ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και φέτος το μεγαλύτερο μέρος του θα το περάσω στο χωριό με την οικογένεια μου.Ωστόσο,όπως κάθε φορά που συναντώ την οικογένεια μου νιώθω ότι ζω την ίδια ταινία σε επανάληψη,τσακωμοί χωρίς λόγω(π.χ. γιατί φοράς σορτσάκι ή γιατί δεν μάζεψες τα πιάτα από το τραπέζι ακριβώς την ώρα που σου είπα κ τα μάζεψες 10 λεπτά αργότερα κ άλλα πολλά).Είμαι η κόρη έπειτα από 2 παιδιά,δηλαδή μετά από 2 αγόρια.Πάντα υπήρχε διάκριση ανάμεσα στα αδέρφια μου αλλά όσο ήμουν μικρή δεν την καταλάβαινα.Για την ακρίβεια ίσως δεν ήμουν και όλη τη μέρα σπίτι για να το καταλάβω καθώς η μάνα μου με είχε παρκαρισμένη σε μια θεία μου που με λάτρευε και της αξίζουν χίλια ευχαριστώ και μπράβο γιατί ουσιαστικά αυτή με μεγάλωσε...ευτυχώς!Μην τα πολυλογώ πάντα τα αγόρια τα έκαναν όλα σωστά και εγώ πάντα λάθος κατά την μάνα μου!Επίσης,ο πατέρας μου έλειπε σε ταξίδια και όποτε ερχόταν έτρωγα ξύλο αν είχα κάνει κάτι λάθος,φυσικά στην καθημερινότητα έτρωγα από τη μάνα μου.Όμως,το κακό σε όλη την υπόθεση είναι ότι η μητέρα της μητέρας μου δηλαδή η γιαγιά μου έμενε μαζί μας και δεν αγαπούσε καθόλου τα κορίτσια και μάλιστα είχε και την θεωρία πως τα κορίτσια από την ηλικία των 6 πρέπει να τρώνε ξύλο χωρίς λόγω και αιτία απλώς επειδή είναι γένους θηλυκού ενώ, τα αγόρια ότι κ να κάνουν είναι αγόρια!Αυτός είναι κ ένας λόγος που δεν ρίχνω όλο το φταίξιμο στη μάνα μου,γιατί έχει μεγαλώσει έτσι,οπότε την δικαιολογώ ίσως.Τα χρόνια πέρασαν κ έχω βγάλει τα συμπεράσματα μου όπως π.χ. ότι την γιαγιά μου δεν την επισκέπτονται τα άλλα της παιδιά άλλη μία κόρη και ένας γιος που μένει 2 τετράγωνα μακριά από το σπίτι που μένει η γιαγιά δηλαδή από το πατρικό μου,αλλά ούτε και τα εγγόνια της πέρα από εμάς.Γενικά η γιαγιά μου δεν είναι και ο καλύτερος άνθρωπος,τσακώνεται με όλη τη γειτονιά,κουτσομπολεύει και άλλα πολλά.Το πρόβλημά μου τώρα είναι ότι ναι μεν είμαι μακριά από όλη αυτή την τοξική κατάσταση όμως με πονάει και μερικές φορές με πιάνει το παράπονο,γιατί σκέφτομαι πως δεν έχω φταίξει σε τίποτα και τραβάω όλα αυτά που τραβάω και όχι δεν είναι το πρόβλημά μου το να με επικρίνουν για τον τρόπο που ντύνομαι ή για τα κιλά μου,ακόμα και για το μήκος των μαλλιών μου,το πρόβλημά μου είναι ότι φοβάμαι πως θα γίνω και εγώ το ίδιο τέρας αργότερα.Θέλω να πω πως πλέον έχω πάθει ανοσία από τα επικριτικά σχόλια και δεν δίνω σημασία,όμως νιώθω πως δεν έχω αγάπη μέσα μου και είμαι γενικά ψυχρή με όλους ακόμη και με τον σύντροφό μου τον οποίο συνέχεια υποτιμώ.Επίσης,τρέμω στην ιδέα να κάνω παιδί,γιατί πραγματικά δεν ξέρω πως να του δώσω αγάπη και γενικά δεν ξέρω αν έχω αγάπη μέσα μου.Συγνώμη για την μεγάλη εξομολόγηση,αλλά ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου,με πνίγει το δίκαιο.Ελπίζω να σεβαστείτε την κατάσταση.Ευχαριστώ.