ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαπίστωση: Αδυνατώ να ενταχθώ κοινωνικά σε ομάδες ατόμων πέριξ της ηλικίας μου.Σε πρώτη ανάγνωση με αντιλαμβάνομαι στο περιβάλλον (δουλειάς κυρίως) που κινούμαι ότι αλληλεπιδρώ ευχάριστα, ευγενικά και με ευκολία με τους παρευρισκόμενους (από παιδιά - μαθητές έως μεγάλης ηλικίας συναδέλφους). Το βλέπω και από το πρώτο επίπεδο αποδοχής που λαμβάνω προς το πρόσωπο μου. Αισθάνομαι άνετα εκεί. Άρα όλα δείχνουν φαινομενικά ότι λειτουργούν σε ένα φυσιολογικό πλαίσιο.Παρ' όλα αυτά δε παρουσιάζω τη παραμικρή διάθεση κινητοποίησης ώστε να αναπτύξω κατιδίαν επικοινωνία με κάποιους από αυτούς με σκοπό μια φιλική ή σε κάθε περίπτωση λιγότερο τυπική προοπτική. Έχω καταλήξει πως δε θα έχω κάτι να τους προσφέρω ή να τους πω. Μπορώ να μιλήσω διεξοδικά και με διάθεση για θέματα εργασίας. Για κάτι όμως περαιτέρω σα να μπλοκάρει το μυαλό και να μη παράγει κάτι καινούργιο. Γενικά σε πιο προσωπικό επίπεδο δε μπορώ να συντονιστώ αν και διαθέτω (διαπιστωμένα από ειδικό) επαρκές επίπεδο συναισθηματικής νοημοσύνης (ειδικά όταν μπορώ εύκολα και με μεγάλη μου χαρά να μπαίνω στο κόσμο μικρών ηλικιών). Έτσι ανέκαθεν κατέληγα να συναναστρέφομαι που και που με ένα δύο άτομα προκειμένου να βγαίνουμε για μία βόλτα - καφέ - σινεμά μία το μήνα και αν για να μη λέω ότι είμαι κλεισμένος σπίτι. Οπότε η συσσωρευμένη μου κοινωνική εμπειρία ποσοτικά και ποιοτικά είναι ελάχιστη ως ανύπαρκτη.Το κωμικό της υπόθεσης, ένεκα της επικοινωνιακής άνεσης που διαθέτω (πλέον ρυθμισμένη ώστε να μην έχει υπερβολές), έχω μάθει ότι με θεωρούν κάποιοι και περπατημένο σε θέματα σχέσεων με τις κοπέλες. Που να ήξεραν όμως ότι πρακτικά ούτε θηλυκή γάτα δεν έχω καταφέρει να πλησιάσω (ή δε με έχει πλησιάσει - πάρτε την όπως επιθυμείτε τη διατύπωση).Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα χωρίς να μου το επιβάλλει κάποιος ή κάποια κατάσταση να τίθεμαι έμμεσα σε κοινωνικό περιορισμό. Έτσι έχω φτάσει στο σημείο να αισθάνομαι πολύ μακριά από τα δεδομένα των ατόμων της ηλικίας μου - αλλά και αρκετά μικρότερων μου κιόλας έτσι που εξελίσσονται οι γενιές πια. Καλά όχι ότι δεν απέχω και αντικειμενικά κιόλας … Τις προάλλες βρέθηκα (κατ' εξαίρεση της γενικότητας) σε μια παρέα μίας γνωστής μου που ύστερα από πολλές αναβολές συναντηθήκαμε. Ήταν άτομα ηλικίας 23 - 27. Κυρίως ζευγάρια αλλά όχι μόνο. Οι άνθρωποι αν και δεν τους ήξερα ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου. Από ένα σημείο και μετά (ακούστε τρελό) άρχισα να αισθάνομαι ότι χάνω επαφή σε επίπεδο θεμάτων, δε μπορούσα να ακολουθήσω. Σα να άκουγα τους μεγάλους ως μικρός που έλεγαν τα δικά τους. "Κουράστηκα", λοιπόν, και ευγενικά πήρα το αμάξι και έφυγα νωρίς για το σπίτι.Και μέσα σε όλη αυτή τη κατάσταση μου λέει η μάνα μου πότε θα βρω καμιά κοπέλα. Εκεί γελάμε … Έχουμε να φάμε ψωμιά τουλάχιστον μία δεκαετίας για να φτάσουμε σε ένα επαρκές επίπεδο που θεωρητικά τώρα έπρεπε να κατέχω ! Πρακτικά το πουλάκι έχει πετάξει νομίζω (ειδικά ως μέλλον 35αρης) ...Υπάρχουν και άλλοι που το έχουν βιώσει όλο αυτό;Υ.Γ.: Ίσως η κατάσταση μου να εν μέρει να οφείλεται στο ότι μεγάλωσα σε ένα περιοριστικό κοινωνικά οικογενειακό περιβάλλον που οι συναναστροφές ήταν κυρίως εθιμοτυπικές στις γιορτές και πολύ σπάνια άλλες περιόδους. Πάντως είχα ήρεμα σχολικά χρόνια (με ωραίες αναμνήσεις από το σχολείο ως σχολείο όχι σε σχέση με σχέσεις μου με συμμαθητές) χωρίς να αντιμετωπίζω κάποιο ζήτημα άσκησης ψυχολογικής πίεσης ή βίας (bullying).