ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΛΕΓΞΩ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ... ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΣΑΝ "ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ" 20ΧΡΟΝΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ... ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΑΓΧΟΣ (ΝΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΩ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑ, ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΓΧΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ), ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΠΟΛΥΤΑ. ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΒΡΑΔΙΑ ΚΑΙ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΥΠΝΟΣ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ. Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΠΡΑΞΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΑΧΥΚΑΡΔΙΑ. ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΩ ΣΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ (ΜΕΣ ΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΞΕΡΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΝΑ ΞΕΣΤΟΜΙΣΩ ΤΙΣ ΑΚΡΙΒΕΙΣ ΛΕΞΕΙΣ). ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΩ ΗΛΙΘΙΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΥΡΩΝΩ ΕΞΟΔΟΥΣ, ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ.ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΠΑΩ. ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΓΕΜΙΖΑΝ ΜΕ ΖΩΗ, ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΝΙΑΡΑ. ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΤΣΑΚ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ Ο,ΤΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΕΧΩ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΩ ΑΠ' ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠ' ΟΛΑ. ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΝΑ ΠΑΩ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ... ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕ ΘΕΛΩ. ΓΙΑΤΙ Ο ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΘΑ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΤΑΜΠΕΛΑ. Ε ΚΑΙ; ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΑ ΚΟΤΣΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΣΕ ΚΟΝΤΙΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΑ ΓΙ' ΑΥΤΟ, ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ Σ' ΕΝΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟ; ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ ΚΑΝΩ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΩ ΟΛΟ ΑΥΤΟ, ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑΤΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΩ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΩ, ΑΛΛΑ ΤΙΣ ΠΙΟ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΝΙΚΑΕΙ. ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΤΟ ΖΩ ΕΓΩ, ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ. ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΩ ΤΙΣ 2 ΦΙΛΕΣ ΠΟΥ ΕΧΩ, ΟΥΤΕ ΟΤΙ ΑΞΙΖΩ ΝΑ ΜΕ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ. ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΧΡΟΝΙΟ ΑΓΧΟΣ; ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΜΙΑ, ΔΥΟ, ΤΡΕΙΣ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΦΥΓΕΙ. ΚΑΙ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΙΚΙΟ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ Ο ΑΛΛΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΕΧΤΕΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΑΛΛΑΓΕΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕΜΙΑΣ. ΙΣΩΣ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ, ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΒΑΛΩ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΓΙΝΩ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ. ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ "ΗΡΕΜΗΣΕ, ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΑΙ". ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ. ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΟ, ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΩΡΑ ΘΑ ΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΜΟΥ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ, ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΤΣΑΚΙΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ, ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΤΑΧΥΚΑΡΔΙΑ ΟΤΑΝ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΠΙΤΙΟΥ, ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ, Β Α Ρ Ε Θ Η Κ Α. ΙΣΩΣ ΣΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ, ΑΦΟΥ ΜΟΝΟ ΚΑΚΟ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ. ΕΚΕΙΝΕΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ Η ΠΑΡΕΑ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΕΙ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΕΛΙΚΑ.