ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γενικότερα βλέπω μια τάση (αρκετά εδώ μέσα) που όποιος εκφράσει μια συναισθηματική αδυναμία, δεν νοιώθει καλά με τον εαυτό του, κατάθλιψη. χαμηλή αυτοπεποίθηση και χίλια μύρια άλλα η απάντηση που λαμβάνει επί το πλείστον είναι να επισκεφτεί ψυχολόγο. Προσωπικά δεν βρίσκω κάτι αρνητικό σε αυτό παρόλο αυτά υπάρχει μια ψευδής πεποίθηση ότι ο ψυχολόγος θα σου αλλάξει ριζικά την καθημερινότητα. Μετά την εμπειρία με ψυχίατρο και όχι ψυχολόγο, γιατί το δίνω 50€ για μια συζήτηση 15λτ με έναν άγνωστο χωρίς να έχω αγωγή μου φαίνεται σαν να πετάω τα λεφτά μου. Προσωπικά το πιο δύσκολο ήταν να πάω την πρώτη φόρα, έκανα 4 χρόνια να πάρω την απόφαση απ τα 16-20, γιατί η ψυχική ασθένεια στην Ελλάδα είναι τεράστιο ταμπού, σαν άντρας αν εμφανίσεις έστω και ένα σημάδι συναισθηματικής αδυναμία θα σε πατήσουν όλοι. Δεν το είπα σε κανέναν απολύτως έκανα κάπου στις 5 συνεδρίες μέσα σε 9 μήνες, έχω τελειώσει με αυτές και την αγωγή εδώ και μισό χρόνο γιατί δεν ένοιωθα ότι μου πρόσφεραν κάτι συν ότι ξόδευα και χρήματα. Απ όλο αυτό το μεγαλύτερο κέρδος για μένα ήταν ότι απέκτησα θάρρος την πρώτη φόρα που πήγα, οι επόμενες ήταν κάπως αδιάφορες και η αγωγή δεν με εντυπωσίασε. Ο κύριος λόγος που πήγα ήταν γιατί το είχα σαν υποχρέωση και δεν μπορούσα να προχωρήσω αν δεν το έκανα, συν ότι ήθελα να πειραματιστώ με την αγωγή. Απ όλο αυτό αναθεώρησα κάποια πράγματα και έμαθα ότι θέλει θάρρος και @@ έξω και να έχεις στόχους, αυτά τα πράγματα θα μπορούσα να τα μάθω και απ τον πατέρα μου, φίλους ή κάποιο μέντορα αλλά είμαστε όλοι υπερβολικά χαμένοι στο εγώ μας και μπροστά από οθόνες που σταματήσαμε να ασχολούμαστε με άλλους, έτσι τους στέλνουμε όλους στον ψυχολόγο. Καταλαβαίνω ότι έτσι είναι η σύγχρονη κοινωνία και δεν γίνετε να αλλάξει, η μόνη λύση είναι να προσαρμοστεί ο καθένας σε αυτή την καθημερινότητα ώστε ο χρόνος του σε αυτόν τον πλανήτη να είναι έστω υποφερτός Αυτά από μένα