ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή αυτό που διάβασα στα σχόλια κάποιου σχολιαστή ένιωσα την ανάγκη να γράψω κι εγώ για έναν έρωτα που με βασανίζει σχεδόν 3μιση χρόνια τώρα.Κι πιο πολύ θα το γράψω γιατί νιώθω ακριβώς αυτό που γράφει ο τίτλος. Και εξηγώ...Νέα δουλειά για εμένα,αυτός ήδη εκεί. Δουλεύουμε στον ίδιο χώρο, άλλη ομάδα εγώ άλλη αυτός. Τον πιάνει το μάτι μου και σκέφτομαι "μα τι γλύκας που είναι αυτός?". Εν τω μεταξύ να μην είναι καθόλου από τους τύπους τους ουάου, που γυρνάνε οι γυναίκες και τους χαζεύουν, ένα φυσιολογικό αγόρι που από όσο μπορούσα να καταλάβω μου έριχνε 3-4 χρόνια. Γνωριζόμαστε καποια στιγμή, φίλοι στο Facebook, φίλοι στο Instagram, φίλοι στο snapchat, οτι κοινωνικό δίκτυο, φίλοι εμείς. Μιλούσαμε αλλά παρέα στη δουλειά δεν κάναμε. Εγώ σε σχέση τότε, χωρίζω, μιλούσαμε με αυτόν. Πάντα κάτι πήγαινε να πει, κάτι πήγαινα να πω, κανείς δεν πήγαινε παρακάτω. Με πλησιάζει κάποιος απο την δουλειά, γοητεύομαι, στο μυαλό μου πάντα αυτός όμως... Προχωράει το θέμα με τον άλλον, δεν το κάνουμε θέμα στη δουλειά για ευνόητους λόγους. Και ξεκινάμε μια επικοινωνία όταν οι σχέσεις μας δεν πήγαιναν καλά. Όταν εγω ζοριζόμουν, του μιλούσα, αυτός το ίδιο. Ουσιαστικά και οι 2 περιμέναμε αυτό το "φύγε απο αυτόν/αυτήν, σε θέλω". Δεν το είπε κανείς. Χωρίζω το καλοκαίρι. Πέφτω στα πατώματα, σκέφτομαι αυτόν. Λέω όχι, θα περιμένεις, θα γίνεις καλά και μετά θα του μιλήσεις. Έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, ξεπερνάω τον χωρισμό μου, στέλνω μήνυμα. Κανονίζουμε καφέ άμεσα, σαν να μην πέρασε μια μέρα... (Να σημειωθεί ότι εγώ έχω αλλάξει δουλειά σχεδόν 1 χρόνο τώρα).Να νιώθω μέσα μου έναν αγνό έρωτα, σαν να είμαι 15 χρονών ... Κοντεύω τα 30 εν τω μεταξύ εγώ...Μου λέει οτι έχει κοπέλα. Φυσικά έχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μου... Και αρχίζουμε μεταμεσονύκτιες συζητήσεις. Εκμυστηρευτηκαμε όλα όσα δεν είχαν ειπωθεί από το 2014. Ερωτευμένος μαζί μου κι εγώ μαζί του τόσα χρόνια. Δεν μπορεί να χωρίσει, δεν θέλει. Περνάει καλά λέει. Αλλά έπρεπε να μου τα πει. Του ειπα κι εγώ οσα ειχα στην καρδιά μου. Μου ζήτησε να τον κρατήσω στη καρδιά μου...ένα βράδυ, ήρθαμε πιο κοντά απο ποτέ. Δεν συναντηθήκαμε, δεν κάναμε έρωτα, αλλά ανοίξαμε έτσι τις καρδιές μας, ήρθαμε τόσο κοντά, μπήκαμε ο ένας στην ψυχή του άλλου. Και έπειτα σταματήσαμε να μιλάμε. Ορκιστήκαμε ότι θα κρατήσουμε ο ένας τον άλλον όσο πιο βαθιά γίνεται στις καρδιές μας. Σημερα μιλήσαμε μετά από 3-4 μήνες. Μου είπε οτι του λείπω. Είναι ακόμα μαζί της. Του ζήτησα να με σκέφτεται. Μου είπε οτι το κάνει και περισσότερο από όσο πρέπει. Ξέρω πως κάποτε οι δρόμοι μας θα συναντηθούν. Δεν ξέρω πότε... Απλά διαβάζοντας αυτή τη φράση... σαν να μου έκλεισε το μάτι!!!