ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η φράση του τίτλου αυτού, όσο τρομερή κι'αν ακούγεται έχει γίνει πλέον το μότο της ζωής μου όσο αφορά την σχέση με την μητέρα μου. Από μικρό παιδί θυμάμαι να με κακοποιεί σωματικά και λεκτικά για πολλούς λόγους. Όταν ήμουν πολύ μικρή, γιατί δεν μπορούσε να βγει βόλτα χωρίς να με πάρει μαζί της. Όταν ξεκίνησα το σχολείο με κακοποιούσε για τους βαθμούς. Στην εφηβεία για τις φιλίες που δημιουργούσα η για τα φλέρτ. Πάντα ήμουν η άχρηστη, η χαζή, η ανήθικη, η άσχημη , η τρελή! Ότι και να έκανα προκειμένου να κερδίσω την αποδοχή της ήταν μάταιο. Όσο " ψηλά" ανέβαινα τόσο πιο κάτω προσπαθούσε να με ρίξει. Φυσικά στην έξω κοινωνία ήθελε να δείχνει ότι με υπεραγαπά. Μιλούσε με τιμητικά λόγια σε τρίτους και τους εκθείαζε συνεχώς τις δυνατότητες μου στο σχολείο κ.τ.λ Μου αγόραζε πάντα ακριβά ρούχα και προικιά προκειμένου να δείξει στην κοινωνία το πόσο καλή και δοτική μάνα ήταν!!! Και ο κόσμος φυσικά την πίστευε!!! Μεγαλώνοντας τα πράγματα χειροτέρεψαν. Σε ηλικία 18 ετών ήθελε να με παντρέψει με έναν πολύ μεγαλύτερο άντρα. Το παν για εκείνη στις σχέσεις ήταν η οικονομική αποκατάσταση και όχι η αγάπη και ο έρωτας. Εκεί έγινε και η μεγάλη σύγκρουση. Το να φύγω μακριά της ήταν επιβεβλημένο. Έφυγα στο εξωτερικό για σπουδές. Ακόμα και εκεί ήθελε να κάνει παρέμβαση. Στο τι θα σπουδάσω. Τον πρώτο χρόνο της έκανα τη χάρη. Την δεύτερη χρονιά όμως αποφάσισα να αλλάξω κατεύθυνση σπουδών και να κάνω αυτό που μου άρεσε. Τα φοιτητικά χρόνια μου ήταν ίσως από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Γνώρισα ανθρώπους που με αποδέχτηκαν γι'αυτό που είμαι. Με εκτίμησαν, με αγάπησαν. Δυστυχώς το τελευταίο έτος έκανε τα πάντα για να με φορτώσει ενοχές για το γεγονός ότι μου έστελναν χρήματα για να σπουδάσω. Η ψυχολογική πίεση που μου ασκούσε με έριξε σε κατάθλιψη με αποτέλεσμα να μην καταφέρω να περάσω τα μαθήματα του τελευταίου έτους. Να σημειωθεί ότι τα μαθήματα των προηγούμενων ετών τα είχα περάσει σχεδόν με άριστα. Αναγκαστικά γύρισα πίσω και έπιασα δουλειά. Μακριά και πάλι από το σπίτι. Στα 32 μου γνώρισα τον κατά έξι χρόνια νεότερο μου σύζυγο και πατέρα του παιδιού μου. Η μητέρα μόλις κατάλαβε ότι η σχέση πάει σοβαρά, έβαλε μπροστά το σχέδιο διάλυσης της σχέσης μου. Δεν τα κατάφερε, ο γάμος έγινε και φέραμε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι. Το πρώτο διάστημα μείναμε στο σπίτι της πεθεράς μου, μέχρι να διευκολυνθούμε οικονομικά για να μπορέσουμε να νοικιάσουμε δικό μας σπίτι. Αυτό δεν έγινε αφού ξέσπασε για τα καλά η οικονομική κρίση και χάσαμε τις δουλειές μας. Όντας άνεργοι και με μωρό παιδί δέχτηκα την πρόταση των γονιών να μείνω στο διαμέρισμα της οικογενειακής πολυκατοικίας. Ήξερα ότι δεν ήταν ότι καλύτερο και ο σύζυγος μου δεν συμφωνούσε, αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση. Φυσικά της έδωσα μια καλή ευκαιρία να μου διαλύσει τον γάμο που επιθυμούσε διακαώς. Ο σύζυγος έφυγε από το σπίτι μετά από έναν καυγά για χαζή αφορμή. Ο λόγος βέβαια ήταν οι παρεμβάσεις των γονιών μου και η συνεχής υποτίμηση που του έκαναν.Όντας ευάλωτη ψυχολογικά έγινα εύκολη λεία για τη μητέρα μου η οποία μου έκανε πλύση εγκεφάλου προκειμένου να πάρω τελικά διαζύγιο και δυστυχώς την πίστεψα και της έκανα το χατίρι. Τα χειρότερα ήρθαν όταν έμεινα πλέον μόνη!!!! Η ψυχολογική βία που μου ασκούσε καθημερινά ξεπερνάει κάθε φαντασία. Ιδιαίτερα μετά τα άσχημα μαντάτα για την κατάσταση της υγείας της, ο στόχος της πλέον είναι ξεκάθαρος. Ο θάνατος σου η ζωή μου! Πλέον αφού κατάφερε να μου χαλάσει τον γάμο, πρέπει να με στείλει και στον τάφο, στρέφοντας το ίδιο μου το παιδί εναντίον μου!!!! Η απόφαση πλέον να πάρω το παιδί μου και να φύγω από εκεί μέσα είχε παρθεί. Απλά περίμενα να βρώ μια πιο σταθερή δουλειά για να το τολμήσω. Επειδή κατάλαβε τις προθέσεις μου, φρόντισε μαζί με τον συνεργό πατέρα μου και με πέταξαν έξω από το σπίτι!!!! Αναγκαστικά έδωσα το παιδί στον πατέρα του και εγώ φιλοξενούμε σε φιλικά σπίτια μέχρι να καταφέρω να ορθοποδήσω. Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, χωρίς τα πράγματα μου και κυρίως μακριά από το παιδί μου. Ώρες ώρες απελπίζομαι και εύχομαι να τελειώσει η ζωή μου! Από την άλλη, πεισμώνω και δεν θέλω να της δώσω την ικανοποίηση ότι με νίκησε. Μου έρχεται συχνά στο νου η φράση της " θέλω να σε βλέπω μες την κατάθλιψη, θέλω να σε βλέπω να πονάς κι' εγώ να χαίρομαι, να χαίρομαι!!!! " . Δεν της αξίζει αυτή η χαρά λοιπόν και πρέπει να βρω την δύναμη να μην την τη δώσω!