ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω πως να αρχίσω αλλά αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πόσο μόνη νιώθω. Νομίζω πως είστε πολλοί εκεί έξω και καταλαβαίνετε πολλά. Μένω σπίτι πολλές ώρες, δεν θέλω να βγω ενώ έχω τη δυνατότητα. Τα τελευταία τρία χρόνια είμαι έτσι, από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τι θέλω, τι μ αρέσει..εκεί και άρχισα να τα αναλύω όλα. Ανθρώπους, συμπεριφορές, αιτίες. Όλα τα έβλεπα και τα βλέπω αρνητικά. Άλλαξα πολύ εσωτερικά αλλά και εξωτερικά. Σταμάτησα να ασχολούμαι με εμένα. Με όλους να λένε συνεχώς, ''τόσο όμορφη κοπέλα γιατί να έγινε τόσο απρόσιτη, κλειστή, και να ντύνεται τόσο χύμα, χίπισσα έγινε''. Δεν ξέρω τι φταίει..μήπως που δεν είμαι με κάποιον εδώ και ένα χρόνο με κάτι μήνες παρέα. Μήπως επειδή πάντα ήθελα να είμαι μόνη μου; Δεν μ αρέσει τίποτα και ότι μ αρέσει το νιώθω τόσο μακριά μου. Τα αφήνω όλα και δεν κάνω τίποτα. Νιώθω μικρή, λίγη χωρίς αυτοπεποίθηση, με ένα σωρό ανασφάλειες να μεγαλώνουν. Πόση αρνητική ενέργεια να χωράει σε έναν άνθρωπο λέτε; Την έχω όλη. Τι κάνω λάθος η καλύτερα κάνω και κάτι σωστά;