Τέλη Μαρτίου 2020. Για πρώτη φορά η γενιά μας βιώνει μία πανδημία με παγκόσμιες διαστάσεις. Χώρες θρηνούν ανθρώπους, παλεύουν για ανθρώπους, παίρνουν μέτρα για να ελέγξουν αυτά που σε μερικές περιπτώσεις φαίνεται να είναι ανεξέλεγκτα. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, ο πανικός διασπείρεται συνεχώς μέσω των ΜΜΕ, αλλά και των social media, σε μία περίοδο που δεν αντιμετωπίζουμε κρίση μόνο ως χώρα, καθώς πολλοί συνάνθρωποί μας βιώνουν κρίση και σε ατομικό επίπεδο λόγω της εργασιακής και της οικονομικής ανασφάλειας.
Από την άλλη, σε πιο ατομικό επίπεδο, βρισκόμαστε πάνω κάτω όλοι μας περίπου 2 εβδομάδες στη λεγόμενη «καραντίνα», και κάπως βρισκόμαστε όλοι λίγο πολύ σε μία φάση που πλέον έχει αρχίσει να μας δυσκολεύει η κατάσταση. Όσο για μένα, δεν είμαι και το πιο ιδανικό παράδειγμα του πώς να περάσεις «ποιοτικά» αυτή την περίοδο (αυτό άλλωστε το χουν αναλάβει με επιτυχία και ρεαλισμό οι ινφλουένσερς). Οι δικές μου μέρες στο σπίτι περιλαμβάνουν κατά βάση περισσότερους καφέδες από όσους αντέχω και φυσικά ανύπαρκτα ωράρια, γιατί ή που θα κοιμάμαι 15 ώρες ή που θα είμαι 1 24ωρο στην τσίτα, φασούλα που δε συστήνω γενικά. Βγαίνω νύχτα κοιμάμαι πρωί που λέει και ο Δεληβοριάς, ε αν αλλάξουμε το βγαίνω με το μένω, το βρήκαμε.
Βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο όμως, μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως αυτές οι μέρες βοηθάνε να σκεφτούμε και να συνειδητοποιήσουμε πράγματα και γενικότερα να ανασυγκροτηθούμε λιγάκι. Επιπλέον, είναι η κατάλληλη ευκαιρία να δούμε ταινίες που θέλαμε αλλά δεν είχαμε χρόνο και να διαβάσουμε κι εκείνο το βιβλίο που το καημένο σκονίζεται κάτι αιώνες στη βιβλιοθήκη (και ποτέ δεν είναι μόνο ένα btw). Επίσης, τα θέατρα έχουν παραστάσεις στο αρχείο που είναι διαθέσιμες online, όπως επίσης και αξιόλογες ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους ελλήνων σκηνοθετών, στην περίπτωση που εξαντλήσεις ή βαρεθείς το Netflix. ( Ευκαιρία να δούμε και διαφορετικά πράγματα, έτσι κι αλλιώς χρόνος υπάρχει).
Επίσης, αυτές τις μέρες παρατήρησα αρκετά τα social media, που μέχρι τώρα τα χρησιμοποιούσα λίγο μηχανικά και απλά για να χαζεύω, χωρίς να ασχολούμαι ουσιαστικά. Αυτό που παρατήρησα ήταν μία υπερπροσπάθεια μεταφοράς άγχους και πανικού, που πέρα από τα κανάλια, ξαφνικά κόλλησαν και τα social( μία φρενίτιδα παντού, πουθενά να μην μπορούμε να χαλαρώσουμε πια). Αυτό που είδα είναι κυρίως δημόσια πρόσωπα-influencers να μιλούν συνεχώς-με άγνοια πολλές φορές-για την όλη κατάσταση, αλλά και μέσω των προφίλ τους να εξοργίζονται και να γίνονται επιθετικοί προς τον κόσμο, θεωρώντας πως έχουν δικαίωμα λόγω του βήματος που διαθέτουν να μας <<μαλώνουν>>, για να μη βγούμε έξω ή για οτιδήποτε άλλο. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πώς γίνεται να βάζουμε στην άκρη την κριτική μας σκέψη και αντί να στραφούμε σε επιστημονικές απόψεις, ακούμε με μεγάλο προσοχή να μας μιλάει κάποιος με μεγάλη σιγουριά για ένα θέμα που ούτε καν αγγίζει, καθώς μέχρι χθες διαφήμιζε κρέμες για την κυτταρίτιδα στο instagram.
Είναι κοινωνική και ατομική μας ευθύνη να προστατευτούμε και να προστατεύουμε τους γύρω μας, έχοντας όμως τη σωστή πληροφόρηση και πράττοντας συνειδητά!
Υ.Γ Ας εκμεταλλευτούμε αυτό το διάστημα με βιβλία, ωραίες μουσικές, ταινίες με νόημα ή και χωρίς και κυρίως ας αναζητήσουμε τρόπους να μας αγαπήσουμε έστω και λίγο περισσότερο.
Σύντομα θα βγούμε από όλο αυτό πιο δυνατοί και ίσως πιο ενωμένοι.
σχόλια