Το τι «παίζει» κάθε φορά σε μια νεανική μουσική σκηνή είναι περίπου υποχρεωμένη να το καταγράφει η δισκογραφία. Χρειάζονται, όμως, άνθρωποι ικανοί γι’ αυτήν τη δουλειά. Άνθρωποι με μάτια και αυτιά ανοιχτά, έτοιμοι να κάνουν επιλογές (γιατί στις σκηνές «παίζουν» διάφορα πράγματα, συχνά χωρίς να συνδέονται), έτοιμοι να δώσουν βήμα στο εκρηκτικό «εν τω γεννάσθαι», προκαλώντας με την παρέμβασή τους μια ακόμη μεγαλύτερη έκρηξη.
Παρακολουθώντας την πορεία της πατρινής εταιρείας Inner Ear (και του subsidiary label Εξώστης) του Περικλή Πιλαβά και των συνεργατών του, διαπιστώνω πως ισχύουν και τα δύο. Δηλαδή και άμεση αποτύπωση σε άψογα σχεδιασμένα CD και LP της ζωντάνιας και του βρασμού της
εγχώριας νεανικής σκηνής (folk, electro, minimal, avant, improv, afro-kraut, afro-funk, ποπ, ροκ, άσμα ηρωικό και πένθιμο), αλλά ταυτοχρόνως και μιας ανατροφοδότησης νέων καταστάσεων (ή και αναζωπύρωσης παλαιότερων), οι οποίες μοιάζει να παίρνουν αφορμή από την παρουσία και μόνον της ετικέτας.
Άκου, ας πούμε, την «Ηλιοθεραπεία» του Boy (electro-punk, αδούλωτη στιχουργική και τα σωθικά να πάλλονται), τα «Homeland» και «Too late to care» των drog_A_tek (συστήματα από ατμόσφαιρες, με φυσικά, ηλεκτρονικά όργανα και αφ’ υψηλού μανιπουλάρισμα), τους Baby Guru
(η τύπου Can ρυθμοδυναμική και η αυθόρμητη ποπ προσαρμογή της), το weird folk της Nalyssa Green, τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στα δυο ωραιότερα ελληνόφωνα τραγούδια της χρονιάς («Θα ’θελα να ’μουνα εκεί», «Ποιος θα με θυμάται»)…
Η εταιρεία, η κάθε δισκογραφική εταιρεία, οφείλει να είναι ένας κόσμος βασικά καλλιτεχνικός. Ακόμη δε και το γραφειοκρατικό-οικονομικό της σκέλος οφείλει να λαμβάνει τον καλλιτεχνικό παράγοντα υπόψη. Πρέπει να εμπνέει, δηλαδή, με τη νηφαλιότητα των κινήσεών της τόσο το υπάρχον δυναμικό όσο κι εκείνο που θα την προσεγγίσει στο μέλλον. Έχω την αίσθηση (για να μην πω τη βεβαιότητα) πως ο Πιλαβάς δουλεύει και σε αυτό τον τομέα -ας τον αποκαλέσω επαγγελματικό- με καταγεγραμμένη συνέπεια. Περιφρουρεί την αισθητική της εταιρείας του, κάνει προσεκτικές κινήσεις, ανεβαίνοντας ένα ένα τα σκαλιά, δείχνοντας πως υπάρχει όρεξη διαρκής και ψυχικό απόθεμα.
Κατά το κοινώς λεγόμενο, οι καιροί είναι δύσκολοι. Όμως, ουσιαστικά, ποτέ δεν ήταν εύκολοι. Εύκολοι ήταν μόνο για τους τυχάρπαστους και τους αεριτζήδες. Στην Πάτρα, οι άνθρωποι της Inner Ear πατάνε σταθερά στα πόδια τους, έχουν ανοιχτά τα μάτια και (το κυριότερο;) βλέπουν πάντα θάλασσα…
σχόλια