Ήρθα στην Αθήνα το 1989, ύστερα από πρόσκληση της μετέπειτα συζύγου μου Ελένης Κορωναίου, προκειμένου να κάνω μια έκθεση στην γκαλερί της. Γνώριζα ήδη την Αθήνα από τις διακοπές που είχα κάνει εδώ κάπου στα ‘70s, οπότε δεν μου προκάλεσαν έκπληξη τα όσα είδα. Αυτό το μητροπολιτικό «τέρας» μου άρεσε από τηn πρώτη στιγμή. Θεωρώ αδιανόητο η τέχνη μου να υπάρχει χωρίς αστικό φόντο, και έχοντας ζήσει και δουλέψει για χρόνια στη Νέα Υόρκη και στο Βερολίνο ήταν συναρπαστικό για μένα να δουλέψω σ’ αυτό το νέο περιβάλλον. Πολύ γρήγορα ένιωσα εξαρτημένος απ’ τοn μεσογειακό τρόπο ζωής και την ομορφιά της χώρας, τους συγγραφείς και τη μουσική.
Eπομένως, η απόφασή μου να ζήσω και να δουλέψω εδώ (εκτός απ’ το Βερολίνο, όπου μέχρι σήμερα διατηρώ ένα διαμέρισμα κι ένα στούντιο) ήταν πολύ εύκολη. Ήταν σαν ν’ ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για μένα. Σύντομα νοίκιασα ένα στούντιο και άρχισα να αισθάνομαι οικεία με αυτή την καινούργια κατάσταση. Εκτότε άρχισα να τραβάω χιλιάδες φωτογραφίες της πόλης.
Στα επόμενα χρόνια δημιούργησα αρκετούς πίνακες που αλληλεπιδρούσαν μ’ έναν αφηρημένο τρόπο με την πόλη της Αθήνας, αυτή την τεράστια θάλασσα από τσιμέντο. Κάποιοι από αυτούς τους πίνακες παρουσιάστηκαν το καλοκαίρι που μας πέρασε στην έκθεση «Last Grand Tour» σε επιμέλεια της Jessica Morgan, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης .
Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών δεν «στέρεψα» ποτέ από ιδέες που ν’ αφορούν τη δουλειά μου, και στην τελευταία εικαστική έκθεσή μου αυτήν τη χρονιά υπήρχαν κάποια από αυτά τα κολάζ που ασχολούνταν με την ελληνική πραγματικότητα. Μια διαρκής προβληματική κατάσταση. Η Αθήνα αποκαλείται «arrival city» σαν το Βερολίνο, την Κωνσταντινούπολη, το Λος Άντζελες και τη Βομβάη. Πόλεις, δηλαδή, που αλλάζουν συνεχώς και βρίσκονται σε μόνιμη ροή. Αυτήν τη σιγμή παρατηρείται μια τεράστια μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων από την ύπαιθρο ή τις φτωχές πόλεις στις μεγάλες πόλεις και αυτή η νέου τύπου μετανάστευση θα σχηματοποιήσει αυτό τον αιώνα, δημιουργώντας έναν εντελώς καινούργιο κόσμο.
Η Αθήνα έχει περάσει μέσα από ένα σύμπλεγμα μεγάλων αλλαγών από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Όταν ήρθα εδώ δεν υπήρχε σχεδόν καμία διεθνής σχέση ή σύνδεση στον τομέα της σύγχρονης τέχνης. Υπήρχε μεγάλη έλλειψη πληροφοριών κι ελάχιστα μέρη όπου μπορούσες να δεις ενδιαφέρουσα τέχνη. Βοήθησα τη γυναίκα μου να καθιερώσει μίια γκαλερί με διεθνή προσανατολισμό. Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας ήταν αναζωογονητικό να βλέπεις εκθέσεις, όπως αυτές του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στο Σπίτι της Κύπρου, στο Κολωνάκι, ή την έκθεση της συλλογής του Δάκη Ιωάννου. Στη συνέχεια υπήρξε μια σειρά από ενδιαφέρουσες εκθέσεις και παρουσιάσεις από άλλους συλλέκτες.
Σήμερα υπάρχουν δυο μπιενάλε, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ οι εξελίξεις στην τέχνη είναι πολύ ενδιαφέρουσες (Remap, Art Athina κ.λπ.). Ωστόσο, διαπιστώνω πως υπάρχουν ακόμα πολύ μεγάλες δυσκολίες ώστε να καταφέρει ένας Έλληνας καλλιτέχνης να βγάλει τα προς το ζην, μη έχοντας διασυνδέσεις με τον διεθνή κόσμο της τέχνης. Σήμερα, όταν με ρωτούν εάν θα εγκαταλείψω την Αθήνα λόγω της οικονομικής κρίσης, τους απαντώ πως έζησα στη Νέα Υόρκη στις αρχές του 1980 αλλά και στα τέλη εκείνης της δεκαετίας, όταν η πόλη ήταν χρεοκοπημένη, σε άθλια κατάσταση και πολύ επικίνδυνη. Χρειάστηκαν μερικά χρόνια για ν’ αλλάξει η κατάσταση προς το θετικό. Ακόμη και το Βερολίνο, όπου ζω από τα 38 μου χρόνια, βρισκόταν πάντα στα όρια της χρεοκοπίας και δεν θα είχε καταφέρει να επιβιώσει οικονομικά χωρίς τη βοήθεια της γερμανικής πολιτείας. Καταλαβαίνω πως όλα αυτά δεν συγκρίνονται με την ελληνική κατάσταση σήμερα, αλλά, όπως και να έχει, “παραμείνετε ήρεμοι και συνεχίστε”».
σχόλια