ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχει περάσει καιρός. Καιρός που σωπαίνω. Ακόμα και όταν μου έγραψες κι ένα σωρό «γιατί» και «μα τι είναι αυτά που γράφει» με έπνιγαν, σιώπησα. Σιώπησα μέχρι ότου οι κραυγές που με θόλωναν να γίνουν σκέψεις και να μπορώ να γράψω.Από την αρχή είχα διαπιστώσει και διαπίστωσα για άλλη μία και τελευταία πια φορά όταν χωρίσαμε, την απόσταση. Την απόσταση ανάμεσα στο τι είναι για σένα ο «Σημαντικός Άλλος», ο «Σύντροφος» και τι είναι για μένα.Πάντα όμως πίστευα ότι οι αποστάσεις αμβλύνονται. Ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν γέφυρες. Γέφυρες και ενώνουν βάραθρα και γκρεμούς, γέφυρες και μένουν μαζί ο ένας με τον άλλο. Και εξακολουθώ να το πιστεύω, παρόλο που τόσες φορές μαζί σου το αμφισβήτησα.Αρκεί, να θέλουν. Μα εσύ δεν θέλησες γέφυρες, ισότιμη σχέση, συνεννόηση και σεβασμό. Γεμάτος οργή και δίψα για επιβολή, μπροστά το κεφάλι να σαρώσεις τα πάντα προκειμένου να περάσει το δικό σου, η «φλασιά» σου, όπως έλεγες. Δεν είναι κριτική. Αυτός είσαι. Αυτό σου χρειάζεται, ενδεχομένως. Δεν ξέρω γιατί και δεν είμαι ψυχαναλύτρια. Ξέρω μόνο, ότι δεν μου χρειάζεται εμένα. Δεν μου χρειάζεται η ανισότητα, η λεκτική βία, το άδειασμα και η απόρριψη. Δίνω αγάπη και θέλω μόνο αγάπη. Γέφυρα που να ενώνει τις διαφορετικότητές μας, ώστε αυτές να μετατρέπονται στο μπαχαρικό που νοστιμίζει τη σχέση μας. Μέχρι την τελευταία στιγμή προσπάθησα και μέχρι την τελευταία στιγμή μπήκαν μπροστά τα βαρύτιμα «αρχίδια» σου και βγήκες «νικητής».Κι έρχεσαι και ζητάς σχέση μετά το χωρισμό. Φιλία; Δεν ξέρω πώς να την πώ. Αρνήθηκα, γιατί δεν επιθυμώ να προσφέρω τίποτα σε εσένα αλλά και σε όποιον άλλο, έχει να μου δώσει πίσω ψίχουλα. Θέλω περισσότερα. Και αυτά, τα πολύτιμά μου, τα συναισθήματά μου, δεν θα ξοδευτούν ξανά.Να είσαι καλά