυσική εσοχή - εκεί ήταν το σημείο που είχαν κατασκηνώσει. Η τέντα με τις καλαμιές δεν υπήρχε, παρ’ όλα αυτά, όλα ήταν ίδια. Σε μια γωνιά, ένα σκουριασμένο αντικείμενο τής τράβηξε την προσοχή. Ένα κατασκουριασμένο κονσερβοκούτι ήταν μισοκρυμμένο στην άμμο. Ήταν η μόνη παραφωνία στον παράδεισο που βρισκόταν. Ακριβώς όπως και ο έρωτάς της με τον Τζον, που τέλειωσε άδοξα.
Έμειναν είκοσι μέρες σε αυτή την παραλία. Θυμήθηκε το γέλιο που έκαναν κάθε μέρα σε αυτή την παραλία, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την τροφή τους, φτιάχνοντας, βέβαια, μερικά από τα πιο γκουρμέ γεύματα που είχαν δοκιμάσει στη ζωή τους. Το μοναδικό μπακάλικο στην περιοχή ήταν πέντε χιλιόμετρα μακριά και, μετρώντας τις δεκάρες τους, αγόραζαν κονσέρβες με ντομάτα και ένα τυρί που έφτιαχνε η γυναίκα του μπακάλη με γάλα από τα δικά της πρόβατα. Ανακάλυψαν όλα τα μποστάνια της περιοχής και με αξιοσημείωτη μαεστρία έκλεβαν φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Ακόμα θυμάται και γελά τη μέρα που τους τσάκωσαν να κλέβουν τρία καρπούζια από ένα χωράφι. Ο γέρος ιδιοκτήτης, μη ξέροντας πώς να αντιδράσει, τους πέταγε ό,τι έβρισκε μπροστά του, ξεφωνίζοντας ακατανόητες ελληνικές βρισιές και κατάρες σαν ηθοποιός σε αρχαία τραγωδία. Τα καρπούζια τούς έπεσαν από τα χέρια, δημιουργώντας ένα κατακόκκινο μονοπάτι από ίχνη που οδηγούσαν πίσω στην παραλία τους. Έκτοτε, μείωσαν τις επισκέψεις σε μποστάνια της περιοχής. Εκτός από τα περιστατικά με τον μπακάλη και το γέρο με τα καρπούζια, ο Τζον και η Έμιλι ένιωθαν οι απόλυτοι βασιλιάδες ολόκληρης της περιοχής. Ο μοναδικός τους φίλος ήταν αυτή η παραλία, που, πεντακάθαρη και ερημική, έμοιαζε το τέλειο σκηνικό γι’ αυτό τον καλοκαιρινό έρωτα.
Ένα πρωί η Έμιλι σηκώθηκε και δεν έβλεπε τον Τζον πουθενά. Περπάτησε μέχρι την άκρη της παραλίας φωνάζοντάς τον, άσκοπα βέβαια, αφού είχε ήδη προσέξει πως έλειπαν όλες οι αποσκευές του. Γυρνώντας στην τέντα τους, βρήκε ένα άδειο κονσερβοκούτι που μέσα του υπήρχε ένα χαρτί. Ο Τζον είχε ξεκολλήσει το χαρτί από την κονσέρβα και στο πίσω μέρος του τής έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο σημείωμα: «Σ’ αγαπώ, αλλά δεν γίνεται». Η Έμιλι το διάβασε, έσκισε το χαρτί και πέταξε την κονσέρβα όσο πιο μακριά μπορούσε. Μάζεψε τα πάντα από την παραλία - ήθελε να φύγει το συντομότερο δυνατό και πήρε το πρώτο καράβι για Ιταλία. Στην σχολή δεν ξαναπήγε. Έφυγε για το Σαν Φρανσίσκο και προσπάθησε να ξεχάσει τις διακοπές στη Μεσόγειο. Δούλεψε εκεί κι εξελίχθηκε σε μια από τις πιο σημαντικές κριτικούς εστιατορίων στην Αμερική. Πάντα αρνιόταν τις προσκλήσεις στα εστιατόρια που διηύθυνε ο Τζον και αντιστεκόταν στον πειρασμό να τον εκδικηθεί γράφοντάς του μια καταιγιστική κριτική, τόσο ωμή όσο και ο τρόπος που την εγκατέλειψε, με λίγα λόγια πάνω σ’ ένα κονσερβοκούτι.
Η Έμιλι σήκωσε το σκουριασμένο κουτί από την άμμο και το έβαλε στην τσάντα της. Κοίταξε τα κρυστάλλινα νερά της θάλασσας και επέστρεψε στο αυτοκίνητο. Φτάνοντας στη Βάρκιζα, πέταξε το κουτί. Όπως μέσα της είχε τελειώσει για πάντα αυτό που έζησε, έτσι ήθελε να καθαρίσει και την παραλία από οτιδήποτε της ξανάφερνε αυτήν τη λίγο πικρή ανάμνηση.
σχόλια