Οι τρυφερότητες σε καταστάσεις που τελείωσαν μεν, αλλά όχι μέσα μας, καλύτερα τελικά ν' αποφεύγονται. Σε γεμίζουν για λίγο κι ύστερα νιώθεις πιο άδειος από ποτέ. Είναι σαν την πληγή που σε τρώει και την πιλατεύεις κι ανοίγει στο τέλος πάλι. Δεν γίνεται να ζούμε με ανοιχτές πληγές και σίγουρα όχι δίπλα σε άτομα που μας τις ανοίγουν. Υ.Γ. Αν έλεγε ότι θα το παλέψετε, τότε μόνο θα 'χε νόημα. Αλλά τα λόγια να ταίριαζαν με τις πράξεις.
2.5.2018 | 21:14
Σ αγαπαω ρε ατιμε..
Ηρθες να πάρεις τα πραγματα σου μετα απο 1.5 μηνα και ηθελες να με αγκαλιάσεις! Με κράτησες τοσο σφιχτά σαν τοτε που σε ειχα! Με φιλησες στοργικά στο κεφάλι και ψιθύρισες" αγαπη μου" με τον ιδιο τροπο οπως παλια.Ξύπνησες οτι προσπαθούσα να ημερευσω τοσο καιρο.Ζουσα και ζω κρυφα με την ελπιδα οτι θα με αγαπήσεις και θα ερθεις να παλέψεις για μας.Ακομα και εγω ξερω οτι αυτη η ελπίδα πρεπει να θαφτεί γιατι εν τελει δεν θα κανεις τιποτα! Και μην μου λες οτι θα ξαναμιλήσουμε, ποναει!Εχε γεια!
1
