Στο θέατρο η λέξη «κρίση» είναι οικεία - χρόνια την ακούμε και πολλοί άνθρωποι του χώρου παρουσιάζουν εαυτόν από σεζόν σε σεζόν ως ένα είδος survivor (που επιβίωσε παρά την ολιγωρία του υπουργείου Πολιτισμού ως προς τις επιχορηγήσεις). Αλλά και ο πληθωρισμός παραστάσεων και ανθρώπων που κινούνται ή φιλοδοξούν να κινηθούν στον χώρο αποτελούσε συχνά αντικείμενο συζήτησης ως κρίση-από-την-ανάποδη, κρίση από πλησμονή, όχι από έλλειμμα. Πιθανότατα γι' αυτό, εν μέσω της απτής οικονομικής κρίσης που περνάει η χώρα, το θέατρο μοιάζει να συνεχίζει τον δρόμο του απτόητο, εξασκημένο καθώς είναι να ξεπερνά εμπόδια που καθηλώνουν τη δημιουργικότητα. Και, ναι, συμφωνώ μ' όσους λένε ότι η δυσκολία κάνει καλό στις τέχνες γιατί εξαναγκάζει τον επαναπροσδιορισμό σε σχέση με το απολύτως επείγον και αναγκαίο. Μία από τις συνέπειες (σαφώς θετική!) θα είναι ο περιορισμός του αριθμού παραστάσεων. Μία άλλη ότι θα δούμε ακόμη περισσότερες παραστάσεις με υποτυπώδη συμμετοχή των συμπληρωματικών τεχνών που συμμετέχουν στο θεατρικό γεγονός. Πολύ φοβάμαι πως τα «λιτά και απέριττα» σκηνικά και τα κοστούμια δρόμου θα γίνουν κανόνας - να η ευκαιρία για τους πιο επινοητικούς και εμπνευσμένους να μας εντυπωσιάσουν με τρόπους που δεν κοστίζουν, επιστρέφοντας στη χειροτεχνία ή προχωρώντας σε ευάγωγες λύσεις που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες.
Οπωσδήποτε τώρα θα φανεί ποιος δούλεψε στη σωστή κατεύθυνση τα χρόνια της αφθονίας που προηγήθηκαν και με αρκετή σοβαρότητα, ώστε να έχει διαμορφώσει ένα πιστό κοινό. Σκέφτομαι τρεις, τουλάχιστον, περιπτώσεις που, κρίνοντας από την πορεία τους τα προηγούμενα χρόνια, δεν έχουν να φοβούνται.
Εθνικό Θέατρο
Βασικό πόλο θεατρικού ενδιαφέροντος και αυτόν το χειμώνα αποτελεί το Εθνικό Θέατρο. Η κρίση φαίνεται ότι επέδρασε θετικά στον σχεδιασμό του φετινού ρεπερτορίου, που επιμένει σε έργα κλασικά αλλά όχι πολυπαιγμένα: τη Φρεναπάτη του Κορνέιγ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, την Εμιλία Γκαλότι, του Λέσινγκ, σε σκηνοθεσία Χουβαρδά, τον Σιρανό ντε Μπερζεράκ του Ροστάν, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, την Τριλογία του παραθερισμού του Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, το Γλυκό πουλί της νιότης του Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου, και τον Πλατόνοφ του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου! Επιπλέον, η Λυδία Κονιόρδου θα σκηνοθετήσει τη Στεφανία Γουλιώτη στην Τρισεύγενη του Παλαμά, η Κατερίνα Ευαγγελάτου θα σκηνοθετήσει τον Χρυσό Δράκο» του Σίμελπφενιχ και ο Νικίτα Μιλιβόγεβιτς τη διασκευή του μυθιστορήματος του Μάτεσι Η μητέρα του σκύλου.
Επιπλέον, το Εθνικό έχει συγκεντρώσει στο δυναμικό του εξαιρετικούς ηθοποιούς, ώστε και μόνο η ανάγνωση κάθε διανομής να προκαλεί ενδιαφέρον για την παράσταση.
Και μόνο θετικό βρίσκω το γεγονός ότι μειώθηκε ο αριθμός των νέων παραγωγών όπως κι ότι όλες (εκτός της παιδικής, που θα συνεχίζει να παρουσιάζεται στο θέατρο «Κατίνα Παξινού» του Ρεξ) θα συγκεντρωθούν και πάλι στο κτίριο της Αγίου Κωνσταντίνου, στην Κεντρική και στη Νέα Σκηνή. Θα σταματήσει ο κατακερματισμός των θεατών στους διάφορους χώρους, οι πληροφορίες για τις παραστάσεις θα κυκλοφορούν καλύτερα και θα υπάρχει μια ωφέλιμη διάχυση γνωμών από θεατές διαφορετικών παραστάσεων εντός του ίδιου χώρου, που λειτουργεί «διαφημιστικά». Επιπλέον, έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα, παραστάσεις πλήρεις (με έργα που απαιτούν πολυπρόσωπο θίασο, σκηνογραφία, κοστούμια και με την παρουσία των άλλων συνεργαζόμενων τεχνών) μόνο στο Εθνικό θα μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος. Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία της πρώτης κρατικής σκηνής: να παρουσιάσει παραστάσεις που να καλύπτουν το σκηνικό έλλειμμα (λόγω οικονομικής στενότητας) των υπολοίπων της αγοράς. Αν συμβεί αυτό, το Εθνικό Θέατρο έχει μεγάλες πιθανότητες να βγει κερδισμένο στο τέλος της δύσκολης χρονιάς που ανοίγει σε λίγο.
«Ιστορικά» επιχορηγούμενα
Έχουν κοινά χαρακτηριστικά: θέατρα μικρής χωρητικότητας που διαμορφώθηκαν εκτός του θεατρικού κέντρου, τα οποία εδραιώθηκαν με τη βοήθεια των επιχορηγήσεων του ΥΠ.ΠΟ. και που, παρουσιάζοντας έργα προσεκτικά επιλεγμένα, σκηνοθετημένα και ερμηνευμένα με προσωπική εμπλοκή κι αγάπη, κατέκτησαν με τα χρόνια θεατές που τους παρακολουθούν με συγκινητική εμπιστοσύνη.
Εξ αυτών, το Απλό Θέατρο του Αντώνη Αντύπα καταφεύγει σε δύο «κλασικούς» του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού θεάτρου (για να μη χρησιμοποιήσω τον αδόκιμο πια όρο «Θέατρο του Παραλόγου»): Eπιστάτης (1951) του Πίντερ (αγαπημένος συγγραφέας του Αντύπα), με Δημήτρη Καταλειφό, Δημοσθένη Παπαδόπουλο και Χάρη Φραγκούλη και «Ευτυχισμένες Μέρες» (1961) του Μπέκετ, με τη Ράνια Οικονομίδου και τον Κώστα Γαλανάκη.
Στον Πίντερ επανέρχεται και η Νέα Σκηνή. Στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων ο Λευτέρης Βογιατζής θα ασχοληθεί μ' ένα έργο άγνωστο μέχρι στιγμής στη χώρα μας, το Θερμοκήπιο (Ηothouse), που, αν και γραμμένο το 1958, βγήκε από το συρτάρι του συγγραφέα μόλις το 1980. Πρόκειται για μια ηθικo-πολιτική φάρσα με θέμα την εγγενή σ' όλα τα γραφειοκρατικά συστήματα διαφθορά, καθώς και την παθολογική καχυποψία, την παράνοια, τη λαγνεία που ανθούν κι εξαπλώνονται στα «θερμοκήπια» της γραφειοκρατικής εξουσίας. Εκτός από τον σκηνοθέτη, θα παίξουν ακόμη ο Παντελής Δεντάκης, ο Δημήτρης Ήμελλος, η Αλεξία Καλτσίκη, ο Ερρίκος Λίτσης και άλλοι.
Το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας είναι ίσως το μόνο που εδώ και χρόνια απαντάει στην «κρίση» με καλά έργα, σκηνοθετημένα από τους καλύτερους σκηνοθέτες και κυρίως χωρίς να υποκύπτει στην οικονομικά συμφέρουσα «λογική» των μονολόγων ή των έργων με δύο-τρία πρόσωπα. Τα τρία τελευταία χρόνια, π.χ., ανέβασε τη Βάσα του Γκόρκι, την Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας του Ντίρενματ και πέρσι τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ, ενώ και φέτος επιμένει σε πολυπρόσωπο έργο, στο Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα, με έναν εξαιρετικό γυναικείο θίασο: Μπέττυ Αρβανίτη, Σμαράγδα Σμυρναίου, Αννέζα Παπαδοπούλου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Γωγώ Μπρέμπου, Εκάβη Ντούμα, Κόρα Καρβούνη και Λουκία Μιχαλοπούλου. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Στάθης Λιβαθηνός.
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου, με συγκεκριμένη πολιτική ρεπερτορίου (έργα σύγχρονα, κατά κύριο λόγο) και με το άνοιγμα των τριών χώρων του σε νεότερους καλλιτέχνες, κατέκτησε ένα ενδιαφέρον, ζωηρό, σε μεγάλο ποσοστό νεανικό κοινό. Στην τρέχουσα δύσκολη συνθήκη, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος επέλεξε να μειώσει τον αριθμό των έργων που θα παρουσιάσει. Ο ίδιος θα σκηνοθετήσει τα Ορφανά (2009) του Ντένις Κέλι, ένα έργο για τη βία στις σύγχρονες πόλεις, με τρεις ηθοποιούς (Μιχάλης Οικονόμου, Μαρία Κίτσου και Όμηρος Πουλάκης). Του Κέλι είναι και το DΝΑ (2007), γραμμένο για εφηβικό κοινό, κατά παραγγελία του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, που θα ανεβεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε συμπαραγωγή με την ομάδα Grasshopper του Έκτορα Λυγίζου και της Σοφίας Βγενοπούλου. Τους ρόλους θα αποδώσει δεκαμελής νεανικός θίασος σε σκηνοθεσία της Βγενοπούλου.
Αντί άλλων, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος εμπιστεύεται και πάλι δύο πολυτάλαντους καλλιτέχνες που βρήκαν τον δρόμο τους από το θέατρό του: τον Βασίλη Μαυρογεωργίου και τον Κώστα Γάκη. Τον ερχόμενο χειμώνα θα δούμε το Μια τεράστια έκρηξη του Μαυρογεωργίου, σε σκηνοθεσία και των δύο και με μουσική/στίχους του Γάκη (θα παίζουν ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, η Κατερίνα Μαυρογεώργη και η Μαρία Φιλίνη) και το Δεν μιλάμε γι' αυτά του Γάκη και του Λευτέρη Καταχανά, με νέους ηθοποιούς (Προμηθέα Δοκιμάκη, Νάνσυ Μπούκλη, Στέλλα Νούλη), σε σκηνοθεσία και μουσική του Γάκη.
Το Θέατρο Τέχνης φέτος δοκιμάζεται περισσότερο από ποτέ, αφού πήρε κατά πολύ μικρότερη επιχορήγηση. Ωστόσο, το πρόγραμμα των έργων που θα παρουσιάσει δεν στερείται ενδιαφέροντος κι... εκπλήξεων. Το Υπόγειο στην Πεσμαζόγλου θ' ανοίξει με το Δείπνο της Μόιρα Μπουφίνι, μια σάτιρα της μεσαίας τάξης, της απληστίας, της φιλοδοξίας και της ανοησίας της, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Θα ερμηνεύσουν η Δήμητρα Χατούπη, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, η Μυρτώ Αλικάκη, ο Θόδωρος Κατσαφάδος κ.ά.
Η έκπληξη έρχεται στο δεύτερο μισό της σεζόν, όταν στη σκηνή του Υπογείου θα δούμε τη Μάρω Κοντού στο Εταίρων δράματα ή Το αρχαιότερο επάγγελμα, της Πόλα Βόγκελ. Μαζί της θα παίξει και η Μαρία Κωνσταντάρου - η υπόλοιπη διανομή αναμένεται.
Στη δεύτερη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης (Φρυνίχου) πριμοδοτείται η ελληνική γραφή. Τον Νοέμβριο θα δούμε μια θεατρική διασκευή (από τον Άκη Δήμου) του διηγήματος του Μένη Κουμανταρέα Η κυρία Κούλα. Τη Λυδία Κονιόρδου, τη Σοφία Σεϊρλή κ.ά. θα σκηνοθετήσει ο Νίκος Μαστοράκης. Θα ακολουθήσει το έργο Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, του κινηματογραφιστή Σταύρου Τσιώλη - τον γνωρίσαμε ως θεατρικό συγγραφέα πριν από λίγα χρόνια, με τα Κοκκινομπλέ Πατίνια, σε σκηνοθεσία Β. Θεοδωρόπουλου. Είναι κι αυτό ένα έργο για δύο γυναίκες - ποιες θα είναι θα μάθουμε εν καιρώ.
Νεότερα της κατηγορίας «επιχορηγούμενα»: Επί Κολωνώ, Από Μηχανής
Η Ελένη Σκότη συνεχίζει τον χαμηλόφωνο -αλλά επίμονο και εντέλει αποτελεσματικό- τρόπο της στα θεατρικά πράγματα της πόλης. Το Επί Κολωνώ θα ανοίξει τη νέα σεζόν με το πολύ επιτυχημένο Ροτβάιλερ και το Λα Τσούνγκα του Μάριο Βάργκας Λιόσα (με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σ' έναν απροσδόκητο ρόλο), αλλά από τον Δεκέμβριο θα ξεκινήσει η παράσταση Έγκλημα, πρόνοια, τιμωρία, λεφτά, δολοφονία συνταξιούχου του ανερχόμενου Σουηδού συγγραφέα Ματίας Άντερσον, μια πικρή κωμωδία που αντλεί από τον μυθιστορηματικό κόσμο του Ντοστογιέφσκι, αλλά εξελίσσεται στη Σουηδία σήμερα. Στη black box σκηνή του θεάτρου θα παρουσιαστεί με τον καινούργιο χρόνο το ψυχολογικό θρίλερ του Στίβεν Κινγκ Το μάθημα, όπου ένας υποδειγματικός μαθητής θα δείξει τη σκοτεινή πλευρά του και τα όρια μεταξύ καλού/κακού, παίζοντας παιχνίδια εξουσίας εις βάρος ενός ηλικιωμένου, αλλά με παρελθόν εγκληματία πολέμου.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το πρόγραμμα του Από Μηχανής Θεάτρου για τη καινούργια χειμερινή περίοδο. Στις 6 Οκτωβρίου ανοίγει, με τη Ρούλα Πατεράκη να ερμηνεύει σε δύο κύκλους εννέα παραστάσεων τα πέντε κεφάλαια της Ιστορίας των Μεταμορφώσεων του (άνδρα της) Γιάννη Πάνου. Για τους πιστούς της Πατεράκη, θυμίζω ότι ήδη έχει καταθέσει εν είδει μονολόγου την επίπονη ερμηνεία του Φιλοσόφου, τρίτο κεφάλαιο του μυθιστορήματος. Η ίδια σκηνοθετεί και την πρώτη μεγάλη φετινή παραγωγή του Από Μηχανής. Πρόκειται για τους Εξόριστους (1914), το μοναδικό θεατρικό έργο του Τζέιμς Τζόις, στο οποίο ο συγγραφέας εξετάζει την έννοια της εξορίας και τις μορφές που μπορεί να πάρει μέσα από δύο ερωτικά τρίγωνα. Ερμηνεύουν ο Άκης Βλουτής, ο Γιάννης Παπαδόπουλος, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, η Τασία Σοφιανίδου και η Ίριδα Χατζηαντωνίου. Με μικρές αλλαγές στο ίδιο σχήμα ηθοποιών (προστίθεται ο Περικλής Μουστάκης, φεύγει η Ίρ. Χατζηαντωνίου) θα αναλάβει από τον Φεβρουάριο το Ξύπνημα των νεκρών του Ίψεν (έργο που δεν έχει παρουσιαστεί ξανά στην Αθήνα, τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία), σε σκηνοθεσία του Λιθουανού Γκίνταρας Βάρνας.
Το βάρος των δύο προηγούμενων επιλογών στο Από Μηχανής έρχεται να ισορροπήσει η κωμωδία του (μάστερ στο είδος) Νόελ Κάουαρντ, από την περίοδο του μεσοπολέμου, Ο καλύτερος τρόπος να ζεις». Μακάρι ο Αντώνης Γαλέος που θα σκηνοθετήσει και οι ηθοποιοί που θα παίξουν (Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Φαίη Ξυλά, Νέστωρ Κοψιδάς και Δημήτρης Μακαλιάς) να ανταποκριθούν στο ευφυή ρυθμό και στο λαμπερό πνεύμα του έργου.
Και... γκέι θέατρο
Στο Από Μηχανής θα παρουσιαστεί και το Drunk enough to say I love you? (2006) της 78χρονης σήμερα Κάριλ Τσέρτσιλ, εμβληματικής μορφής της γυναικείας θεατρικής γραφής στο βρετανικό θέατρο τα τελευταία πενήντα χρόνια, που γνωρίζουμε ελλιπώς στην Ελλάδα. Είναι μια αναρχική κομεντί με ήρωες δύο γκέι άνδρες, που εκτός από τα προβλήματα της σχέσης τους, αντιμετωπίζουν θέματα όπως οι εκλογές, η τρομοκρατία, η δημοκρατία, η υποταγή, τα βασανιστήρια, ο καφές, το κάπνισμα, η οικολογία, τα οικονομικά συμφέροντα κ.ο.κ. Τον Κ. Γαβαλά και τον Γιώργο Ντούση θα σκηνοθετήσει η Κατερίνα Μπερδέκα.
Θα πείτε, κάθε έργο στο οποίο πρωταγωνιστούν γκέι είναι γκέι θέατρο; Η απάντηση δεν είναι της παρούσης, αλλά σε γενικές γραμμές, ναι, υπάρχει γκέι θέατρο, έργα με θέματα και διαχείριση που μπορεί να απολαύσει κυρίως ένα γκέι κοινό (π.χ. το Στάση Κουταλιού» του Τέρενς Μακ Νάλι). Υπάρχουν, όμως, και έργα που αφορούν εξίσου θεατές όλων ανεξαιρέτως των σεξουαλικών προτιμήσεων, και το έργο της Τσέτσιλ ανήκει σ' αυτά.
Στη χειμερινή Αθήνα, πάντως, κάτι τρέχει, που επιδιώκει να αλλάξει τους συνήθεις συσχετισμούς στη σύνθεση του κοινού (παραδοσιακά, οι γυναίκες θεατές είναι κατά πολύ περισσότερες από τους άνδρες). Άλλα τρία έργα με γκέι ήρωες θα προβληματίσουν ως προς το αν πρόκειται για γκέι θέατρο ή όχι. Ο Γιώργος Μεσσάλας θα ανεβάσει στο θέατρο Αλκυονίς το γνωστό Κάτω από τη σκάλα (The Staircase, 1966) του Τσαρλς Ντάγιερ, έχοντας δίπλα του, ως έτερον ήμισυ, τον Πάνο Χατζηκουτσέλη. Στο θέατρο Βικτώρια ο Δημήτρης Κομνηνός, φέτος, συνεργάζεται με τον συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργο Παλούμπη. Η σεζόν θα ξεκινήσει με τις 50 Λέξεις του Αμερικανού Μάικλ Βέλερ, έργο για ένα ζευγάρι (Μαρία Τσιμά και Χρήστος Σαπουντζής) σε σκηνοθεσία του Παλούμπη, αλλά από τα τέλη Φεβρουαρίου ο Κομνηνός θα σκηνοθετήσει το Fucking Games του Grae Cleugh (Βραβείο Ολίβιε 2002), καυστικό πορτρέτο δύο γκέι ζευγαριών (η διανομή αναμένεται).
Τέλος, και στο θέατρο της Ζωής Λάσκαρη, στην Αθηναΐδα, θα παρουσιαστεί ένα έργο που θίγει ζητήματα μπερδεμένων σεξουαλικών ταυτοτήτων και σχέσεων. Πρόκειται για το έργο του Alexi Kaye-Campbell, The Pride. Mε ενδιαφέρουσα δραματουργική σύλληψη (δύο ιστορίες που εξελίσσονται το 1958 και το 2008), η Περηφάνια μάζεψε αρκετά βραβεία στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη το 2008, οπότε έκανε πρεμιέρα. Εδώ θα το δούμε σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου με τον Πέτρο Λαγούτη, τον Στάθη Μαντζώρο, τη Λιλή Τσεσματζόγλου και τον Δημοσθένη Φίλιππα.
Η προέλαση της Ελληνικής Θεαμάτων
Στις δυνάμεις της Ελληνικής Θεαμάτων προστέθηκε φέτος ένα ακόμη θέατρο, της Κάτιας Δανδουλάκη. Εδώ θα παρακολουθήσουμε το Τhe god of carnage (Για όνομα του Θεού!) της Γιασμίν Ρεζά, του οποίου η πορεία εντυπωσιάζει: πρωτοπαρουσιάστηκε το 2007 στη Ζυρίχη και βραβεύτηκε με το Βραβείο Νεστρόι Καλύτερης Παράστασης, το 2008 στο Λονδίνο πήρε το Ολίβιε Καλύτερου Έργου και στη Νέα Υόρκη το ανάλογο Τόνι για το 2009! Την ελληνική παράσταση θα σκηνοθετήσει ο Σταμάτης Φασουλής. Θα πρωταγωνιστούν η Κάτια Δανδουλάκη, ο Γιάννης Φέρτης, ο Γιάννης Βούρος και η Κατιάνα Μπαλανίκα. Δεύτερο πολυβραβευμένο έργο για την ΕΛ.ΘΕΑ. είναι το Red του Τζον Λόγκαν, που θα σκηνοθετήσει και πάλι ο Σταμάτης Φασουλής στο θέατρο Χορν - ο ίδιος θα αποδώσει τον ρόλο του διάσημου μοντερνιστή ζωγράφου Μαρκ Ρόθκο, έχοντας δίπλα του τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. Κατά τ' άλλα, πολλές είναι οι παραγωγές της ΕΛ.ΘΕΑ. που θα επαναληφθούν λόγω παλαιότερης επιτυχίας (π.χ. το Συμπέθεροι από τα Τίρανα ή το Σεσουάρ για δολοφόνους που θα επαναληφθεί για δωδέκατη χρονιά). Παρά την κρίση, πολυπρόσωποι θίασοι υποστηρίζουν τις περισσότερες από τις παραστάσεις της Ελληνικής Θεαμάτων, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και δύο καινούργιες εμπορικές κωμωδίες: τα «Κορίτσια με τα μαύρα» των Ρήγα - Αποστόλου στο θέατρο Αλίκη (με Διαβάτη, Ρώπα, Καστάνη, Μουτίδου) και το Ράους των Ρέππα - Παπαθανασίου στο Πειραιώς 131 (με πρωταγωνιστές την Ελένη Γερασιμίδου, τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο, την Άβα Γαλανοπούλου, τη Βασιλική Ανδρίτσου, τον Παντελή Καναράκη, τον Σπύρο Πούλη κ.ά.)
Το κέντρο καλά κρατεί
Στην έκπληξη της συνάντησης δύο ηθοποιών με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά ποντάρει -υποθέτω- η παράσταση στο θέατρο Βρετάνια: ο Δημήτρης Λιγνάδης σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον Σαλιέρι στον Αμαντέους του Πίτερ Σάφερ, έχοντας δίπλα του τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στον ρόλο του Μότσαρτ! Μπορεί να υποθέσει κανείς ότι με Κιμούλη - Μαρκουλάκη στο Σλουθ (σε επανάληψη στο Θέατρο Αθηνών) και Παπακαλιάτη - Λιγνάδη στο Βρετάνια, ο πεζόδρομος της Βουκουρεστίου και τα πέριξ θα γνωρίσουν νέες μέρες δόξης λαμπρές - και ενδοξότερες όταν ο Νικήτας Τσακίρογλου εμφανιστεί στο Παλλάς με τον σαιξπηρικό Βασιλιά Ληρ, που σκηνοθέτησε προ διετίας ο Στάθης Λιβαθηνός στο ΚΘΒΕ και πήρε τις καλύτερες κριτικές. Στο Παλλάς δεν θα είναι, εννοείται, η ίδια παράσταση, μολονότι παραμένει ίδιο το βασικό δέλεαρ, η ερμηνεία του Τσακίρογλου.
Λίγο πιο κάτω, στο θέατρο Γκλόρια, θα ανεβεί η κωμωδία των Χρήστου Γιαννακόπουλου - Αλέκου Σακελλάριου Ένα βότσαλο στη λίμνη, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Τον ρόλο του πιστού αλλά τσιγκούνη συζύγου της ιστορίας, στον οποίο έλαμψε κάποτε το ταλέντο του Λογοθετίδη, θα αποδώσει ο Παύλος Χαϊκάλης.
Στο Μουσούρη της πλατείας Καρύτση η Άννα Παναγιωτοπούλου και ο Πέτρος Φιλιππίδης θα παίξουν μαζί στο Χάρολντ και Μοντ του Χίγκινς (αν θυμάστε, στη δεκαετία του '90 το έργο είχε σκίσει, με τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη και τον Γιάννη Βούρο).
Άλλη μία κωμωδία από τη μικρή, πικρή δεκαετία του '60 θα δούμε επί σκηνής θεάτρου. Στο θέατρο Κιβωτός ο Γιάννης Μπέζος θα σκηνοθετήσει το έργο του Γιώργου Τζαβέλλα Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα. Ο ίδιος θα ερμηνεύσει τον ρόλο του Αντωνάκη, έχοντας δίπλα του τη Ναταλία Τσαλίκη.
Το πλήθος των παραστάσεων, ήδη καταλάβατε, δεν μαρτυρά κρίση, το αντίθετο, και δεν αναφέρθηκαν πολλές ακόμη που θα μας απασχολήσουν στην πορεία. Κι αυτό από μόνο του είναι θετικό και αισιόδοξο (ας ελπίσουμε ότι εξίσου θετικές και αισιόδοξες θα είναι οι εντυπώσεις μας στο τέλος της σεζόν). Καλό φθινόπωρο!
σχόλια