Έπειτα από είκοσι ολόκληρα χρόνια συνεχούς εργασίας στο κρατικό ραδιόφωνο, τα σκληρά μέτρα λιτότητας κι η επακόλουθη αύξηση της ανεργίας στη χώρα μας τον οδήγησαν στην απελπισία, αφού δεν μπορούσε πλέον να συντηρήσει τον εαυτό του κι έτσι βρέθηκε στον δρόμο. «Μετά το ραδιόφωνο, δούλεψα κάποια χρόνια ως τεχνικός δικτύων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά και στο Τμήμα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Κάποια στιγμή η εργασία μου έγινε part-time, μέχρι που, μήνα με τον μήνα και χρόνο με τον χρόνο, την έχασα κι αυτή. Ξέρω ότι είναι αρκετά δύσκολο για τους νέους ανθρώπους που προσπαθούν να ξεκινήσουν τη ζωή τους και δεν βρίσκουν δουλειά, αλλά σκεφθείτε και το ψυχολογικό άγχος που έχει ένας άνθρωπος κάποια ηλικίας, όπως είμαι εγώ, όταν μένει άνεργος στα εξήντα του, λίγο πριν απ’ τη σύνταξη! Ο ηλικιωμένος δεν μπορεί να ξεκινήσει απ’ την αρχή. Έπαθα κατάθλιψη και όταν συνειδητοποίησα ότι με κυρίευαν αυτοκτονικές τάσεις, έψαξα για βοήθεια». Και τη βρήκε στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού στη ΜΚΟ Κλίμακα, οργάνωση που αποτελείται από μια ομάδα ψυχολόγων, νοσοκόμων και κοινωνικών λειτουργών και ασχολείται από το 2000 με τους άστεγους, υποδεχόμενη καθημερινά όλο και περισσότερους απελπισμένους συμπολίτες μας που η κρίση έχει ισοπεδώσει.
Σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση, ο αριθμός των αστέγων στη χώρα μας υπολογίζεται γύρω στους 20.000, αριθμός που θα μπορούσε να αποτελέσει τον πληθυσμό μιας ολόκληρης πόλης. Η άνθρωποι της Κλίμακας λένε πως η αυξητική τάση του πληθυσμού των αστέγων κυμαίνεται από 20% έως 25%, ενώ ταυτόχρονα αλλάζει και το προφίλ των ανθρώπων που ζουν είτε στον δρόμο είτε σε ακατάλληλες συνθήκες στέγασης, όπως σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, άδειες αποθήκες και, σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμα και στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου τους. Πρόκειται γι’ ανθρώπους μετρίου έως υψηλού μορφωτικού επιπέδου, που δεν παρουσιάζουν προβλήματα ψυχικής υγείας, εξαρτήσεις ή προβλήματα παραβατικότητας και που μέχρι πρότινος μπορούσαν, έστω και με δυσκολία, να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες τους.
Ο κ. Μπαρκούρης φιλοξενείται στον ξενώνα της οργάνωσης, στον Κεραμεικό, και προσπαθεί ν’ αντλήσει αισιοδοξία μέσα από την εθελοντική προσφορά σε ανθρώπους που έχουν βρεθεί στην ίδια θέση με αυτόν, οργώνοντας την πόλη και κινητοποιώντας φίλους, γνωστούς και αγνώστους ώστε να προσφέρουν τρόφιμα και ρούχα, ενώ ταυτόχρονα βοηθά με τις γνώσεις του στη λειτουργία του ιντερνετικού σταθμού της Κλίμακας και κάνει εκπομπή δυο φορές την εβδομάδα. «Τρελάθηκα όταν είδα ένα σωρό ανθρώπους να φεύγουν, σκυμμένοι και ταλαιπωρημένοι, αφού ήρθαν κι έφαγαν ένα πιάτο φαΐ. Ανοίγει η πόρτα, φεύγουν κι αναρωτιέσαι: «πού πάνε αυτοί οι άνθρωποι;». Οι άστεγοι δεν είναι αλήτες. Είναι άνθρωποι με προβλήματα, χωρίς οικογένεια, άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Δεν είναι εγκληματίες. Προσπαθούν να επιβιώσουν όπως-όπως, χωρίς να πειράζουν τον διπλανό στους και παράλληλα πρέπει να προστατεύσουν την ίδια τους τη ζωή, γιατί, όταν κοιμάσαι έξω, θα έρθουν να σε κλοτσήσουν, να σε κλέψουν, θα έρθει ο αστυνόμος να σε διώξει, θα παραπονεθεί η γειτονιά ότι βρομίζεις τον τόπο. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν άστεγοι που περιμένουν πώς και πώς να έρθουν στην Κλίμακα δυο φορές την εβδομάδα για να πλυθούν και να κάνουν την μπουγάδα τους. Δεν έχουν άλλο τρόπο. Τους θέλεις καθαρούς; Δώσε τους χώρο να πλυθούν! Τους θες να μην κλέβουν; Δώσε τους του ένα πιάτο φαΐ! Όσο βρισκόμουν κι εγώ στον δικό μου κόσμο, δεν γνώριζα ότι υπήρχαν αυτές οι καταστάσεις κι έτσι τώρα νιώθω ότι αναπληρώνω αυτό που δεν έκανα τότε: την εθελοντική προσφορά που δίνει μια ικανοποίηση, την οποία έπρεπε να είχα νιώσει πολύ πιο πριν. Το βασικότερο που μαθαίνεις όταν βρίσκεσαι σε τόσο απελπιστική κατάσταση είναι η δύναμη της αλληλεγγύης, γιατί αν δεν βοηθάμε ο ένας τον άλλον στις δύσκολες στιγμές θα μας πάρει και θα μας σηκώσει. Είναι σημαντικό να αισθάνεσαι ότι κάποιος νοιάζεται για σένα. Τις προάλλες είδα έναν συγκάτοικό μου κάτω απ’ τα αστέρια να μου λέει όλο χαρά ότι του χάρισαν ένα sleeping bag. Ήταν τόσο χαρούμενος που θα κοιμότανε μέσα σ’ αυτό κάτω απ’ τη γέφυρα που σκέφτηκα: «κοίτα να δεις με τι μπορεί να νιώσει ευτυχία ένας άνθρωπος!». Δεν χρειάζονται δεκαχίλιαρα για να πεις ότι έδωσες χαρά στον συνάνθρωπό σου».
σχόλια