ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

'Εβλεπα μια συνέντευξη ενός αγαπημένου μου έλληνα σαραντάχρονου συγγραφέα(δεν θα ήθελα να αναφέρω το όνομά του) ο οποίος από ντροπαλότητα και επειδή είναι απόλυτα συνεσταλμένος κοίταζε κάτω και μερικές φορές φευγαλέα τον συνομιλητή του κατά τη διάρκεια της συνέντευξης.Και υπήρχαν κάποια σχόλια από κάτω που έλεγαν ότι είναι αντιπαθητικός, γιατί δεν κοιτάει στα μάτια τον συνομιλητή του, τι ψώνιο, τι... μπλα μπλα μπλα, κακίες τέλος πάντων που είναι το νούμερο ένα χαρακτηριστικό των ανθρώπων.Και κάποιοι απάντησαν ότι είναι από ντροπαλότητα.Και με βάση αυτή την απάντηση συνέχισαν τα άσχημα σχόλιά τους οι άλλοι και αναρωτιούνταν πώς είναι δυνατόν, έλεγαν, κάποιος που γράφει βιβλία και που έχει γράψει όλη του τη ζωή μέσα σε βιβλία(η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος έχει γράψει αρκετές αυτοβιογραφικές ιστορίες) και που μοιράστηκε όλα αυτά, να νιώθει ντροπή ή να είναι συνεσταλμένος κι ότι δεν είναι έτσι, απλά οτύπος είναι... και συνέχιζαν τέλος πάντων το υβρεολόγιό τους εναντίον του.Επειδή είμαι κι εγώ ένας ντροπαλός άνθρωπος που με τα χρόνια εκπαιδεύτηκα από μόνος μου να κοιτάζω τους συνομιλητές μου στα μάτια και να καταπιέζομαι εκείνη τη στιγμή αλλά παρ όλα αυτά να καταφέρνω να το κάνω για να μη δείχνω ''αγενής'', θέλω να πω ότι όντως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που χαμηλώνουν τα μάτια από συστολή κι αμηχανία. Και που ΣΕ ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν είναι δείγμα αδυναμίας τους αυτό, ούτε χρειάζονται ψυχολόγους και ψυχοθεραπείες, όπως προτείνουν κάποιοι,μόνο και μόνο επειδή οι ντροπαλοί είναι ευγενικές και ήσυχες παρουσίες στο χώρο.Ούτε σημαίνει ότι είναι ανόητοι επειδή δεν κάνουν αισθητή την παρουσία τους και δεν φωνάζουν όταν βρεθούν κάπου.Ή επειδή συνομιλούν κοιτώντας χαμηλά ή είναι κάπως αμήχανοι.Όσοι άνθρωποι αγάπησα ή ερωτεύτηκα ήταν έτσι, χαμηλών τόνων και με αγάπησαν κι εκείνοι επειδή κι εγώ είμαι έτσι.Απλά ζούμε σε έναν κόσμο που η φασαρία καλύπτει την ουσία.Μην κρίνετε λοιπόν, συνάνθρωποι, τόσο αβίαστα αυτούς που δεν κοιτούν τους συνομιλητές τους στα μάτια. Ούτε να τους βρίζετε γι' αυτό.Ζούμε δυστυχώς σε μια εποχή που έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε ανθρώπους να βρίζουν κοιτώντας τους άλλους στα μάτια ή να κάνουν κίνηση χειροδικίας κοιτώντας τους άλλους στα μάτια και να βρίσκονται κάποιοι να ενθαρρύνουν και να χαίρονται με τέτοιες συμπεριφορές.Αλλά το να μιλάει κάποιος χαμηλόφωνα ή να κοιτάει χαμηλά όταν μιλάει με κάποιον, αυτό, όχι, η στενομυαλιά μας δεν μας το επιτρέπει να το αγαπήσουμε, έχουμε έτοιμες τις προσβολές. Κρίμα.Αυτό ήθελα να πω, εννοείται με κλειστά σχόλια, γιατί δεν έχω ανάγκη το φαρμάκι (εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε όλους)Καλό βράδυ.