Οπότε ο "παλιός" προωθεί τον εαυτό του σε βάρος σου, έτσι δεν είναι;Τον/την κοιτάς σταθερά στα μάτια, του/της λες "ευχαριστώ, δε χρειάζομαι βοήθεια" και παραμένεις σταθερή στη θέση σου με τον ασθενή σου.Καλή δύναμη!
6.12.2017 | 23:55
Δεν μπορω..
παιδια εχω ενα προβλημα το οποιο με κραταει πισω.. με εστειλαν σε μια κλινικη να κανω τη πρακτικη μου ασκηση και εκει μεσα ειναι γυρω στα 15 παιδια τα οποια εγω δεν τα ξερω καθολου.. αυτοι προφανως ειναι συμφοιτητες.. και γνωριζονται.. εγω δεν εχω κανεναν.. πραγματικα νιωθω πολυ στεναχωρημενη γιατι καθε φορα που ειναι να παω σε εναν ασθενη να του κανω ασκησεις.. ερχεται καποιος "παλιος" και τον αναλαμβανει.. ειμαι καλη σε αυτο το τομεα και στην προηγουμενη μου κλινικη πηγα αριστα.. ομως εδω δεν μπορω να δειξω τις δυνατοτητες μου υπο αυτες τις συνθηκες.. νιωθω μονη.. δεν μπορω να πλησιασω κανενα παιδι γιατι νιωθω ακυρη στο συνολο που γνωριζονται και δεν ξερω εχω αγχωθει :( σκεφτηκα να παω σε εναν ειδικο να μιλησω για αυτο.. δεν μπορω να εχω τοσο μεγαλο θεμα με τι κοινωνικοποιηση μου... τι συμβουλη θα μου δινατε για ολη αυτη τη κατασταση;
1
