2.12.2017 | 22:17
...
Αποψε παλι με ποναει η μοναξια. Κι ας μην ειμαι μονη. Ολα αυτα τα "γιατί ", τα "αν" γυρίζουν στο μυαλο μου. Αρρωσταινω. Δε σε βλεπω και δεν μπορω να μαθω νεα σου. Θα ήθελα μονο να είσαι καλά. Προσευχομαι για εσενα. Και κάπως αισθάνομαι καλυτερα. Για λιγο. Υστερα παρακαλω το Θεο να με στειλει παλι στη ζωη σου, με ανταλλαγμα να παψω να εχω κατι που ειχα εως τωρα. Μα δεν είναι σωστο. Εσενα δε σε ρωτησα. Τη γνωμη σου δεν την ξερω. Και ουτε θα τη μαθω ποτε. Ας γινει λοιπον το θέλημα Του. Ας παψω πια να σε σκέφτομαι και να πονω. Ποτέ δεν έδωσες αφορμη κι ελπιδα. Γιατι σε περιμένω; Ας γυριζε ο χρόνος πισω, στις μερες που μπορουσα ακομα να σου δωσω μια αγκαλια. Τοτε που μπορουσα να ευχαριστηθω την παρέα σου αλλα φοβόμουν τα σχολια. Ας διαβαζες αυτες τις γραμμες κι ας μου απαντουσες για μια φορα.
