ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και λιγο καιρο εχω γνωρισει μεσω κοινης παρεας ενα παιδι, ο οποιος μ' αρεσει και μαλλον του αρεσω και γω. Ομως, εγω σε λιγους μηνες θα φυγω για εξωτερικο(για 2 χρονια). Οποτε, ακομα και αν θελαμε και οι δυο να συμβει κατι αναμεσα μας, αυτο τωρα δεν μπορει να γινει. Γιατι και να ξεκινησει κατι μεταξυ μας, σε 2 μηνες περιπου θα πρεπει να το διακοψουμε. Γιατι εγω προσωπικα δεν ειμαι προθυμη να προσπαθησω να κανω σχεση απο τοσο μεγαλη αποσταση. Ολο αυτο το διαστημα βρισκομαστε, ειτε με παρεα, ειτε οι δυο μας και περναμε πολυ ωραια. Κανουμε ωραιες συζητησεις για τους εαυτους μας και νιωθω οτι ερχομαστε πιο κοντα και οτι δενομαστε. Ομως ρε γαμωτο, με πιανει μια μελαγχολια οταν σκεφτομαι οτι σε 2 μηνες περιπου αυτο θα πρεπει να σταματησει αναγκαστικα. Καθε φορα που βρισκομαστε εκεινος ειναι πολυ εκδηλωτικος μαζι μου, με αγκαλιαζει, με πειραζει, μου χαιδευει τα μαλλια, μου δειχνει γενικα με καθε τροπο οτι του αρεσω. Και εγω, ναι μεν λατρευω να καθομαστε αγκαλια και να απολαμβανω τα χαδια του, ομως ποτε δεν μπορω να απολαυσω ολοκληρωτικα αυτες τις στιγμες. Γιατι ξερω οτι σε λιγο καιρο αυτο θα πρεπει αναγκαστικα να τελειωσει. Και ειναι κριμα γαμωτο. Δεν εχω ιδεα εκεινος τι σκεφτεται. Δεν ξερω αν και κεινος στενοχωριεται που θα βρισκομαστε σε λιγο καιρο μακρια ο ενας απ' τον αλλον. Δεν ξερω αν γι' αυτον ειμαι κατι τοσο ξεχωριστο, οσο ξεχωριστος ειναι εκεινος για μενα. Δεν εχω γενικα ιδεα τι εχει στο μυαλο του. Και δεν ξερω καν αν θελω να μαθω. Δεν εχει και νοημα δηλαδη. Παντως μου τη δινει που μετα απο τοσο καιρο βρηκα και γω εναν ανθρωπο να με ενθουσιασει και να κανει την καρδια μου να χτυπαει δυνατα και δεν θα μπορεσω να ζησω τιποτα μαζι του. Ειναι κριμα ρε γαμωτο.