Πως είναι να είσαι άνεργος, θύμα της κρίσης και από εκεί που ζούσες στη φούσκα της ευημερίας των πιστωτικών ξαφνικά να βρίσκεσαι στη θέση του μετανάστη? Να αναζητάς δουλειά σε άλλες χώρες όπως η Κύπρος και να αντιμετωπίζεις την αρνητική διάθεση και την γκρίνια κάποιων για “τους καλαμαράδες που μας παίρνουν τις δουλειές”? Φαίνεται ότι στην Κύπρο πολλοί Έλληνες έχουν αναζητήσει την τύχη τους τον τελευταίο καιρό και οι πόρτες δεν ανοίγουν τόσο εύκολα. Κάποιοι συμπατριώτες μας ίσως, να αισθάνθηκαν όπως και αρκετοί μετανάστες στη χώρα μας. Αυτό τουλάχιστον δείχνει το παρακάτω άρθρο του Κώστα Σωτηρόπουλου στην Καθημερινή της Κύπρου, με το οποίο ο αρθρογράφος επιχειρηματολογεί υπέρ των μεταναστών Ελλαδιτών που έφτασαν στο νησί του αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα.
Το άρθρο έχει τον εύστοχο τίτλο “ Γιατί ξεχνάμε τα δικά μας?”. Εμείς μόλις τα θυμηθήκαμε...
“Δεν έφταναν όσα ακουγόντουσαν επί μήνες για τους αλλοδαπούς –νόμιμους και παράνομους– που παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων, προκύπτει σιγά-σιγά και η γκρίνια για τους «καλαμαράδες» που, σπρωγμένοι από την ανεργία στην Ελλάδα, αναζητούν μεροκάματο στην Κύπρο.
Ε και τώρα πια που κάποιοι άνοιξαν διάπλατα το κουτί της Πανδώρας, παίρνει η μπάλα και τους «αδερφούς» Ελλαδίτες. Άντε να δω πώς θα μαζέψουν τώρα τα σκάγια που έφυγαν δεξιά και αριστερά, κάποιοι υπερπατριώτες που φωνάζουν πως το μόνο για το οποίο κόπτονται είναι η συμμόρφωση με τους νόμους.
Γιατί δεν φρόντισαν πρώτα να εξηγήσουν στον κόσμο πως ο νόμος ορίζει σαφέστατα το ότι κάθε πολίτης της ενωμένης Ευρώπης έχει τα ίδια δικαιώματα εργασίας –και υποχρεώσεις– όπως και κάθε Κύπριος.
Πως δεν γίνεται να είσαι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να κρατάς απ’ έξω τους πολίτες της! Ανάθεμα κι αν έγινε ποτέ αυτό πλήρως αντιληπτό από τον απλό κόσμο. Εδώ οι μορφωμένοι αναμένοντες στην ουρά της επετηρίδας, καθηγητές και δάσκαλοι, είναι οι πρώτοι που διαμαρτύρονται –ανεπίσημα– για το άνοιγμα των σχετικών καταλόγων διοριστέων στους Ελλαδίτες συναδέλφους τους.
Τι περιμένουμε δηλαδή από τον απλό κοσμάκη να σκεφτεί; Πώς θα εκφραστεί ο αγανακτισμένος μεσήλικας φορτηγατζής που χάνει τη δουλειά του, επειδή ένα νεαρό «καλαμαρούι», αναζητώντας απεγνωσμένα μεροκάματο για να σταθεί στα πόδια του, να φάει, να κοιμηθεί κάπου, να μετακινηθεί, τελικά ανεβαίνει στο τιμόνι του φορτηγού με τα μισά λεφτά από τον ντόπιο και σε αρκετές περιπτώσεις χωρίς κοινωνικές ασφαλίσεις, με την κουβέντα: «Ας αρχίσουμε και βλέπουμε»…
Τι να σκεφτεί ο οικοδόμος, που ήδη εδώ και καιρό βλέπει τα μεροκάματα να στενεύουν, όταν έρχονται τεχνίτες από Ελλάδα που ξεπετάνε τη δουλειά με το μέτρο κι όχι με την ώρα; Κι αντί να πάρουν είδηση οι ωρυόμενοι για τις εισβολές των ξένων στην πατρίδα, το τι συνείδηση διαμορφώνουν με τη στάση τους, λαϊκίζουν προσδοκώντας εκλογικά οφέλη και ενισχύοντας την γκρίνια, τις φοβίες, την οργή και τον φανατισμό.
Έτσι επαγωγικά πάνε αυτά: Γκρίνια, φόβος, θυμός, φανατισμός.
Και ειδικά για τους Ελλαδίτες υπάρχει και το ιστορικό παράπονο: Το 1974 ο κοσμάκης που ζούσε στην Ελλάδα –και οπωσδήποτε δεν έφταιγε εκείνος για την καταστροφή της Κύπρου– αγκάλιασε τους Κύπριους που έφταναν απεγνωσμένοι εκεί και μοιράστηκε μαζί τους τις δουλειές.
Φυσικά υπήρξαν και τότε κάποιοι Ελλαδίτες που γκρίνιαξαν και είπαν τις μοχθηρές κουβέντες τους, αλλά δεν ήταν η γκρίνια το κυρίαρχο κοινωνικό αίσθημα…
Σήμερα, τώρα, πώς θα το ανταποδώσουμε στα παιδιά τους;
Αναγνωρίζω πως ο Κύπριος έχει αντιμετωπίσει κατά καιρούς φανφαρόνους, φαφλατάδες, καιροσκόπους, απατεώνες και αφερέγγυους «καλαμαράδες». Και δικαίως είναι επιφυλακτικός στις συναλλαγές του. Η ίδια επιφύλαξη άλλωστε υπάρχει και ανάμεσα στους ίδιους τους Ελλαδίτες.
Αλλά από την επιφύλαξη να περνάμε στην προκατάληψη και στην «ελληνοφοβία» υπάρχει μεγάλη απόσταση και δυστυχώς κάποιοι ανοήτως φροντίζουν να τη σμικρύνουν συνεχώς…
Μην ξεχνάτε φίλοι μου, μην ξεχνάτε τα δικά μας… Όταν ήμασταν εμείς στη γωνία στριμωγμένοι… Ένας σκληρός «πόλεμος» διεξάγεται σήμερα στην Ελλάδα και κάποιοι αφήνουν οικογένειες και σπίτια και έρχονται εδώ ως «πρόσφυγες» να βρουν δουλειά κι αξιοπρέπεια.
Πέστε έναν καλό λόγο και απλώστε το χέρι. Στη νήσο των Αγίων ζούμε και ως χριστιανοί λογιζόμαστε… Σήμερα, εδώ και τώρα δοκιμαζόμαστε!”
