ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας, Είμαι 18 χρόνων, πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο. Συγκεκριμένα σπουδάζω στην Αμερική. Αυτό από μόνο του είναι δύσκολο. Όμως σήμερα θα ηθελα να μιλήσω για τους φίλους. Στο γυμνάσιο εκανα πολύ εύκολα φιλίες και ήμουν πολύ ανοιχτή. Στην Δευτέρα λυκείου άλλαξα σχολείο και γνώρισα κάποιον. Κάναμε σχέση και επειδή περνούσα πολύ χρόνο μαζί του δεν κατάφερα να δεθω με άτομα και να κάνω πραγματικούς φίλους, εκτος από μια κοπέλα, με αλλους απλά θα τύχει να μιλήσουμε. Και στην τελική ούτε ο πρώην μου μου έμεινε. Είχα τους φίλους μου από το παλιό μου σχολείο αλλά ήταν μακριά μου. Τελειώνοντας το λύκειο μπήκα στο πανεπιστήμιο και οι παρέες ήταν ένα θέμα που με άγχωνε παρά πολύ διότι ήμουν σε μια εντελώς διαφορετική χώρα. Βρηκα όμως μια άλλη ελληνίδα και από την πρώτη στιγμή δεθήκαμε πολύ. Στο μεταξύ υπήρχε και άλλη ελληνίδα στο πανεπιστήμιο αλλά έκανε ένα σεμεστερ στο εξωτερικό. Όσο περνούσε ο καιρός δενόμασταν παρά πολύ και την θεωρούσα κάτι παραπάνω από κολλητή μου. Την βοήθησα, της στάθηκα πολύ σε ότι και να ήθελε. Με το που ήρθε όμως η άλλη κοπέλα έγιναν κάποια πράγματα και αυτή αποφάσισε ότι δεν θέλει να μου λέει ούτε γεια προσπάθησα να της μιλήσω να λύσω την παρεξήγηση αλλά δεν ήθελε να μου μιλήσει. Στο μεταξύ και η "φίλη" μου άρχισε να μου τα γυρνάει εντάξει και εμείς δεν θα χαθούμε όμως και από την αρχή ήξερες ότι θα γυρίσει και μπορεί να μην τα πάτε καλά και πρέπει να είμαστε χαρουμενες που περάσαμε τόσα και οτι καμια δεν θα έβγαζε το σεμεστερ αν δεν κάναμε παρέα και αλλά διαφορά τέτοια. Και απλά νιώθω αδικημένη, νιώθω ότι δεν εκτίμησε τιποτα και με χρησιμοποίησε μέχρι να ερθει η άλλη φίλη της. Νιώθω πληγωμένη αλλά πραγματικά πιστεύω ότι γι αυτή τη κατάσταση φταίω μόνο εγώ και κανείς άλλος γιατί εγώ της έδωσα το δικαίωμα να μου φερθεί έτσι. Να με αντιμετωπίσει με αυτόν τον τρόπο. Τα βάζω μόνο με τον εαυτό μου. Δεν ήταν αυτή που γνώρισα. Μου έδωσε τελείως άλλη εντύπωση. Πίστευα ότι είχαμε κάτι δυνατό και τα πράγματα δεν πήγαιναν τέλεια εδώ στην ξενιτιά όμως είχα έναν άνθρωπο δικό μου. Τώρα η απόλυτη μοναξιά και είμαι στην άλλη άκρη του κόσμου μακριά από φίλους, οικογένεια. Και το πρόβλημα μου είναι οτι δεν μπορώ εύκολα να κάνω πραγματικές φιλίες. Δεν μπορώ να ανοίγομαι σε ανθρώπους. Δεν μ αρέσουν αυτά τα από πίσω θάβει ο ένας τον άλλον αλλά από μπροστά όλα μέλι γάλα σαν να μην τρέχει τιποτα. Αυτά τα ψεύτικα δεν τα μπορώ καθόλου. Και έχω γνωστούς εδώ στο πανεπιστήμιο όμως θέλω να κάνω πραγματικούς φίλους και δεν μπορώ να βρω τον τρόπο. Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και ότι ίσως επωφεληθώ εγώ αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με ενοχλούν τα πράγματα που συμβαίνουν. Σας παρακαλώ βρείτε μου μια λύση έστω μια βοήθεια θα την εκτιμούσα. Αφού δεν βοήθησαν φίλοι ας βοηθήσουν οι άγνωστοι. :)