ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

11 Φεβρουαρίου 2013.... Είμαι με την μητέρα μου στο υπόγειο parking μεγάλου σουπερ μαρκετ και ψάχνω απεγνωσμένα να βρω να παρκάρω!! Μια εβδομάδα ακριβώς πριν χάσαμε τον πατέρα μου από καρκίνο. Το περιμέναμε.... οπότε μια εβδομάδα μετά μας βρίσκει να θυμόμαστε ευτυχισμένες στιγμές!! Κι εκεί πάνω στο χάος του να βρούμε κάπου να παρατήσουμε το αμάξι κάνω την ερώτηση ματ!! Μαμά ο μπαμπάς πού ήταν όταν γεννήθηκα; Σε ταξίδι!! ( ναυπηγός στο επάγγελμα ο πατέρας μου τότε έλλειπε πολύ συχνά εκτός Ελλάδος). Ο μπαμπάς; Έλλειπε ο πατέρας μου σε ταξίδι ενώ ήξερε οτι θα γεννηθώ; Έλα πες την αλήθεια!! Με έχετε υιοθετήσει!! Και ταυτόχρονα το βλέμμα μου χαζεύει μπας και βρεί κάποιον με κλειδιά στο χέρι να παω να χωθώ και να περιμένω να φύγει!! Κι εκεί ακριβώς ακούω αυτό που περίμενα από τα 16 μου να ακούσω!! Γυρίζω και βλέπω την μαμά μέσα στα κλάμματα να κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και βγάζει πνιγμένα στο κλάμμα "μ". Πρώτη αντίδραση; Πέθανα στα γέλια!! Της είπα " Βρε ξανθούλα μου περίμενε να παρκάρουμε να κλάψουμε μαζί!!". Στην πραγματικότητα αυτό που ένιωσα είναι ανακούφιση και δέος!! Ανακούφιση γιατί το ήξερα και δέος γιατί έβλεπα στην κυριολεξία τους ώμους της μητέρας μου να ισιώνουν σα να είχε μόλις αφήσει ένα μεγάλο φορτίο το οποίο κράτησε για αρκετό διάστημα και πιάστηκε η μέση της, δέος γιατί αυτοί οι άνθρωποι ήταν δέκα φορές γονείς, γιατί βλέποντας την πίεση των χρόνων να φεύγει από πάνω της κατάλαβα την θυσία που είχαν κάνει για να έχω εγώ την ηρεμία μου!! Φυσικά όταν γυρίσαμε ήθελα να μου τα πει όλα!! Όχι γιατί με ενδιέφερε τόσο για μένα αλλά για να ηρεμίσει εκείνη!! Να τα βγάλει από μέσα της!! Η μόνη ένσταση που είχα είναι ότι τα παιδιά μου δεν έχουν καμία ελπίδα να τους μοιάσουν και ότι αν μου το έλεγε δέκα μέρες πριν θα είχε ηρεμίσει κι ο μπαμπάς μου, που έτρεμε την αντίδρασή μου, λες και δεν με ήξερε!! Το συμπέρασμα μετά από την εμπειρία μου αυτή είναι ότι οικογένεια και γονείς δεν είναι μόνο τα άτομα του γενεαλογικού μας δέντρου.... μπορούν εξίσου ,και πολλές φορές καλύτερα, να είναι οι θετοί γονείς μας αλλά και οι οικογένειές τους! Τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση ήμουν ένα τυχερό παιδί που όλοι είχαν ξεχάσει το πώς ήρθα στον κόσμο αυτό και ήμουν απλά η κόρη της αδελφής, αδελφού, ξαδέρφης,ξαδέρφου. Τι θα ήθελα να πω σ'αυτήν την γυναίκα που με γέννησε; Χμμ τίποτα!! Ίσως ένα ευχαριστώ! Αλλά και πάλι δεν ευθύνεται εκείνη που μπήκα σ'αυτή την οικογένεια, αλλά αυτό το αστεράκι που είχα εκεί ψηλά όταν ήρθα στον κόσμο και δεν με άφησε να χαθώ και η κοινωνική λειτουργός που έκανε σωστά την δουλειά της!! Ναι τώρα που το σκέφτομαι ευχαριστώ το σύμπαν που συνομώτησε για να βρεθώ με αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους!! Παιδιά που ίσως μάθατε ότι σας υιοθέτησαν πρόσφατα....... μην βιάζεστε να κρίνετε τους γονείς σας, είτε τους θετούς είτε τους βιολογικούς!! Αν ο θετός γονιός σας, σας έχει σεβαστεί,στηρίξει, αγαπήσει πραγματικά είναι άδικο να σκεφτείτε αρνητικά για εκείνον! Όσο για τον βιολογικό γονιό κι αυτός σας σεβάστηκε! Σας έφερε στον κόσμο και σας έδωσε την ευκαιρία να αναπνεύσετε και να γίνετε αυτός ο άνθρωπος που είστε τώρα! Κανείς δεν φταίει. Και οι γονείς είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη. Να θυμάστε ότι πρέπει να μην κατηγορήσετε κυρίως τον εαυτό σας. Είστε ένα τέλειο πλάσμα που ήρθε στον κόσμο και το αγάπησε η ίδια η ζωή ακόμα κι αν νιώθει ότι δεν το αγάπησε κανένας άλλος.