Εκτός από τους τρεις της ομάδας Blitz, δεν ξέρω άλλο, μικρό ή μεγαλύτερο, θεατρικό σύνολο που να μην επαναπαύεται στα ήδη κατακτημένα αλλά να αναζητεί νέους τρόπους έκφρασης. Στο Cinepascope η Αγγελική Παπούλια, ο Χρήστος Πασσαλής και ο Γιώργος Βαλαής προχωρούν σ' ένα μετα-θέατρο που ανακαλύπτει τις συνισταμένες του εξαρχής μέσω των δυνατοτήτων που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες - που επιτρέπουν πια την απομόνωση των ήχων στο εξωτερικό περιβάλλον και την ως εκ τούτου απρόσκοπτη μετακίνηση της δράσης από τη σκηνή ενός κλειστού χώρου στον δρόμο.
Στο Cinemascope μπορεί ο ήχος να φτάνει στους θεατές μέσα από ασύρματα ακουστικά, αλλά η σκηνική δράση είναι ζωντανή, και μάλιστα εξελίσσεται στον δημόσιο χώρο γύρω από το Bios - άρα, το οπτικό μέρος της επικαθορίζεται από ένα σύνολο παραγόντων που δεν μπορούν να ελεγχθούν. Το ενδεχόμενο του «ατυχήματος», αυτού που μπορεί να συμβεί από περαστικούς που αγνοούν τι ακριβώς συμβαίνει και ν' αλλάξει καίρια το σενάριο, φορτίζει δυναμικά την πράξη.
Η παράσταση αρχίζει με δύο από τους ηθοποιούς να στέκονται στο απέναντι από το Bios πεζοδρόμιο της Πειραιώς, περιμένοντας ανήσυχοι. Μέσω των ακουστικών φτάνουν στ' αυτιά των θεατών οι ήχοι μιας λεωφόρου σε κάποια μεγάλη σύγχρονη πόλη: θόρυβοι από αυτοκίνητα, σειρήνες, ελικόπτερα και, κάπου πιο μακριά, εκρήξεις. Την εμπόλεμη συνθήκη επιβεβαιώνει μια τρίτη ηθοποιός, που πάνω στη διαχωριστική γραμμή της Πειραιώς, μ' ένα μικρόφωνο στο χέρι, περιγράφει την κατάσταση λίγο πριν το επερχόμενο τέλος του κόσμου. Την ίδια στιγμή ακούμε τη φωνή ενός «προφήτη», που καλεί τους περαστικούς στην έσχατη, πριν το τέλος, συνείδηση της ερημιάς τους. Φέιγ-βολάν πέφτουν από την ταράτσα του Bios που γράφουν «Μας εγκατέλειψαν» (το ίδιο σύνθημα γράφει και το πλακάτ της κοπέλας που στέκεται στο πεζοδρόμιο) και «Πουθενά δεν είσαι ασφαλής». Η συνθήκη είναι ακραία σε πραγματικό και σε δραματικό χρόνο: η ηθοποιός κινδυνεύει στη μέση του δρόμου, οι ήρωες της περφόρμανς ζουν τις τελευταίες μέρες της ζωής τους.
Στη συνέχεια οι θεατές οδηγούνται στον εσωτερικό χώρο του Bios και κάθονται απέναντι από την τζαμαρία (μια άλλου τύπου γυάλινη «κινηματογραφική οθόνη», εξού κι ο τίτλος), που βλέπει στον πεζόδρομο της Σαλαμίνος. Σταθερά φωτίζεται η είσοδος των δύο απέναντι σπιτιών, που κατά στιγμές γίνονται σκηνικοί χώροι επιμέρους δράσεων. Η πλατφόρμα ήχου Silent Sound Show - SSSh! που προμηθεύτηκε ο Βασίλης Χαραλαμπίδης, ο άνθρωπος πίσω από το Βios, στις αρχές του 2010, επιτρέπει τη δημιουργία δύο ηχητικών χώρων: ο ένας αφορά το ηχογραφημένο μέρος της περφόρμανς (μουσική, εξωτερικοί ήχοι, σχόλια του αφηγητή και σκέψεις των «περαστικών») κι ο άλλος τον λόγο που ερμηνεύουν ζωντανά οι ηθοποιοί. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει ο θαυμάσιος, σύντομος μονόλογος του αστροφυσικού Φραντς Σούμπερτ (τον ερμηνεύει ο Σύλλας Τζουμέρκας), που εξομολογείται την αποτυχία του να βρει μία ικανοποιητική επιστημονική εξήγηση για το φαινόμενο της ζωής και του υπάρχοντος κόσμου - η μόνη του βεβαιότητα είναι ότι, όπως τυχαία δημιουργήθηκε ο κόσμος, έτσι, χωρίς νόημα, κάποια στιγμή θα αφανιστεί. Όπως, επίσης, και η σύντομη εξομολόγηση του Γιώργου Βαλαή, που ως ψυχολόγος παραδέχεται τη ήττα του: δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν σε τίποτε. Οι άνθρωποι είναι κακοί, λέει, κι αγάπη δεν υπάρχει. Ο λόγος, η δύναμή του, εξουδετερωμένη - τώρα πια «γράφει μόνο χάπια».
Η περφόρμανς παρακολουθεί χρονικά τις 9 τελευταίες μέρες του κόσμου. Η συνθήκη είναι ακραία και ευνοεί την επίσπευση κρίσιμων αλλαγών στην ελάχιστη εναπομείνασα ζωή των ανθρώπων. Αυτό που σωστά «πιάνουν» οι Blitz, και κάποια στιγμή ακούγεται ως σχόλιο του αφηγητή, είναι ότι αντί κάποιας άλλης, ριζοσπαστικής αλλαγής, το μόνο που κάνουν οι άνθρωποι είναι να κλειστούν στα σπίτια τους.
Αν το σκεφτείς λίγο, πράγματι, τι άλλο θα έκαναν οι περισσότεροι από μας στην προοπτική του οριστικού τέλους, από το να κλειστούν στο προσωπικό τους «καταφύγιο»; Αν στον συνήθη κύκλο του βίου ούτε τη ζωή ούτε τον κόσμο γύρω μας μπορούμε να προστατεύσουμε, θα το κάνουμε λίγες ώρες πριν το τέλος; Όταν τα πάντα θα έχουν κριθεί; Στρουθοκάμηλοι χαμένοι στη ζούγκλα της πόλης προσπαθούν μάταια να κρύψουν το κεφάλι τους, χτυπώντας στο τσιμέντο.
Κι όμως, η δυνατότητα είναι εδώ μπροστά μας, κι αν αλλάζαμε στάση στα πράγματα, ποιος μπορεί με σιγουριά να πει ότι το τέλος δεν θα μπορούσε να αποτραπεί; Μία σκηνή της παράστασης είναι χαρακτηριστική: περνάει ένας άνδρας σε αναπηρικό καρότσι, που οδηγεί μία κοπέλα. Ακούμε τις σκέψεις τους: ο ένας σκέφτεται την εξάρτησή του από την κοπέλα που τον φροντίζει, η άλλη κάνει κάποιες αδιάφορες σκέψεις ρουτίνας. Σε επόμενη στιγμή, ωστόσο, φιλιούνται περιπαθώς (η κοπέλα κάθεται τώρα στα πόδια του ανάπηρου, που οδηγεί μόνος του το «όχημα»). Το ζοφερό δραματικό περιβάλλον στο Cinemascope διαρρηγνύεται από μικρά χιουμοριστικά ενσταντανέ.
Την τεχνολογικά καινοτόμο, δραματουργικά πρωτότυπη, γρήγορη στη ροή, ισορροπημένη στα υλικά της, με σκέψη, αίσθημα και χιούμορ, περφόρμανς της ομάδας Blitz υποστήριξαν οι ηθοποιοί Άρης Αρμαγανίδης, Γιώργος Βαλαής, Θανάσης Δεμίρης, Σιαμάκ Ετεμάντη, Αιμιλία Κακουριώτη, Βάσω Καμαράτου, Ελίνα Λούκου, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Ιφιγένεια Μακρή, Μαργιαλένα Μαμαρέλη, Αγγελική Μαρίνου, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Σύλλας Τζουμέρκας, Μαρία Φιλίνη. Μην τη χάσετε.
σχόλια