Σκέφτομαι ότι μιλώντας για όλα τα αγαπημένα σου συγκροτήματα, οι άμεσοι συνειρμοί έρχονται κατά πάνω σου απότομα, με τυχαίο τρόπο συνήθως: πότε τους άκουσες πρώτη φορά (ένα διαλυμένο πρωινό, στο σιχαμένο γραφείο, με το «Marilu» στο repeat περίπου 60 φορές, ευτυχισμένος για τα πάντα και τίποτα συγχρόνως), πότε τους είδες πρώτη φορά λάιβ (να διασκευάζουν Roxy Music, με τους ταμπουράδες της Alice Coltrane να έρπονται και σαπισμένα σαξόφωνα-κλανιές να σκάνε και να διαλύονται - κι εγώ να ουρλιάζω από έκσταση), αλλά κυρίως πότε κατάλαβες, επισήμως πια, ότι επηρεάζουν την καθημερινότητά σου.
Ο μόνος λόγος που έχω περάσει το στάδιο της λατρείας κι έχω γίνει εμμονικός με μουσικούς που αγαπάω είναι οι αναφορές τους, οι επιρροές τους και το πώς με φτάνουν σε σημείο να ενώνω τελείες για να σχηματίσω την πλήρη εικόνα, σαν ένα τεράστιο κινέζικο ξύλινο διαχωριστικό που έχει ζωγραφισμένο πάνω του όλο το υλικό και άυλο σύμπαν, κατακερματισμένο σε ασήμαντες στιγμές. Οι Baby Guru με οδήγησαν στο να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο ευχαριστιέμαι τη μουσική. Ακούω όλα τα toms και τα snares του κόσμου συγχρόνως, τρέχω και ξανακούω Yes και τα προσωπικά του Chris Squire, ψάχνω ατελείωτες ώρες στο ίντερνετ για τον φαζαριστό ήχο στη farfisa των Caravan, θυμάμαι ότι οι Can διασκεύαζαν το «European Son» των Velvets στα πρώτα λάιβ τους, αλλά, πάνω απ’ όλα, είμαι πεπεισμένος ότι οι Soft Machine είναι ό,τι σημαντικότερο έχει συμβεί στη ζωή μου. Και πως εκείνες οι μέρες του Robert Wyatt στη Βενετία, λίγο πριν απ’ το ατύχημα, μου προξένησαν τελικά ανεπανόρθωτο κακό.
Νιώθω μερικές φορές ότι αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι η αίσθηση ότι κάποιος άνθρωπος είναι εκεί και νοιάζεται για μένα. Σχεδόν σαν υποκατάστατο ενός μόνιμου αγγίγματος. Αλλά μετά θυμάμαι ότι για πάντα θα μπορώ να περνάω δεκάδες ώρες με τους Baby Guru, μιλώντας μαζί τους, και να νιώθω ότι τα πάντα είναι πιθανά κι ότι οι καθημερινότητές μας μπορεί να είναι για πάντα ετοιμόρροπες και σιχαμένες, αλλά θα μπορούμε για πάντα να κλεινόμαστε σε ημιυπόγεια γκαράζ που ξερνάνε ιδέες.
σχόλια