Κανονικά, η άνοιξη και παρόλο που μπαίνει κάπως άστατα -μα, καλά με Μάρτη έπρεπε να ξεκινά;- με έκανε πάντα να χαίρομαι, επειδή θα έβλεπα παπαρούνες. Όχι ότι αν αντάμωνα με καμιά μαργαρίτα στο υπό κατασκευή μετρό θα την άφηνα ασχολίαστη. Με τα μάτια μου πάντα, εννοώ.
Τα λουλούδια με κάνουν να χαζεύω και να αφαιρούμαι. "Κοίτα, λέω, πόσο χρώμα είναι κρυμμένο μέσα στο χώμα". Και περπατάω, με τα ακουστικά συνήθως στ' αυτιά.
Θέλω να επιλέγω, βλέπεις, σε ποια ταινία θα παίζω. Άλλοτε παίζω σε κάτι πιο "νεοκυματικό" και άλλοτε επιλέγω ισπανόφωνες καλλονές. Περπατάω στην πόλη και καταπίνω αέρα. Η πλάτη και τα πόδια μου ιδρώνουν από τα βιβλία που κουβαλάω. Όμως. Είμαι χαρούμενη και δε το ξέρω.
Ξαφνικά-
Ξαφνικά, δεν μπορώ να λιώνω τ' αρβυλάκια μου μεταξύ Καμάρας και Αριστοτέλους. Ξαφνικά, δε μπορώ να πιω καφέ σε μια καρέκλα σκηνοθέτη, ενώ σχολιάζω τ' αδέσποτα που μου γαβγίζουν. Δε βλέπω τον ήλιο, που πλέον εμφανίζεται νωρίτερα. Δεν κανονίζω ραντεβουδάκια, που θα με έκαναν να βάλω το λουλουδάτο φόρεμα- αυτό που μου κάνει ωραία πόδια. Και ούτε σε πάρτι πηγαίνω πια.
Λέω βέβαια στον εαυτό μου ότι και το σπιρτόκουτο που μένω έχει την πλάκα του. Για να αισθανθώ καλύτερα, έπλασα την εξής παρομοίωση: το σπίτι μου γι'αυτό το διάστημα θα το αντιμετωπίζω σαν το οχυρό που φτιάχναμε με τον αδερφό μου, όταν ήμασταν τροφαντά μωρά. Τότε βάζαμε πάπλωμα και μαξιλάρια γύρω από την κουκέτα και ήμασταν ανίκητοι. Ή τουλάχιστον έτσι έλεγε η μαμά.
Για να την παλέψω και εγώ τώρα λοιπόν, οχυρώνομαι. Κάποιες μέρες, βάζω μουσική και τρώω μαρμελάδα. Νιώθω σα να είμαι σε διαφήμιση. Κάποιες άλλες όμως -που μεταξύ μας όλο και πληθαίνουν- τα χάνω και πιάνω τα μάτια μου, να δω αν είναι αληθινά. Κάνω μια βόλτα στα πεντακάθαρα σανίδια και ξεφυσάω, όπως κάνουν οι πολύ ωραίες, μακρυμαλλούσες trainers. Αν δεν ηρεμώ ούτε τότε, αναζητώ χέρια. Γνωρίζω ότι ακούγομαι "παράνομη" αλλά θα εξηγηθώ.
Όταν λέω "αναζητώ χέρια", εννοώ ψάχνω τους ανθρώπους μου.
Θες τηλέφωνο, θες μηνυματάκια (τι ρομαντικό), θες βιντεοκλήσεις; Όλα τα δοκιμάσαμε.
Αλλά να σου πω κάτι; Πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτοί. Αυτοί και οι μικρόκοσμοί τους. Τα λόγια τους. Η φωνή τους.
Οι μέρες περνάνε και θα συνεχίσουν να περνάνε. Το σπιρτόκουτο γίνεται οχυρό, το οχυρό γίνεται τρύπα, η τρύπα αγκαλιά.
Κάποια μέρα όμως θα βγω και εγώ, και τότε στο υπόσχομαι. Δε θα στερήσω καμιά μαργαρίτα από το σπίτι της.
σχόλια