ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγώ θα κρατήσω μικρό καλάθι γιατί δεν κατάλαβα τί ακριβώς είπε η μάνα και ποιο ήταν το πρόβλημά της. Ας μη βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα και χαρακτηρισμούς.Επειδή και εγώ έχω παιδί με ειδικές ανάγκες στο στενό μου οικογενειακό περιβάλλον σε πολύ σοβαρή κατάσταση που το υπεραγαπώ φυσικά, θα πω ότι στη θεωρία όλοι είμαστε φιλάνθρωποι και κράζουμε με μανία τους - κατά εμάς - κακούς άκαρδους ανθρώπους (ίσως για να νιώσουμε οι ίδιοι πιο καλοί άνθρωποι). Όμως στη πράξη, ναι, είναι δύσκολο να συστεγάζονται. Παιδιά σαν τον ανηψιό μου είναι πρακτικά αδύνατο να συνυπάρξουν στο ίδιο σχολικό κτήριο με άλλα παιδιά υγειή για λόγους που θεωρώ περιττό να τους αναλύσω εδώ.

Επειδή έχω πραγματική ευαισθησία για το θέμα, επειδή το έχω ζήσει ΑΠΕΙΡΑ χρόνια πολύ κοντά μου, θα σου πω (με όλο το σεβασμό) ότι δεν πιστεύω ΚΑΝΕΝΑΝ που δηλώνει ευαίσθητος για τέτοια ζητήματα ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ. Στη θεωρία, όλοι το παίζουν άνετοι με τα ΑΜΕΑ, στην πράξη φοβούνται μην τυχόν και κολλήσουν τίποτε (τρομάρα τους). Και στο λέω ΕΚ ΠΕΙΡΑΣ.

Δυστυχώς εκτός από τον φυλετικό ρατσισμό, υπάρχει και κοινωνικός και σε άπειρη ποσότητα γύρω μας.Έτσι είναι ο κόσμος.Ευτυχώς υπάρχουν κι εξαιρέσεις.Ανθρώπινοι άνθρωποι δηλαδή.

Η δική μου γενιά πάντως έμαθε να: φοβάται "τέτοια άτομα", να τα λυπάται, να τα περιφρονεί, ότι οι ειδικές ανάγκες είναι κάτι τρομερό, ν' αγνοεί τέτοια άτομα και φυσικά ότι είναι βρισιά. Αυτά τα είδα στο σχολείο μου. Οι ενήλικες συνήθως έδειχναν από αμηχανία έως υποτίμηση σε ό,τι αφορούσε άτομα με ειδικές ανάγκες. Ποτέ δεν μας έκαναν να νιώσουμε ότι είναι μέσα στο πρόγραμμα κι αυτό φάνηκε έντονα σ' ένα κοριτσάκι που είχα κάποια νοητική υστέρηση και τον τρόπο που την αντιμετωπίσαμε σαν κάτι "ξένο", "ανοίκειο" και πολλές φορές με χλεύη και πολλή πολλή αμηχανία ανακατεμένο μ' αίσθημα ανωτερότητας. Αυτά από ένα τυπικό σχολείο σ' ένα σχετικά ήσυχο και ήρεμο προάστιο της Αττικής.