Ξεκινώ από κει που τελειώνει η προηγούμενη απάντηση. Ψάξε να βρεις ένα ψυχολόγο να συζητήσεις όλα αυτά που σε απασχολούν. Είμαι σίγουρη ότι μπορείς ν' αλλάξεις τον τρόπο που σκέπτεσαι και να εκλογικεύσεις τους φόβους σου - που όλοι, λίγο πολύ έχουμε για το θάνατο αγαπημένων προσώπων- Μην καθυστερείς και μη μένεις σ' αυτήν την κατάσταση.
18.3.2018 | 01:21
Μια συμβουλή;
Ειμαι 22 χρονων, εχω αργησει, δεν εχω τελειωσει ακομα τη σχολη μου, ειναι πολυ δυσκολη αλλα δεν με γεμιζει και πολυ. Το καταλαβα στην πορεια. Φιλους δεν εχω (το γιατι δεν θα το αναλυσω γιατι ειναι μεγαλη ιστορία αλλα και δεν θελω να ρωτησω κατι για αυτο) . Μενω με τους γονεις μου οι οποιοι είναι μεροκαματιαρηδες, η μανα μου δεν δουλευει βεβαια, ειναι μεσα ολη μερα, μεσα στη στεναχωρια και σαν εξαθλιωμενη, δεν βγαινει να παει πουθενα. Παιρνω απο τους γονεις μου μιζερια, στεναχωρια και αρνητισμό. Παρολα αυτα επειδη θελω να ειμαι ευγνωμων με οσα εχω ευχαριστώ το θεο που ζουν και εχω εμμονη με το θανατο. Και φοβαμαι οτι οταν πεθανουν τι θα απογινω εγώ που δεν εχω καν αδερφια, εχω μονο αυτους, θα μεινω παντελως μονη μου; Για σύντροφο/άνδρα αποκλειεται γιατι αφενός δεν πληρω καθολου τα πρότυπα ομορφιας αφετερου δυσκολα με αγγιζει καποιος συναισθηματικα, ειμαι δυσκολος ανθρωπος να αγαπηθει και να αγαπήσει. Φοβαμαι οτι αν τους χασω θα χασω τον κοσμο μου και οσο τους βλεπω μεσα στη θλιψη αυτο το συναισθημα γιγαντωνεται. Δεν ειμαστε απο τις χαρουμενες οικογενειες που επειδη ειναι τοσο χαρουμενες τα παιδια ουτε καν μπαινουν στη διαδικασια να σκεφτουν κάτι αρνητικο. Ειμαστε σαν εξαθλιωμενη-θλιμμενη οικογένεια και αυτο με μαχαιρωνει στην καρδια μερα με τη μερα. Πως να μην σκεφτομαι οτι θα τους χασω; Πως να μην νιωθω τελειως μονη μου; .... Φοβαμαι. Φοβάμαι τη μερα που στο σπιτι δεν θα ειναι κανεις απο τους δυο. Εστω με την κατάθλιψη τους να γεμίζουν το σπιτι...
2
