ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως πρέπει να αντιδράς όταν αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις πέσει θύμα κουτσομπολιού; Εμένα δυστυχώς με επηρεάζει αρκετά, αρχικά θυμώνω και μετά στεναχωριέμαι αν κάποιοι με κρίνουν πίσω από την πλάτη μου και σκέφτομαι "ρε γαμώτο, εγώ δεν ασχολούμαι με κανέναν τι κάνει και τι ράνει στη ζωή του κι ούτε έχω δώσει ποτέ δικαιώματα στην κοινωνία, τι θέλει τώρα η κάθε θείτσα κι ασχολείται με την πάρτη μου χωρίς να της πέφτει λόγος;" Το πιο σύνηθες φαινόμενο είναι να πλευρίζουν τη μάνα μου - που είναι αρκετά κοινωνική μιας κι είναι μέλος σε πολιτιστικό σύλλογο του τόπου μας, αλλά κι αρκετά καλοκάγαθη - κι ανάμεσα στην κουβεντούλα αρχίζουν και το "ψάρεμα" και τις διάφορες σπόντες: "Αααα, μόνο το γιο σου έχεις παντρεμένο; Η κόρη σου όμως δεν είναι μεγαλύτερη;" "Το Κατερινάκι(εγώ) καιρό έχουμε να το δούμε, δε βγαίνει;" Η μάνα μου βέβαια το χειρίζεται κάπως διπλωματικά το θέμα, απλά κατευθύνει αλλού την κουβέντα διατηρώντας την ευγένειά της. Αν ήμουν όμως εγώ παρούσα πολύ πιθανόν να κατέβαζα μπινελίκια κι ας με έλεγαν μετά ανάγωγη και γλωσσού!Προφανώς το πρόβλημά μου βασίζεται στο ότι δίνω τελικά πολύ σημασία στη γνώμη των άλλων, ειδικά στους εκτός οικογενειακού-φιλικού μου κύκλου κι ότι μάλλον νιώθω την ανάγκη μιας συνολικής αποδοχής απο τον οποιονδήποτε, ακόμα κι εντελώς ξένο. Δεν ξέρω όμως πώς να το διαχειριστώ αυτό και ζηλεύω πολύ όσους δεν ιδρώνει καν το αυτί τους από κουτσομπολιά και κακεντρέχειες. Πώς το καταφέρνουν; Κι απ' την άλλη, μήπως τελικά δε θα έπρεπε να είμαι τόσο μυγιάγγιχτη αφού "όλοι κρινόμαστε σε αυτή τη ζωή";