Είμαι 14χρονων. Ταυτίζομαι απόλυτα με όλα όσα είπες. Κάθε πρόταση που έλεγες ήταν σαν ένας καθρέπτης και εγώ να έβλεπα τον εαυτό μου. Έχασα τον πατέρα μου πριν 3,5 χρόνια, είχα πιο στενή σχέση με την μητέρα μου, παρόλα αυτά εκείνος ήταν αυτός που θα περνούσα καλύτερα γιατί ταιριάζουμε σχεδόν στα πάντα. Η ψυχή του ήταν αγνή, όπως και η δίκη μου. Τα παιδιά στην ηλικία μου έχουν τόσα προβλήματα, ασήμαντα που νομίζουν ότι είναι σημαντικά.Εχουν τα πάντα με λίγα λόγια. Τους γονείς τους, ένα υγιές περιβάλλον και ασχολούνται με γκόμενους. Κάθε μέρα οι ίδιες σκέψεις.
16.3.2018 | 01:59
Μου λειπει απιστευτα ο μπαμπας μου
Αν ζουσε η κατασταση θα ηταν διαφορετικη,το ξερω.Το γεγονός ότι δεν μπορω να του μιλησω με τρελαινει, να μου πει μια κουβεντα.Νιωθω πολύ πιο ωριμη για την ηλικια μου και εκνευρίζομαι που τα αλλα παιδια ζουν ανεμελα και προβληματίζονται για ψευτικες φιλιες και αγορια.Οταν παλευεις 6 χρονια με την αρρωστια μεσα στο ιδιο σου το σπιτι και βιωνεις και την απωλεια,ολα τα αλλα φαινονται ασήμαντα.Ημουν παιδακι και εγινα γυναικα,μακαρι ο μπαμπας μου να εβλεπε αυτην την αλλαγη.Κανεις δεν καταλαβαινει πως αισθάνομαι που η γνωμη μου στο σπιτι είναι το 1/2, ότι πρεπει να παρω αποφασεις που σε αλλους παιρνουν οι γονεις τους.Και όταν δεν ασχολούμαι με αυτές τις βλακείες οι φιλοι μου απορουν,λενε ότι είμαι ψυχρη και ότι δεν εχω αισθηματα...Πρεπει να εξασφαλισω μια καλη δουλεια για το μελλον που να εχει κυρος και πολλα κερδη-αιτημα οικογενειας,να βγαινω εξω με τους φιλους μου για να εχω φιλους,να κανω καλη χρηση των χρηματων μου κτλ. Μακαρι να ειχα 28 ωρες τη μερα...πιστευω πως αν ηταν ο πατερας μου θα με ηρεμουσε,γιατι δεν μου αρεσει που το λεω αυτό αλλα σαν χαρακτήρες είμασταν ιδιοι και είχαμε τον ιδιο κωδικα επικοινωνιας,παρολο που πιο πολύ μιλουσα με τη μητερα μου.
2
