O Ροντρίγκο Γκαρσία δεν αράζει, δεν συμβιβάζεται, δεν σταματά να προκαλεί. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί ότι ανέλαβε τον ρόλο του αιρετικού του θεάτρου της γενιάς X, και τώρα πια αυτός ο ρόλος έγινε ταυτότητα: ένας δημιουργός που επιμένει να ενοχλεί, να θυμίζει, να επαναφέρει, να ανατρέπει κάθε συμβατική πίστη, ιδέα, άποψη.
Γεννημένος το 1964 στο Μπουένος Άιρες, γιος κρεοπώλη, ζει από το 1986 στη Μαδρίτη, όπου αφοσιώνεται σ’ ένα καταγγελτικό θέατρο που εκθέτει ωμά και απροσποίητα το «σώμα» και το «αίμα» της μοντέρνας, καπιταλιστικής και υλιστικής κοινωνίας. Ο ίδιος γράφει τα κείμενα, σχεδιάζει και σκηνοθετεί τις παραστάσεις της ομάδας του (La Carniceria Τeatro).
Στο επίκεντρο του επιθετικού, εικονακλαστικού θεάτρου του είναι ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος, θύμα και τέρας ταυτόχρονα, και το μοντέλο ζωής του, που καμία εικόνα δεν περιγράφει καλύτερα από μια στοίβα σκουπίδια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Μάρτιο του 2011 έκανε πρεμιέρα στη Σαουμπίνε το έργο του (σε ελεύθερη μετάφραση ο τίτλος) Καλύτερα να μου κλέψει τον ύπνο ο Γκόγια παρά κάποιος άλλος μαλάκας (Soll mir lieber Goya den Schlaf rauben als irgendein Arschloch), που εξακολουθεί να παρουσιάζεται στο βερολινέζικο θέατρο. Εδώ ο ήρωας παραβιάζει το Μουσείο Πράντο για να περάσει μια ευτυχισμένη νύχτα δίπλα στους πίνακες του Γκόγια: «Προτιμώ να κλέψει τον ύπνο μου ο Γκόγια παρά η Adidas, η Bofrost, η Volkswagen, ο γείτονας, κάποιος που λέει ότι είναι φίλος μου ή μια τσούλα που επιμένει να λέει ότι μ’ αγαπάει», λέει.
Στην καθ’ όλα καταστρεπτική νεύρωση της «κατανάλωσης ως πηγής ευτυχίας», αλλά σε προκλητική σύνδεση με τον χριστιανισμό (αφού το κεφαλαιοκρατικό, καταναλωτικό μοντέλο είναι προϊόν του δυτικού, χριστιανικού κόσμου) αναφέρεται και το Gόlgota Ρicnic, που θα δούμε σε λίγες μέρες στην Αθήνα. Η φασαρία που προκάλεσαν, όταν παρουσιάστηκε τον περασμένο Νοέμβριο στο θέατρο Garonne στην Τουλούζη και μετά στο Παρίσι, στο Theatre du Rond Point, φονταμεταλιστές Καθολικοί (στη Γαλλία υπολογίζεται ότι αριθμούν μισό εκατομμύριο) είναι ενδεικτική της δυναμικής του θεάτρου του. Επίσκοποι προχώρησαν σε δημόσιες καταγγελίες, ότι δεν επιτρέπεται να εξευτελίζεται η πίστη εκατομμυρίων ανθρώπων, και σε διαμαρτυρίες για τον τρόπο που παρουσιάζονται ο Χριστός και σκηνές από τη ζωή του στο Gόlgοta Picnic.
Η παράσταση σαφώς αναφέρεται στην κουλτούρα των καθολικών χωρών, όπου ένα πολύ μεγάλο μέρος της υψηλής τέχνης των περασμένων αιώνων συνδέθηκε με τη χριστιανική θεματολογία. Να βλέπεις και ν’ ανέχεσαι trashy εκδοχές του Μυστικού Δείπνου και της Σταύρωσης δεν είναι ό,τι πιο εύκολο, όταν έχεις γαλουχηθεί ιδεολογικά κι αισθητικά με την ιερότητα και τη σημασία τους για τη σωτηρία του κόσμου. Το έργο κρίθηκε βλάσφημο και τα επεισόδια που σημειώθηκαν (σε συνέχεια ανάλογων αντιδράσεων τον περασμένο Οκτώβριο για την παράσταση του Καστελούτσι ΟntheconceptoftheFace, regardingtheSonof God) έδειξαν ότι οι αντιδραστικές δυνάμεις του φανατισμού και της ακραίας συντήρησης παραμένουν ενεργές κι επικίνδυνες στις σύγχρονες κοινωνίες – και ότι το θέατρο «ενοχλεί», γιατί παραμένει ένας χώρος ελευθερίας και αντίστασης στις προκατασκευασμένες κι επιβεβλημένες ιδέες.
Οι προκλητικές στη βία και την ασχήμια τους σκηνές του Gόlgota Picnic ησυχάζουν στο τελευταίο μέρος της παράστασης, όταν ο σπουδαίος πιανίστας Μαρίνο Φορμέντι παίζει γυμνός στο πιάνο του τις «Τελευταίες λέξεις του Χριστού πάνω στο σταυρό» (1785-1786) του Τζόζεφ Χάιντν. Η ομορφιά της μουσικής διαμορφώνει μια παρένθεση, ένα χωροχρονικό κενό, που επιτρέπει στον θεατή να τοποθετήσει ό,τι προηγήθηκε στη σωστή προοπτική. Απέναντι στον υπέρβαρο θόρυβο ενός McDonald, μια μουσική που συνομιλεί με τον Θεό. Δυο στάσεις ζωής, μία επιλογή.
σχόλια