ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατέβηκα προς την στάση του λεωφορείου ακούγοντας μουσική. Songs Ohia. Ας το κατατάξουμε στις μπαλάντες με μία νότα ροκ. Είχε ήδη μερικούς επιβάτες όταν έφτασα στην αφετηρία του λεωφορείου, αλλά βρήκα μία θέση δίπλα στο παράθυρο. Συνέχισα το special-snowflaky μου ταξίδι στις ιδέες, προσπαθώντας να κρατήσω μία ισορροπία ανάμεσα στα εξωτερικά ερεθίσματα και πού μπορούσαν να με οδηγήσουν οι αλυσιδωτές σκέψεις που μου προκαλούσαν. Φτάσαμε στον Ευαγγελισμό και το πρώτο φορτίο βγήκε. Μπήκες εσύ κι έκατσες δίπλα μου. Δεν κοίταξα καν το πρόσωπό σου, αλλά σε ένιωσα ψηλό, γύρω στα 35. Φορούσες μαύρο τζην και ένα καρό τυρκουάζ πουκάμισο.Κάτι έψαξες μες στην τσάντα σου και νόμιζα ότι ήταν ο καπνός σου, και γύρισα να κοιτάξω με λίγη ζήλια, διότι ήθελα ένα τσιγάρο. Τελικά απλά άνοιξες τα φιλτράκια και τα πέταξες πίσω στην τσάντα. Μετά έφαγες μια τσίχλα. Και πάλι ζήλεψα, διότι ήθελα μια τσίχλα.Η στάση στην οποία κατέβαινα πλησίαζε όμως. Και ποια ήταν? Αντί να σε ρωτήσω κοίταξα αλαφιασμένη στο κινητό και τελευταία στιγμή σε σήκωσα. Μου έκανες χώρο και σου είπα σόρυ. Μου είπες δε πειράζει, αλλά προφανώς δεν το άκουσα γιατί άκουγα μουσική. Ωστόσο, αυτό μου επιτρέπει να φαντάζομαι μια βαθεία, καθαρή φωνή. Πιάστηκα κι εγώ από εκεί που είχες πιαστεί, και τραβώντας το χέρι μου ακούμπησα απαλά το μπράτσο σου. Εκείνη την στιγμή συγκεντρώθηκα πολύ σ’αυτό το ερέθισμα ώστε να έχει κάποιο νόημα για εμένα. Εσύ υποθέτω δεν το κατάλαβες.Κατέβηκα και σε φανταζόμουν πίσω μου να περπατάς, ν’αναρωτιέσαι αν θα μου μιλήσεις ή όχι.Περπατούσα και σε φανταζόμουν να παίρνεις την απόφαση να κατέβεις στην επόμενη στάση και ν’αρχίσεις να περπατάς γρήγορα προς στον δρόμο που φανταζόσουν ότι πήρα.Θα είχαμε μία συζήτηση σαν αυτή:-Περίεργο!-Ναι, περίεργο!-Αλλά... Γιατί όχι?-Πες μου τον αριθμό σου.-Εντάξει.Έπειτα, απλά θα περίμενα να σε πάρω τηλέφωνο. Θα φρόντιζα να το ζήσω κανονικά, ρομαντικά, όπως πριν από την άμεση επικοινωνία. Θα αναρωτιόμουν πόσες μέρες ν’αφήσω να περάσουν πριν σε πάρω. Θα χτύπαγε το κινητό σου, θα ήταν ένας άγνωστος αριθμός, η καρδιά σου θα χτυπούσε για δύο δευτερόλεπτα πιο γρήγορα, δεν θα μπορούσες να συγκρατήσεις ένα μικρό χαμόγελο διότι θα ήξερες ποιος είναι. Η φωνή σου θα έτρεμε καθώς έλεγες ένα απλό «Ναι?».