Ξεχώρισα ανάμεσά τους, τη Λίνα. Ένα κορίτσι μισή μερίδα, που πήγε σε καλό σχολείο, έμαθε γλώσσες και είχε από μικρή τον υπολογιστή της. Δημιούργησε ένα μπλογκ, όταν ήταν 17 χρόνων. Το ονόμασε A tunisian girl- ένα κορίτσι από την Τυνησία. Στην αρχή έγραφε για ποίηση και σινεμά, αισθήματα και φιλίες- κοριτσίστικα πράγματα. Κι ύστερα, στο Πανεπιστήμιο γνωρίστηκε με πολιτικοποιημένους κύκλους, το μπλογκ της άρχισε να φιλοξενεί κείμενα κοινωνικής κριτικής, εντάχθηκε σε ένα δίκτυο που αγωνιζόταν κατά της λογοκρισίας στο διαδίκτυο.

Η Λίνα άρχισε να έχει μπελάδες με την αστυνομία, την κυνηγούσαν, την απειλούσαν, έκαναν εισβολές στο σπίτι της, ενοχλούσαν τους γονείς της. Όταν ένα νέο παιδί αυτοπυρπολήθηκε σε μια επαρχιακή πόλη, τον περασμένο Δεκέμβριο, η Λίνα μετέδωσε πρώτη την είδηση και φωτογραφίες από την επίθεση της αστυνομίας εναντίον των πρώτων διαδηλωτών. Κι ύστερα κατάφερνε να σπάει τον αστυνομικό κλοιό, να μεταδίδει εικόνες απαγορευμένων διαδηλώσεων, να τρυπώνει στα νοσοκομεία και να δίνει πληροφορίες για νεκρούς και τραυματίες, να σπάει την σιωπή των επίσημων Μέσων, να παρακάμπτει την ηλεκτρονική λογοκρισία του καθεστώτος, γράφοντας πάντα με τ’ όνομά της, παίζοντας, κάθε ώρα, κάθε λεπτό την ζωή τη κορώνα-γράμματα.

Το θαύμασα αυτό το κορίτσι. Και τους φίλους της- που απέδειξαν ότι τα αθώα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να μετατραπούν σε πανίσχυρα όπλα πολιτικής απελευθέρωσης.

Αλλά, θα πει κανείς, σε συνθήκες δικτατορίας οι κίνδυνοι μπορεί να είναι μεγάλοι, μα τα ηθικά διλήμματα απλά και οι διαχωριστικές γραμμές ευδιάκριτες. Τι γίνεται, όμως, στο πιο περίπλοκο περιβάλλον της Δημοκρατίας, σε ένα περιβάλλον όπου η εξουσία διαθέτει νομιμοποίηση και η ελευθερία του λόγου δεν είναι αγαθό προς διεκδίκηση;

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, σε ωριμότερα μιντιακά περιβάλλοντα από το δικό μας το μίζερο, βλέπουμε ήδη πως στον χώρο του διαδικτύου δεν αναπτύσσεται μόνον μια ανταγωνιστική προς τα παραδοσιακά Μέσα σφαίρα παραγωγής και κατανάλωσης περιεχομένου. Αλλά και μια κριτική κουλτούρα, που συμπληρώνει ή αμφισβητεί, διευρύνει ή ανατρέπει την «κατεστημένη» μιντιακή ατζέντα.

Είναι μια νέα πραγματικότητα, με την οποία πρέπει να μάθουμε όλοι να ζούμε. Προκλητική, ζόρικη, αλλά, από πολλές απόψεις, θετική και ενδιαφέρουσα. Αν και όχι απαλλαγμένη κινδύνων.

Υπάρχει ο κίνδυνος, για παράδειγμα, τα πρότυπα των παραδοσιακών Μέσων να μην αμφισβητούνται από μια πιο «ανοιχτή», ανεξάρτητη ή αντί-εξουσιαστική οπτική γωνία, αλλά από μια αντί-δημοκρατική, φασιστική οπτική γωνία, η οποία, αποκλεισμένη από τα Μέσα, βρίσκει στο διαδίκτυο χώρο για να αντεπιτεθεί, μεταμφιεσμένη. Συμβαίνει, ως γνωστόν, και στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, σε σκοτεινές γωνιές της οποίας κατοικούν διμοιρίες από «πατριωτικά» μπλογκς έτοιμα να αναπαράγουν κάθε δηλητηριώδη συνωμοσιολογική αρλούμπα και να κατασπαράξουν ό,τι μισούν.

Υπάρχει, επίσης, ο κίνδυνος, πίσω από την κριτική στα παραδοσιακά μίντια να κρύβονται μεταμφιεσμένοι, επαγγελματίες, ψευδώνυμοι μπλόγκερς, οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση, στήνουν λουτροκαμπινέδες που ξεπλένουν επαγγελματικές αντιζηλίες μιας άρρωστης πιάτσας και στην χειρότερη περίπτωση στήνουν μπίζνες εκβιασμών ή εκτελούν συμβόλαια για λογαριασμό «ενοικιαστών» των υπηρεσιών τους. Και αυτή η πρακτική ενδημεί επιτυχώς στην ελληνική μπλογκόσφαιρα.

Το διαδίκτυο είναι, λοιπόν, πεδίο μάχης. Αλλά, έστω κι έτσι: Για κάθε δήθεν μπλόγκερ που χυδαιολογεί με ψευδώνυμο ή στήνει μπίζνες εκβιασμών, εκμεταλλευόμενος την ανωνυμία του- θα υπάρχουν πάντα δεκάδες αληθινά «κορίτσια από την Τυνησία», που θα καταξιώνουν το Μέσο