ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με έχει πιάσει ένα σφίξιμο στο στήθος γιατί αύριο είναι Κυριακή.. έχω μια μέρα στη διάθεση μου να ξεκουραστώ, να δω το παιδί μου και τον άντρα μου, να ξεβρωμίσω το σπίτι να πλύνω, να σιδερωσω, να μαγειρέψω 2-3 φαγητά - το τάπερ πάει σύννεφο μες τη βδομάδα- να δούμε φίλους, να μιλήσουμε στο viber με τους γονείς μου και μετά θα νυχτώσει πρέπει να κοιμησω γρήγορα τη μικρή γιατί τη Δευτέρα δε θα σηκώνεται για το σχολείο και Φτου και απ την αρχή μια νέα εβδομάδα ξεκινά πάλι από την αρχή. Αισθάνομαι ότι είμαι σε αγώνα στίβου τρέχω τρέχω μα δεν προλαβαίνω.. Δουλεύω πολλές ώρες ξυπνάω 6 το πρωί πολλές φορές και για να προλάβω να συμμαζέψω ενώ όλοι κοιμούνται για να γυρίσω 6+ το απόγευμα και να τα βρω πάλι όλα άνω κάτω.. και για τη δουλειά τι να πω; Κάνω κάτι που μου αρέσει όμως αισθάνομαι ότι λείπω όλη μέρα λείπω από το παιδί μου τη βλέπω 3 ώρες την ημέρα.. 3 ώρες πραγματικά εξαντλημένη προσπαθώντας πάντα να το κρύψω και να πέφτω στα πατώματα μαζί της.. γιατί το κορίτσι μου μεγαλώνει ανθίζει και εγώ χάνω στιγμές.. και πιο πολύ με τσακίζει που έχω τόσα κ@λοπτυχια, βγάζω τόση δουλειά και η αναγνώριση έρχεται μόνο στα λόγια.. κρίση.. πάρε 3 και 60 και αυτά με καθυστέρηση 2 και 3 μήνες..Ζηλεύω ελεεινά τις φίλες μου αυτές που είναι δημόσιοι υπάλληλοι.. που εργάζονται τις μισές ώρες από εμένα και παίρνουν τα διπλάσια χρήματα.. που όταν κάνουν παιδί εξαφανίζονται 2 χρόνια από τη δουλειά τους.. και με εξοργίζει όταν τις ακούω να παραπονιούνται ότι δεν προλαβαίνουν να κάνουν τις δουλειές τους επειδή είναι εργαζόμενες μάνες ενώ το σπίτι τους λάμπει και έχουν τη δυνατότητα να τρώνε τα μεσημέρια σπίτι τους...Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω.. ήθελα καριέρα τρομάρα μου σκ@τα στα μούτρα μου..